Eining - 01.07.1968, Blaðsíða 14

14
EINING
HREINSAÐ
„RÆNINGJABÆLI“
Sá kom ei í hieminn að rjúfa rétt,
sem ruddi musterið forðum.
sé hneykslið á staðinn heilaga sett,
guð hjálpi þeim lýðum og storðum.
§|^| annig kveður Einar Benediktsson
í hinu stórbrotna kvæði sínu
Meistari Jón.
Á veggnum, rétt hjá þar, sem ég sit
við ritvél mína, hangir myndskreytt
dagatal, sem kirkja í Bandaríkjunum
hefur gefið út. Myndin sem nú blasir
við mér er af viðburðinum, þegar Krist-
ur hreinsaði musterið, rak prangarana
þar út með miklum myndugleika og
sagði: Hús drottins á að vera bænahús,
en þið hafið gert það að ræningjabæli.
Þeir eru ekkert hýrir á svip karlarnir
á myndinni, er þeir hrifsa til sín pen-
ingapoka sína og hverfa á brott. Já, pen-
ingana. Karlarnir voru þarna til að
pranga og græða. Peningurinn var það
þá og peningurinn er það enn, sem er
undirrót allrar þeirrar svívirðu, sem
verst saurgar mannheim.
Vissulega ætti bústaður manna á
jörðu að vera bústaður friðar og rétt-
lætis, eins konar musteri guðs friðar, en
háskalegir prangarar hafa gert hann að
ræningjabæli. Þar hafa hreiðrað um sig
hin risavöxnu hneyksli: Vopnasala og
vígbúnaður, og þar af leiðandi blóðugar
styrjaldir, þá áfengissala og eiturlyfja-
sala, sala glæpaskáldsagna, glæpakvik-
mynda, sorprita og alls konar óþverra.
Svo eru á stjái heilir herskarar margvís-
legra glæpamanna.
„Sé hneykslið á staðinn heilaga sett,
guð hjálpi þeim lýðum og storðum."
Nú þyrfti Guð alls réttlætis að senda
þjóðunum miklar andanshetjur, eldsálir
vaxnar þeim vanda að „ryðja musterið/'
Enn hrópar þörfin til himins, um að
hrekja hneykslin af heilögum stað, þvo
svívirðuna af ásjónu jarðar.
Óglæsilegt er að lesa þau Norðurlanda-
blöð, sem mest fjalla um stöðugt vax-
andi eiturlyfjanotkun og hið óviðráðan-
lega áfengisböl. Jafnvel gætnir læknar
— yfirlæknar gerast hvað eftir annað
svo stórorðir að tala um „helvíti, sem
menn hefðu ekki haldið að til væri á
jörðu.“ Þannig eru stórar fyrirsagnir
sumra blaðagreina. Enn einn yfirlæknir
talar um nauðsyn á „ofstælásfuílri her-
feró“ gegn hvers konar ölvunarmeðul-
um. Auðvitað blöskrar mönnum ýmis-
legt sem gerist daglega.
Á götu einnar stórborgar Norður-
landa, missir 15 ára stúlka stjórn á sér
um hábjartan dag, fær æðiskast. Rann-
sókn leiðir í ljós, að tveir strákar höfðu
fengið tvær kornungar stúlkur til að
reykja vissa eiturtegund. Þeir fara svo
með stúlkurnar í einhverja íbúð, sem
þeir höfðu aðgang að. Þar er reykingun-
um haldið áfram að morgni. Æðiskast
15 ára stúlkunnar kemur svo upp um
allt saman. Stúlkurnar tvær og sex ung-
ir menn á aldrinum 15 til 21 árs eru svo
öll flutt í fangelsi um þriggja vikna
tíma. I nefndri íbúð fannst eitthvað af
eiturlyfjum.
Þetta er aðeins eitt lítið dæmi, en nóg
er af þess konar fregnum í blöðunum
víðs vegar um heim, og stundum þarf
ekki langt að leita. Fyrir skömmu var í
einhverju blaði lýst kvöldlífi í Austur-
stræti, þar sem unglingar æddu um
drukknir, jafnt strákar sem stelpur nið-
ur að fermingaraldri, með hróp og köll
og óþverra orðbragð.
