Ljósmæðrablaðið - 01.03.1957, Síða 11

LJ ÓSMÆÐR ABLAÐIÐ
21
líka eftirvæntingin og hræðslan mest. Að sjálfsögðu
hendir þetta oftast þær konur, sem einhverja tilhneig-
ingu hafa haft til taugaveiklunar áður, t. d. höfðu sum-
ar þeirra fengið taugaveiklunarköst eða jafnvel smá-
vegis geðbilun og þá oftast borið á þunglyndi. Skýrslur
þær, sem hér er vitnað í, voru gerðar á norskum geð-
veikraspítala árin 1926—1947 af Vislie, aðstoðarlækni.
Vislie læknir telur, að oft hafi orsökin til taugaveikl-
unarinnar verið sú, að konan hafi áður orðið fyrir ein-
hverju áfalli, er veiklað hafi taugar hennar, t. d. fóst-
urláti, fætt andvana barn eða átt í sérstaklega erfiðri
fæðingu. Hann nefnir „röskun á sambandi móður og
barns“ og á þar með við taugaveiklun í sambandi við
fæðingu, ef barn hefur dáið, annaðhvort í fæðingu eða
skömmu síðar, ef barn er vanskapað eða ef móðirin fær
brjóstamein og getur ekki haft bam sitt á brjósti.
Röskun á hinu eðlilega sambandi móður og barns
getur haft í för með sér róttækar breytingar á andlegu
ástandi móðurinnar. Við sjáum líka sams konar eirðar-
leysi og hræðslu dýra, ef ungarnir eru teknir of snemma
frá þeim.
Fjöldi hinna taugaveikluðu kvenna, er hér um ræðir,
hefur aukizt upp á síðkastið, sérstaklega eftir stríðið.
Getur orsökin verið að nokkru leyti sú, að því sé meiri
gaumur gefinn en áður, meira gert til hjálpar sjúkling-
unum og þeir betur taldir fram. En við getum ekki lokað
augunum fyrir öryggisleysi því, sem einkennir okkar
tíma og sennilega keinur harðast niður á konum á þeim
tímum, er þær sérstaklega þarfnast öryggis. Gordon
Johnsen, yfirlæknir, hefur bent á, að orsök taugaveikl-
unarinnar geti ef til vill verið hin stutta dvöl konunnar
á fæðingarheimilinu (5 dagar). Sá tími virðist alltof
skammur fyrir frumbyrju og einkum þó, ef hún hefur
enga hjálp heima fyrir og verður að taka við öllum
störfum strax.