Freyr - 01.11.1925, Blaðsíða 4

90
FREÝÍt
1
Jóhannes bóndi Sigurðsson Hóli Fnjóska-
dal skrifar mór:
»Mér reyndist ljárinn ómögulegur, jeg
brýndi og dró, og dró og brýndi, og ekkert
dugði, hann fjekkst alls ekki til að bíta
nema fyrstu Ijáförin. Jeg fleygði honum
frá mjer uppgefinn bæði á sál og likama
og óskaði, »að þessi skítur hefði aldrei
til landsins komið«.
Einnig hefi ég heyrt að reynsla sumra
annara væri sú, að er þeir sáu ljáinn
leist þeim þannig á hann, að ekki mnndi
svara kostnaði að slá hann í orfið og
gáfu sér þessvegna ekki tíma til þess,
og gætí sjálfsagt Búnaðarfélagið fengið þá
ef það vildi«.
Er ég Jóhannesi mjög þakklátur fyrir
ummælin, því hann er einasti maður sem
óbeðinn heSr sent mjer álit sitt um ljáina.
— En margur heSr látið það ógert þó
ég haS beðið, bæði munnlega og skriflega.
KaupfélagsBt. Sig. Bjarklind á Húsavík
ritar um ljáina: — — — Jeg heS alls
ekki getað fengið menn til að kaupa Ijá-
ina, og það sem menn hafa mest á móti
þeim er, »að þurfa að leggja þá á« Jeg
hefi aðeins selt 4 st. og dómarnir um þá
eru jafnmargir ljáunum«.
Loks er hór greinargerð frá Ágústi bónda
í Birtingaholti:
»í fyrra sumar, 1924, sendi verkfæra-
ráðunautur Búnaðarfélags íslands, Árni
G. Eylands, mjer 2 ljái til reynslu, norska
einjárnunga. Ljáir þessir höfðu góða
herslu og bitu vel; að miklum mun betur
en ljáblöðin bresku.
Ég sagði sveitungum mínum og Seir-
um af þessum ljáum og báðu þeir mig að
útvega til næsta sumars um 100 samskon-
ar ljái. Fékk jeg þá í vor hjá Á. G. E.
og voru þeir notaðir í sumar sem leið á
35 bæjum.
Ekki er hægt að segja að ljáir þessir
fengi einróma lof; dómararnir voru mís-
jafnir og þó held ég að ljáirnir hafi ver-
ið mjög líkir hver öðrum a. m. k. voru
10 ljáir, sem notaðir voru á mínu heimili
mjög líkir og allir góðir. Sjerstaklega
var bitið endingargott, þurfti sjaldan að
brýna, því Ijáirnir eru harðir og sljógvast
seint. Það sem ég hygg að valdið hafi
því að ljáirnir reyndust ekki öllum vel,
er það, að marga bæi vantaði góða hverS-
steina, tii þess að leggja Ijáina á, en
dengslu eða klöppun þola þeir ekki vegna
hörku. Mjer reyndist það svo að ljáirnir
bitu illa, ef þeir voru illa lagðir á, en
þar á móti ágætlegu ef þeir voru egg-
þunnir. Því veitti ég líka eftirtekt að
að sumir menn brýndu ljái þessa óþarflega
oft og lengi og skemdu með því bitið.
Væri mönnum nær að taka sér hvíldir
við sláttinn á annan hátt en að hvíla sig
við óþarfa brýnslu. Þeir sem vilja nota
þessa ljái verða að hafa góða hverfisteina,
stigna með bdðum fótum; þá tekur á-
leggingin ekki lengri tíma en klöppun
sú á ljáblöðunum sem nú tiðkast.
Eftir minni reynslu og ýmsra annara á
þessum ljáum, tel ég mikinn vinning í
að fá þá í stað ljáblaðanna, eins og þau
eru nú orðin. Einkum ættu þeir, sem
hafa harðslegnar engjar eða sendnar að
fá sér þá; á grýtta jörð eru þeir þó of
harðir. Ljáirnir eru Jéttir og liðlegir og
fara vel i orfi; á sumum voru þjóin þó í
grennra lagi og bakkarnir aftantil; brotn-
uðu þar sumir.
Hr. Árni G. Eylands sendi mér aftur i
sumar ljái til reynslu frá annari Ijáasmiðju
í Noregi. Eru það líka einjárnungar.
Ég hafði ekki tækifæri til að reyna þá
Ijái til fullnustu, en ég held að mér sé
þó óhætt að segja að þeir jafnist tæplega
á við hina fyrri; eru ekki nærri eins
harðir.
Það er þarft verk hjá verkfæraráðu-