Dagblaðið Vísir - DV - 14.02.2004, Qupperneq 32

32 LAUGARDAGUR 14. FEBRÚAR 2004
Fókus DV
Lyle Montgomery vílaöi ekki fyrir sér að skilja þriggja ára son eiginkonu sinnar eftir í stórmarkaði.
Hann sagðist hafa valið á milli þess að myrða drenginn og vonast til að barngóðir mormónar tækju
hann að sér. Móðir drengsins var horfin og var eins og jörðin hefði gleypt hana.
Skjótur endir á storma
somu
„Við fundum hann liggjandi á gólf-
inu með byssu sér við hlið. Það am-
aði ekkert að honum og hann féllst
á að koma á lögreglustöðina
skipta sér af öðrum. „Hann er mjög
góður viðræðu," sagði nágrannakona
og bætti við: „Það var hins vegar ekki
hægt að skilja hana eftir með eigin-
manninum." Nágrannakonan átti við
að Jeanette hefði verið daðurgjörn
með eindæmum. Hún hafði svo sem
átt vingott við marga menn og geng-
ið þrisvar í hjónaband.
Jeanette hafði kynnst Lyle árið
2001. Þau felldu hugi saman en sam-
bandið varð fljótt mjög stormasamt.
Lyle beitti konu sína hvað eftir annað
líkamlegu ofbeldi. Svo harðar voru
barsmfðamar að hún þurfti oftar en
einu sinni að leggjast inn á sjúkrahús.
Eitt versta tilfellið var þegar hann
kjálkabraut hana illa. Hann var settur
í varðhald vegna málsins en ekkert
varð úr málaferlum þar sem Jeanette
vildi ekki kæra. Hún kom svífandi út
af sjúkrahúsinu eftir langa sjúkralegu
og giftist honum skömmu síðar. Vin-
ir og ættingjar höfðu lengi vonast til
að sambandið myndi eldd endast en
þeim varð ekki að ósk sinni.
Sjálfur hélt Lyle því gjarna fram
að hann væri friðsemdarmaður og
það væri Jeanette sem væri ofbeld-
ishneigð. Á þessu stigi skipti það
hins vegar litlu máli - Jeanette var
horfin og lögregla var engu nær um
hvað um hana hafði orðið. Húsleit-
arheimild var veitt og leituðu lög-
reglumenn hátt og lágt á heimili
hjónanna. Þeir fundu blóðslettur í
hjónaherberginu og einnig mátti
sjá að hjónarúmið hafði verið
helmingað - annar helmingur þess
var horfinn. Lyle sagðist hafa losað
sig við rúrnið þegar Jeanette fór en
iögregla trúði skýringu hans mátu-
!ega.
Slapp við fangelsi
Auk þess fannst á heimilinu mik-
ið vopnabúr í eigu Lyle, auk ýmissa
efna til að búa til sprengjur. Sak-
sóknari taldi sig hafa nægar sannan-
ir þar sem blóðblettirnir voru og var
ákveðið að ákæra Lyle fyrir morðið á
Jeanette. Hann neitaði sök en þvf
fleiri sem yfirheyrslurnar urðu því
fleiri urðu sögurnar. Varðandi
drenginn viðurkenndi Lyle að hafa
farið með hann í verslunina til þess
að skilja hann eftir. „Mormónar eru
góðir við börn og þess vegna fannst
mér þetta tilvalið. Ég hefði svo sem
getað farið með hann út í eyðimörk-
ina og kálað honum,“ sagði Lyle við
lögreglumennina.
Saksóknari var sannfærður um
að hann fengi Lyle dæmdan fyrir
morðið þótt ekkert væri líkið. Fyrr-
um unnustur Lyles féllust á að bera
vitni og var frásögn þeirra á þá lund
að maðurinn væri ofbeldishneigður
með meiru og einnig byssuglaður.
Það kom þó ekki til þess að Lyle
yrði leiddur fyrir kviðdóm því dag-
inn fyrir réttarhöldin fannst hann
Játinn í herbergi sínu á sjúkrahús-
inu. Hann hafði svipt sig lífi.
Jonathan litli flutti til föður síns
og býr að sögn við besta atlæti. Ör-
lög Jeanette Montgomery eru hins
vegar enn í dag óleyst ráðgáta.
