Freyr - 01.11.1925, Síða 10

FRE YR
96 g
skera (»snitta«) nýjan skrúfugang á öxul-
inn og sraíða nýja ró. Stundum er þetta
þó látið slarka svo lengi, að götin á spöð-
unum (eða diskunum), sem öxullinn gengur
í gegn, slitna og víkka svo mikið að spað-
arnir geta snúist um öxulinn, þó hann
hreiíist ekki. Þá er ekki framar viðgerðar
von, nema að smíða nýjan öxul gildari,
og laga götin á spöðunum.
Ef gert er við losið á spöðunum undir
eins og það byrjar, þarf ekki annars með
en að herða vel á rónum með
stórum skrúflykli eða rörtöng. En þetta
má ekki dragast uns slit er byrj-
að. Ef ekki er annars kostur, má nerða
á rónum með meitli og hamri, en það
skemmir rærnar, og er því neyðarráð.
| PJægingamaður kvartaði undan því við
mig að á herfi sem jeg hefði útvegað »bil-
uðu« spaðarnir, losnuðu. Hann hafði notað
mörg heríi, en að eins á einum atað náði
hann i »svo góðan smið, að hann gat gert
við það«!!
Hr'yggilegra dæmi um úrræðaleysi manna
og vautrú á eigin getu, held eg sé vand-
fundið. Eða kannske það sé réttnefndara
trassaskapur?
Þessi nefnda »bilun« er ekki frekar
bilun heldur en það er bilun, að skeifa
losnar undir hesti ferðamanna, og við-
gerðin langt um vanda minni en að »tylla
undir hest«. Sá maður, sem vinnur
með jarðyrkjuverkfærum og ekki lagar
lítilræði sem þetta, en lætur það siaika,
er ekki fullfær í starfl sínu; sist af öllu
fær um að stunda umferða-jarðvinslu.
En þetta með herfin, gefur efni og
ástæðu til að hugsa um það hve afarilla
íle3t sveitaheimili eru stödd með áhöld til
smáviðgerða. Menn halda að þeir geti ekki
dittað að nokkrum hiut, afla sér ekki og
eiga ekki tæki til neins sliks. Til alls
þarf s m i ð. Þetta bakar mörgu heimili
drjúg óþarfa" útgjöld, margt er keypt að
sem mætti heirna gera, ef menn ættu örfá
einföld og tiltölulega ódýr smíðatól. Vand-
inn er minni en menn halda, ef trúin og
viljinu til að reyna, fyrirfinst.
Þó landbúskapur okkar íslendinga sé
fremur fábreyttur, gildir það eigi að síður
hjer en annarstaðar, að menn reyni að
hjálpa sér sjálfir, og nota þá krafta sera
fyrir bendi eru. Hverníg fer um ræktun-
ina? Hvernig fer um það að byggja yfir
fólk og fjenað, forða og búsáhöld, ef menn
reyna ekki að hjálpa sér sjálfir? Ef fag-
menn eiga alt að vinna, og bænduruír að
borga,
Islenskir bændur eru ekki miður vinnu-
viti gæddir en bændur í nágrannalönd-
unum, en þá skortir oft leikni og úrræða
vilja. Hvernig á að þroska þá eiginleg-
ieika hjá bændaefnunum. — Orðið er
laust.
Að hjálpa sér sjálfur og vera ekki upp
á aðra kominn, — það er ekkert mont
eða »merkilegheit«; rnenn eru ekki Iakari
fjelagsbræður eða samvinnumenn fyrir
því. Að hjálpa sér sjalfur, það er skylda
hvers tnatms, bygð á og kuúð fram af
sjalfsbjargarhvötmui. — Og sá sem er
duglegur að hjáipa sér sjáifur, er aiia
jafnan fús og fijótur tii að hjálpa öðrum.
Þeirra mannkosta þörfoumst við í strjál-
bygðinni.
14. október 1925.
Á. E. G.