Ljósmæðrablaðið - 01.01.1941, Síða 6

4
LJ ÓSMÆÐR ABLAÐIÐ
sjaldan varanlegt tjón af handleggsbrotinu. Margoft hefir
með Röntgen-myndum tekizt að færa sönnur á, að jafnvel
slæmbrot, þar sem beinendarnir hafa f jarlægzt eða gengið á
misvíxl, gróa svo á einu eða tveimur misserum, að þeirra
sjást engar menjar og handleggurinn er jafngóður eftir.
Samt er mjög þýðingarmikið, að barnið fái þegar í stað
læknishjálp og rétta meðferð, en meðan því verður ekki
við komið, verður ljósmóðirin að gæta þess, að handlegg-
urinn haldist sem kyrrastur, því að öll frekari hreyfing
getur auðveldlega gert illt verra, m. a. geta oddhvassir
beinendarnir stungizt inn í æðar og taugar í nánd við
brotstaðinn. Bezt er að binda handlegginn beinan fast að
bolnum með sárabindi eða öðru þvílíku. I aðalatriðum er
meðferð læknisins á brotinu hin sama, því að hann réttir
úr handleggnum og festir hann svo við bolinn; þó álíta
margir rétt að skjóta áður fleygmynduðum púða upp í hol-
höndina, því að þá verði handleggurinn liðugri, þegar um-
búðirnar eru teknar af, en það má gera að 2—3 vikum
liðnum.
Jafn góður árangur fæst með tvöföldum, rétthyrndum
spelkum, og eru þá báðir handleggirnir festir þannig, að
þeir eru á lofti, snúnir út á við og beygðir í rétt horn í
olnbogaliðnum. Þegar umbúðirnar eru teknar, er þegar í
stað tekið til við nudd og æfingar til þess að örva stárfs-
krafta vöðvanna.
Framhandleggsbrot er mjög sjaldgæft og þarf því
ekkj að lýsa því. Aðeins má geta þess, að um þetta brot
verður að binda þannig, að höndin sé snúin út á við, því
að annars liggja framhandleggsbeinin á ská hvort yfir
annað og geta hæglega vaxið saman, þegar „kallus“-inn
kemur til sögunnar.