Kona nókkur í dálkum Velvakanda
skrifar 21. sept. sl. og segist ekki ætla
að þreyta neinn á „skammalestri um
blessað æskufólkið," en segir samt að
„nú geti hún ekki orða bundizt," og bæt-
ir við: „Ég ferðast daglega með strætis-
vögnunum allan ársins hring, og á
hverju hausti bregður mér jafnillilega
við eftir rólegheit sumarsins, þegar
skólaæskan kemur í bæinn og fyllir
vagnana. . . . Nú er enginn friður leng-
ur, hávaðasamir og ókurteisir krakkar
og unglingar ryðjast um vagnana með
frekjulátum og dónalegu orðbragði,
bölva og klæmast." — Já, hver kannast
ekki við þessa plágu í strætisvögnunum.
Ekki eru fallegri lýsingarnar á æðis-
gengnum uppþotum ungmenna í Sví-
þjóð með vissum millibilum, en óþarft
er að nefna aðeins unga fólkið. Lýsingin
á siðferði manna víða um lönd er ekk-
ert glæsileg. Stutt er síðan að sagt var
hér í blaðinu frá búðaþjófnaðinum í
Bandaríkjunum, sem er ekkert smáræði,
og 9. sept. 1967 segir Tíminn frá svip-
uðum faraldri í Svíþjóð:
Stolið fyrir milljónir króna.
Á síðasta ári voru gripnir í Svíþjóð
hvorki meira né minna en 10 þúsund
búðarþjófar, en það mun þó aðeins vera
lítið brot af öllum þeim búðarþjófum,
sem eru þar í landi og stela á hverju ári
fyrir milljónir króna. I Epa- og Grand-
vöruhúsunum einum saman var til dæm-
is stolið fyrir um 10 milljónir sænskra
króna á síðasta ári eða rúmlega 83 millj-
ónir íslenzkra króna. 14.5% af þjófun-
um, sem náðust, voru húsmæður, en í
frétt um þetta efni í sænska blaðinu Ex-
pressen, segir að húsmæðurnar hafi þó
yfirleitt ekki verið atvinnuþjófar, að
sögn öryggisþjónustu Epa og Grand.
30.2% búðarrottanna, eins og þjóf-
arnir eru kallaðir, voi’U námsmenn, síð-
an komu aðrar „atvinnustéttir“ með
29.2% og húsmæðurnar voru í þriðja
sæti með 14.5%. Menntamenn létu held-
ur ekki sitt eftir liggja og ku hafa átt
til að stinga einhverju smávegis í töskur
sínar í búðarferðum, en hlutfallstala
þeirra var: 4.3%. Eftirlaunafólk var
einnig heldur fátt, eða 5.9%.
Hverjir stela svo dýrustu hlutunum?
Það virðist ekki fara eftir stéttum held-
ur aldri. Fólk á aldrinum 20—29 ára
hnuplar dýrmætustu hlutunum, eða að
meðaltali fyrir 30.56 kr. sænskar (245
kr. íslenzkar). I næsta flokki eru 30—39
ára með 24.04 kr. sænskar (195 kr. ís-
lenzkar) og þá 50—59 ára með 20.63 kr.
sænskar (165 kr. íslenzkar).
Unglingar undir 15 ára stela venju-
lega ,,aðeins“ fyrir 9.40 kr. sænskar
(76 kr. ísl.), en aftur á móti eru þjófn-
aðir mun tíðari í þeim aldursflokki.“
Víða er hreinsunar þörf, eða svo finnst
Dwight D. Eisenhower, hinum fyrrv.
fræga hershöfðingja og forseta Banda-
ríkjanna, að sé í hinu mikla þjóðfélags-
musteri þeirrar ágætu þjóðar. Um það
ritar hann í Reader’s Digest, ágúst 1967.
Vissulega viðurkennir hann mikla
kosti þjóðarinnar, bæði yngri og eldri
kynslóðarinnar, en sér með skörpum
augum geigvænlegu sjúkdómseinkennin.
Ritgerð hans heitir: