Ljósmæðrablaðið - 01.07.1928, Blaðsíða 7

IiJ ÖS.MÆÐRA53 L AÐIÐ
41
ástandið sennilega nokkuð annað en lijer. Cotret ritar, að
oft sími læknir til sjúkrahússins og segi: „Jeg sendi ykk-
ur konu; þegar hún kemur, skuluð þið sprauta í hana
1 em3 af pituitrin, og látið mig svo vita, þegar legopið er
fullþanið og rembingshríðir byrjaðar.“ Og hann segir enn-
fremur: „Mjög oft, þótt sorglcgt sje frá að segja, hefir
læknirinn ekki einu sinni rannsakað, hvort fæðing er
byrjuð, hvað þá heldur fósturstöðuna, og aldrei hlutfallið
milli stærðar fóstursins og grindarinnar. Cotret segir, að
oft hafi stjettarbræður lians sagl honum, að þegar þeir
væru sóttir til jóðsjúkrar konu, þá rannsaki þeir hana
ekki, heldur gefi henni væna pituitrinsprautu og segi
henni svo að láta sækja sig aftur, þegar hún fái góðar
hriðir.
Sje slík aðferð algeng í Ameríku, þá er vel skiljanleg
hin megna andúð gegn lyfinu, sem með slíkri misnotkun
getur valdið stórslysum. En óhægt getur verið að kippa
þessu í lag.
Iljer í Evrópu nota sumir það alls ekki, t. d. Convelaire.
Konwer (Utrecht) hefir sjeð þvi misbeilt svo mjög, að
irnnn hefir algerlega bannað að nota það á fæðingarstofn-
un sinni. Aðrir, svo sem Brindeau, nota það mjög sjald-
an, Fuinsholtz (Nancy) við 4 af hverjum 100 fæðingum,
'Varon (Lyon) við 1—2, Brouha (Liege), Schickellé
(Strassburg) við 10, Becaesens (Madrid) við 18, Keiffer
(Bruxell) 30—40, Leineland minst 90 og Vaudescal við
20 af 100.
Sumir álíta, þar á meðal Paucot, að pituitrin megi
hverfa úr sögunni alveg eins og sekale fyrir fæðingu.
Aftur cru aðrir, eins og Munro-Kerr, sem skrifa: Jeg
tel pituitrin gott lyf í höndum þeirra, sem til hlýtar þekkja
alt það, er fæðingarhjálp við kemur og hafa reynslu í þeim
efnum, hæði á fæðingarstofnunum og utan þeirra. En jeg
er fyllilega sannfærður um, að hin óbundna notkun þess
hefir í för með sjer margvislegan háska og óhöpp, því að
meðferð þess er svo auðveld og þægileg, að almennir