Ljósmæðrablaðið - 01.03.1957, Blaðsíða 3

Ljósmæðrablaðið II.
Legbrestur fyrir fœðingu.
Frásögn norskrar Ijósmóður.
Eitt sinn var ég snemma morguns hringd upp af
manni, er tjáði mér dauðskelkaður, að kona sín hefði
skyndilega hrokkið háhljóðandi upp úr fasta svefni og
iinnti síðan ekki á hljóðunum — en það heyrði ég raunar
greinilega í símanum. Brugðið var við og hringt á lækni
og sjúkrabíl.
Forsaga sjúklingsins var sú, að nárabeinamótin höfðu
rifnað við fyrstu fæðingu, en ekki verið aðgert. Er konan
eignaðist annað barnið, 15 mánuðum síðar, var gerður
á henni keisaraskurður, og hið sama var nú á döfinni,
4 árum síðar. Átti að leggja konuna inn á sjúkrahús til
athugunar, mánuði áður en hún átti sín von, og voru nú
aðeins fáir dagar eftir þangað til.
Ég þeysti til konunnar og kom jafnsnemma sjúkra-
bílnum. Þurfti ég ekki annað að gera en stökkva uppí
bílinn og svo styðja við konuna og telja í hana kjark,
meðan á ökuferðinni stóð, en aka varð 23 km. leið eftir
vondum vegi, og allt var ferðalagið konunni hið erfið-
asta.
Allan tímann, sem það tók að fullnægja öllum fyrir-
mælum skriffinnskunnar um að koma konunni inn á
spítalann, hafði hún sífelldar þrautir. Og þegar við, varð-
læknirinn og ég, fórum að reyna að þreifa eftir því,
hvað að væri, háhljóðaði konan, hvað lítið sem á henni
var snert. Við gátum engin fósturhljóð heyrt og engar
hríðar fundið. Yfirlæknirinn komst að sömu niðurstöðu.
Hann vildi ganga stofugang á spítalanum og sjá, hverju
fram yndi á meðan. Ég settist hjá konunni og reyndi að
þreifa eftir, hvort hún hefði hríðar. Allt í einu fann ég