Jeanette Þótti daðurgjörn með afbriðgum.
Hún gekk að eiga Lyle Montgomery þótt
hann hefði barið hana sundur og saman.
Lyle Honum virtist standa á sama um
hvarfkonu sinnar og viðurkenndi fúsiega að
hafa losað sig við þriggja ára son hennar.
Heimilið Blóðslettur i hjónaherberginu komu lögreglu á sporið.
Það er gömul saga og ný innan
lögreglunnar að ef hundrað vitni eru
spurð sömu spurningar þá fást
hundrað mismunandi svör. Þannig
var það að minnsta kosti þegar lítill
drengur fannst einn og yfirgefinn í
ShopKo-versluninni í Salt Lake City
þann 13. janúar 2002. Fimm vitni
sögðust hafa séð karlmann rétta litl-
um dreng leikfang og ganga síðan á
brott. Einn sagði manninn hávaxinn
og grannan, sá næsti sagði hann
feitlaginn og þar fram eftir götun-
um. Lögreglan var engu nær og pilt-
urinn gat litlar upplýsingar gefið þar
sem hann var bara þriggja ára.
Auglýst var eftir aðstandendum
drengsins í sjónvarpi og bárust lög-
reglu mörg hundruð símtöl og tölvu-
póstar en þrátt fyrir það voru þeir
litlu nær. Upptaka úr öryggis-
myndavél verslunarinnar sýndi, svo
ekki varð um villst, að karlmaður átti
tal við drenginn og gekk síðan burt.
Um viku síðar var loks hægt að stað-
festa nafn drengsins. Hann heitir
Jonathan Jacob Cortuz og var það
nágranni hans sem upplýsti það.
„Við vitum ekki mikið enn sem kom-
ið er. Hann segist eiga fjórar systur
sem búa hjá afa sínurn," sagði Dick
Gammick ríkissaksóknari. Smám
saman tók myndin að skýrast og
kom í ljós að Jonathan litli var sonur
konu að nafni Jeanette
Montgomery. Hún átti fjórar dætur
frá fyrri hjónaböndum og bjuggu
þær annars staðar. Vandinn var hins
vegar sá að Jeanette var horfin og
það var eins og jörðin hefði gleypt
hana.
Áhugalaus með öllu
Haft var uppi á föður drengsins í
kjölfarið. Joel Corpuz taldi þau enn
vera gift. Þau byggju hins vegar
elcki saman og hann hafði aldrei
heyrt minnst á nýjan kærasta. Lög-
reglan hafði nefnilega grafið upp
heimilisfang Jeanette og kom þá í
ljós að hún var einnig gift manni að
nafni Montgomery. Corpuz sagðist
hafa talað við Jeanette í síma 21.
janúar og hún hefði tjáð sér að
drengurinn byggi hjá vinafólki og
svo yrði eitthvað áfram. Lyle
Skilinn eftir Jonathan litli varþriggja ára þegar stjúpi hans skildi hann eftirístórmarkaði.
Montgomery var sá sent lögreglan
vildi hafa tal af.
Lögreglumenn fóru að heimili
Jeanette og þegar enginn svaraði
ruddust þeir inn. „Við fundum hann
liggjandi á gólfinu með byssu sér við
hlið. Það amaði ekkert að honurn og
hann féllst á að koma á lögreglustöð-
ina,“ sagði einn lögreglumannanna.
Hafi lögreglumennirnir átt von á því
að Lyle yrði samvinnuþýður við
rannsóknina og að hann sýndi ein-
hver merki þess að hann hefði
áhyggjur af afdrifum konu sinnar, þá
urðu þeir fyrir vonbrigðum. „Hann
hefur einu sinni reynt að aðstoða
okkur. Þegar við spurðum hvað hefði
orðið af konu hans, svaraði hann því
til að hún hefði yfirgefið heimilið,"
sagði lögreglumaðurinn.
Ákveðið var að vista Lyle tíma-
bundið á geðsjúkrahúsi og láta
hann um leið gangast undir geð-
rannsókn.
Góður granni
Nágrannarnir báru Lyle vel sög-
una. Þeir sögðu hann vera alþýðleg-
an mann sem lítið færi fyrir. Hann
hugsaði vel um sitt og væri ekki að
Sérstæð sakamál