Birtingur - 01.01.1965, Qupperneq 97

falt fleiri og langtum merkilegri menn en
þurfalingarnir — samt eru þeir alveg ósmeykir
við að virða kröfur þeirra að vettugi. Þeir eru
sannfærðir um, að við næstu kosningar skili
þessi dýru atkvæði sér í rétt hólf — hvert eitt
og einasta.
Það er nú verkurinn, og því fer sem fer.
Þegar fáliðuð menningarþjóð hefur ratað í þá
ógæfu að vera um aldarfjórðungsskeið hneppt
í rósfjötra „vinsamlegs“ hernáms, þegar kald-
rifjuðu herveldi hefur um langt árabil hald-
izt uppi að reka í þéttbýlasta hluta landsins
útvarpsstöð sem vefur 24 stundir sólarhrings-
ins silkimjúka þræði um mannssálirnar og
Jréttast um þær óþroskuðustu, þegar stórveld-
inu er þar á ofan veittur einkaréttur til sjón-
varpssendinga sem náð geta til meirihluta
landsmanna, þegar hernámssiðgæðið er búið
að gegnsýkja hverja ærlega mannstaug í mikl-
um fjölda landsins barna frá sjómanni á haf-
inu til dómara í hæstarétti, þá dugir ekk-
ert minna en uppreisn gegn ofríki þeirra
lítilsigldu stjórnmálamanna sem þannig stýra,
ef þjóðin á ekki að farast.
Uppreisnin verður að hafa að miði brottför
alls herafla úr landinu og úrsögn úr NATO,
því að hversu aðkallandi og virðingarverð sem
barátta gegn einum og einum fylgikvilla kann
að vera, verður hún jafnan gagnslítil til lang-
frama, ef meinið sjálft er látið ósnert.
Uppreisnar er þörf vegna þess, að íslenzkir
pólitíkusar hafa þráfaldlega sýnt, að þeir
skirrast ekki við að beita meirihluta Jrjóðar-
innar ofbeldi, þegar þeim býður svo við að
horfa. „Ofbeldi laðar óhjákvæmilega til sín
andlega vesalinga," segir Einstein réttilega.
Þeim orðum er vandalítið að finna stað með
dæmum úr íslenzku þjóðlífi: stjórnmálum,
atvinnumálum, fjármálum, löggæzlu- og
dómsmálum, utanríkisþjónustu, menningar1
málurn. Já, ekki sízt menningarmálum, því
að svo kúltúrlaus hlöðukálfur fyrirfinnst
ekki í þessu landi, að pólitískir valdamenn
hiki við að launa flaður hans og flokksþjónk-
un með Jm að veita honum atkvæðisrétt um
ráðstöfun menningarsjóða og listamannafjár
eða rekstur opinberra menningarstofnana á
borð við útvarp og þjóðleikhús — aðeins ef
metnaður pótintátans beinist í þá áttina. Hin
lítilþæga lágkúra á efri póstum laðar síðan
að sér andlega smávesalinga og þannig koll
af kolli lögmálsbundið. Af sjálfsvarnarþörf
leitast kerfið við að kæfa hverja andlega
stærð, sem hefur sjálfstæði og einurð til að
lesa Jdví pistilinn.
Dearest Dracula
„Dcr ledes med lys og lygte eftir emner til musicals — alt
synes at kunne bruges. Om det sá er Bran Stokers ber0mte
rædselsroman „Dracula" má den uhyggelige greve se sig
BIRTINGUR
95