Ljósmæðrablaðið - 01.11.1930, Síða 11

] JÓSM ÆÐRAB LAÐIÐ
()<)
Fæðing.
Frli
ICi alt gengur sinn eðlilega gang, sem algengast er,
|)á l'æðist barnið af náttúrunnar eigin kröftum, og er
l>að hið ákjósanlegasta. Ljósmóðirin eða læknirinn eiga
J)á að láta sjer nægja að atliuga gang fæðingarinnar,
en sjá í tæka tíð, ef eitthvað ber út af, og ennfremur
að huglireysta og róa konuna. Það er ljeleg fæðingar-
hjálp, að liafa ekki skilning eða stillingu lil að híða og
liagnýta sjer hin eðlilegn ráð náttúrunnar og krafta
liennar lieldur meðliöndla fæðinguna eftir handlæknis-
fræðilegum reglum og beita tafarlaust töng eða öðrum
óeðlilegum aðgerðmn. Það má segja að því meir sem
gerl er, þvi því meiri er hættan. Höfiun vjer sjeð þess
fjölmörg sorgleg dæmi, að óþolinmæði og óþarfa af-
skiftasemi af fæðingu er lil stór tjóns. Ljósmóðirin á
auðvitað að kalla á lækni þegar þess er þörf, en hins-
vegar á hún ekki að leggja það um of í vana sinn. Eink-
um liættir ungum og óreyndum læknum við að taka
strax til einhverra aðgerða, þegar J)eir á annað horð
eru komnir, en bæði ljósmóðir og læknir skyldu ætið
gefa sjer góðan tima (il íhugunar áður en gripið er t. d.
til langar. Ekki mega menn heldur láta á sig fá kvein-
slafi og bænir konunnar, en íluiga alla málavexti með
l)lákaldri skynsemi og ró. Þúsundir kvenna liafa inátt
borga fæðingarhjálpina með lífi sínu. Hönd sú, sem
átti að hjálpa þeim, hefir borið í þær sóttkveikjur, sem
ollu þeim lianvænum sjúkdónnim. Enn þann dag í dag
láta ílestar sængurkonur sem deyja líf sill af þvi, að
borist liafa í þær haneitraðar sóttkveikjur. Þær liafa
smitast en ekki af því, að neitt sjerlegt hafi horið
út af við sjálfa fæðinguna.
Við hverja fæðingu koma einhver sár í farvegsop og
legháls, og eftir að fylgjan er losnuð er innflötur legs-
ins eitt o])ið sár. (legnum öll ])essi sár getur komist