Vera - 01.06.1998, Qupperneq 35

í Veru hefur verið skrifað um
Brautargengi - frá hugmynd
til veruleika, tveggja ára
námskeið fyrir reykvískar
athafnakonur sem hafa
áhuga á að hrinda
viðskiptahugmynd í
framkvæmd. I vor lauk fyrsta
tveggja ára námskeiðinu og
af því tilefni stóðu konur fyrir
ráðstefnunni Konur og
frumkvæði í Borgarleikhúsinu
þar sem haldnir voru
fyrirlestrar, skemmtiatriði
flutt og fyrirtæki kynnt í
anddyri. Einn fyrirlesaranna
var Margrét Kjartansdóttir
eigandi verslunarinnar Míru i
Kópavogi og vakti einlæg
frásögn hennar af
atvinnurekstri sínum mikla
athygli. Hér á eftir birtist
ræða Margrétar.
Kæru áheyrendur.
Eg heiti Margrét Kjartansdóttir og rek
húsgagnaverslunina Míru í Kópavogi. Þegar
ég var lítil stúlka að alast upp, dreymdi mig
um að verða heimavinnandi húsmóðir í
stóru húsi og eignast fullt af börnum. Mér
gekk ekki vel í skóla, ég var sein til að læra
að lesa en á þeim árum voru orð eins og
lesblinda ekki þekkt og flokkuðust börn eins
og ég í þann hóp sem kallaður var tossar.
Mér leið því illa í skóla og var í litlum
tengslum við það sem var að gerast í
kringum mig. Eg fór í gegnum
gagnfræðaskóla og strax eftir próf var ég
komin á giftingamarkaðinn og beið bara eftir
að ganga í hjónaband og hefja barneignir.
Þegar ég var sautján ára trúlofaðist ég og ári
síðar var ég gift.
Fljótlega eftir að ég giftist kom í ljós að ég
yrði trúlega aldrei móðir og má segja að þá
hafi ég fyrst staðið frammi fyrir því að ég
gæti ekki planlagt líf mitt algjörlega upp á
eigin spýtur og að það koma upp aðstæður
sem ég ræð ekki við og verð því að breyta lífi
mínu í samræmi við þær. Það tók ntig
nokkur ár að sætta mig við barnleysið og
eftir 6 ára hjónaband óskaði ég eftir skilnaði
við mann minn, draumurinn um stóra húsið
með öllum börnunum yrði aldrei að
veruleika og þar með fannst mér grunnurinn
að hjónabandinu brostinn.
E'g gekk enn með þá hugmynd að ég væri
með greind undir meðallagi og ég velti lengi
fyrir ntér hvað ég ætti að gera við líf mitt.
Mig langaði í skóla en mér fannst óhugsandi
að ég gæti nokkurn tíma náð prófi. Eg fór því
út á vinnumarkaðinn og eftir því sem árin
liðu fann ég fyrir því að mér var treyst fyrir
krefjandi verkefnunt. Ég var allt í einu farin
að stunda viðskipti í útlöndum rúmlega 25
ára gömul, alveg reynslu- og menntunarlaus.
Að finna að ég gæti staðið á eigin fótum og
skilað mínum verkum var mér mikil
lyftistöng á þessunt árurn og smám saman
jókst sjálfstraust mitt.
Þegar ég var rúmlega þrítug langaði mig til
að breyta til og prófa eitthvað nýtt. Ég hafði
ekki gifst aftur en átti sambúð að baki sem ég
hafði átt erfitt með að gera upp og ég ákvað
því að venda rnínu kvæði í kross og fór til
Kaupmannahafnar. Það var árið 1982 og
mikið atvinnuleysi og hálfgerð kreppa í
Danmörku á þessum áruin. Ég vissi að ég
mundi ekki fá vinnu og þar sem sjálfstraust
mitt var með besta móti hélt ég að ég gæti
hvað sem væri.
Tapaði aleigunni á einu ári
Ég seldi það sem ég átti hér á íslandi og setti
allt mitt fé í veitingarekstur í
Kaupmannahöfn. Þetta var 30 ára
gamalgróinn veitingastaður með mikla og
glæsilega fortíð. En þegar hér var kontið
sögu var glansinn yfir staðnum farinn að
dvína og tekjur Dana að minnka, auk þess
sem pítsur og hainborgarar var orðin rnjög
vinsæl og ódýr veitingahúsavara. Það tók
mig eitt ár í bransanum að verða eignalaus
og ekki nóg með það heldur varð ég
stórskuldug. Það er of langt mál að tala um
allt sent úrskeiðis fór í Kaupmannahöfn en
mér fannst á þessum tíma ógöngur mínar á
þessu ári ágætur skammtur fyrir svona 70
ára mannsævi.
v£ra 35