Ljósmæðrablaðið - 01.03.1957, Síða 10

20
UÓSMÆÐRABLAÐIÐ
um fyrir taugaveiklað fólk, en því oftar í heimahúsum.
Það er þunglyndi, sem ber á eftir fæðingu og lýsir sér
með hræðslu um bamið og óeðlilegum áhyggjum af
því. Þessa kvilla verður oft vart eftir stríðið. Hann
getur staðið mánuðum saman, en batnar fljótt við raf-
lost, og er konan oftast jafngóð eftir 4—5 skipti (próf.
Langfeldt.)
Konur þessar eru strax um meðgöngutímann hrædd-
ar um, að barnið verði vanskapað, andvana, komi fyrir
tímann og geti ekki lifað. Þær óttast sjálfa fæðinguna,
finnst ábyrgðin, er fylgir umönnun barnsins, vera sér
um megn og þær séu engan veginn færar um að fara
með það eins og vera ber.
Oft lýsir taugaveiklunin sér í því, að konan þarf
alltaf að vera að þvo. Blóðið og óhreinindin í sambandi
við fæðinguna fær svo mjög á hina ungu móður, að
henni finnst hún aldrei geta þvegið sjálfa sig og barnið
nógu vel. Þær þvo og þvo barnið og bleijurnar og finnst
barnið vera í stöðugri smithættu. Faðirinn fær ekki
að beygja sig yfir barnið, nema hann þvoi sér fyrst
og liggur við, að allir nágrannarnir verði að ganga með
bindi fyrir munninum. Ég hef séð börn alveg húðlaus
af þvottum, hurðarhúna þvegna, í hvert skipti sem
einhver snertir á þeim, og mæðurnar fela börn sín af
hræðslu við, að þau smitist. Umhyggjan fyrir barninu
er svo mikil, að konan forsómar bæði bónda og heimili.
Hér við bætist oft sjúkleg afbrýðisemi, sem getur gengið
svo langt, að hún banni manninum að fara út eða
njósni um ferðir hans og tortryggi hann á alla lund.
Þvottaæðið og smithræðslan breytist í ímyndunarsjúka
hugmynd um, að hún eða barnið sé sjúkt. Og svo geng-
ur konan frá lækni til læknis til þess að fá það stað-
fest, að um sjúkdóm sé að ræða.
Skýrslur sýna að taugaveiklun er algengari hjá frum-
byrjum en fjölbyrjum. Við fyrstu fæðingu er auðvitað