Reykvíkingur - 23.05.1928, Síða 28

60 REYKVÍKINGUR
A\eira um stúlkurnar.
Ekki vil ég almennlega kann-
ast við að ég sé illgjarn- Samt
var mér mjög skemt pegarég
heyrði, að einum velþektum
blaðamanni hérna í Reykjavík
væri kend greinin mín um dag-
inn. Og enn meir var mér skemt
þegar ég heyrði, að þrjáreða
fjórar stúlkur, smávaxnar en
laglegar, væru ösku-vondar út
í hann, af því þær héldu hann
ætti við sig.
Ég held nú að ég verði að
ljösta því upp, að stúlkan litla,
laglega, á hælunum háu, er
farinn fyrir nokkru úr borginni;
ég veif ég geri skaða með því
að segja frá þessu, því það
væri bara gotf að nokkrar
stúlkur tæki það, sem sagt var,
til sín.
I mörgum löndum er það
siður kvenfólks að guðlasta,
þegar það verður hissa eða
þegar því ofbýður- Hér áður
sagði kvenfólkið við slíktlæki-
færi: »Almátiugur!«, en nú er
svo margt at því búið að dvelja
í Danmörku, að nú hrópar það
alt, eins og danska fólkið:
»Guð!«, eða ef því verður mik-
ið um: »Gvvvvuð!« Því þarf
nú kvenfólkið okkar að vera
svona óþjóðlegt? Ef það vill
guðlasta, pví gerir það það þá
ekki á Islenzku? Hér um dag-
inn var ég að tala við mann
fyrir utan pósthúsið- Mættust
þá fvær meyjar og stönzuðu
rétt hjá, en af því að eyrun
á mér snúa sitt í hvora áttina
(þið getið þekt mig á því, ef
þið sjáið mig berhöfðaðan) þá
heyrði ég alt, sem þær sögðu.
önnur sagði: »Nei, hvernig
hefurðu það?« Mig dauðlang-
aði til þess að spyrja hana að
því, hvað þetta »það« væri, en
af því ég veit að ég er 40 ár-
um of gamall til þess ungar
stúlkur hafi gaman að tala við
mig, þá hafði ég vit á að
þegja. Rétt á eftir. bað hin
stúlkan hana að fara meó sér
inn til Haraldar, og svariðvar:
»Já, so gjarnan!«
Heyrið þið stúlkur! Ég veit
að það eru margir karlmenn,
sem tala vont mál, en þið er-
uð yfirleitt verri. En af því þið
eruð svo miklu snyrtilegri í allri
framkomu en karlmennirnir, þá
ættuð pið að ganga á undan
þeim í pví, að hælta að tala
hrognamál. Að fala slettött er
söðaskapur og ekkert annað,
og engu betra en að vera með
skítugt hár eða með kálfs-
fætur í silkisokkum- Þetta um
kálfsfæturna ætiuð þið að at-
huga, því það er ljötara að