Akranes - 10.09.1943, Side 3

AKRANES
71
„Ekki er hœgt að vera guðleysingi, ef menn hendir það, að lenda í hrakningum á gúmmífleka“,
skrifar einn af félögum Rickenbacker’s í hinum heimskunnu hrakningum á Kyrrahafinu í vetur
Aðrar hendur en hendur mínar
Stytt úr bókinni: „Vér hugðumst heyra englana syngja“. Eftir Jaines C. Wittaker liðsforingja.
Frásögnin um hrakninga þeirra Eddies
Rickenbackers ofursta og sex félaga hans
í þrjár vikur í gúmmíflekum, á Suðvest-
ur-Kyrrahafi, er ekki aðeins saga um
hugrekki og þrautsegju, — hún er einn-
ig saga um trúartra ust. I þessari
grein, er sagt frá því, hvemig þ a ð átti
þátt i því, að þeim entist orka til þess að
lifa af hörmungar þœr, sem þeir áttu
við að etja.
Mér kemur það svo fyrir sjónir, að á
þeim þrem hörmungavikum, sem við
vorum að velkjast á Kyrrahafinu, hafi
gerst stórfenglegasta ævintýrið, sem
nokkur maður getur lifað, sem sé það,
að finna guð.
Áður en þetta ævintýri gerðist, var
ég trúvillingur, eða guðleysingi, gildir
einu hvort heldur var. En ekki er hægt
að vera guðleysingi, ef menn hendir
það, að lenda í hrakningum á gúmmi-
bát.
Þegar fljúgandi virkið okkar var orð-
ið benzínlaust, og ekki var við öðru að
búast, en að við myndum hrapa í sjó-
inn, sagði John De Arigelis liðsforingi
(sem var leiðsögumaður okkar): „Er
ykkur það nokkuð á móti skapi, að ég
biðjist fyrir?“
Ég minnist þess, að mér fannst
þetta með sjálfum mér, óþarfur hé-
gómi. En þá minnist ég þess einnig, hve
mjög ég blygðaðist mín fyrir þá hugs-
un, dagana næstu!
Daginn eftir, þegar við vorum allir
að velkjast á flekunum, sá ég að John
F. Bartek vélamaður, sem var óbreytt-
ur hermaður, var að lesa í Nýja-Testa-
mentinu sínu. Engum okkar kom til
hugar að hæðast að honum. Getur ver-
ið, að okkur hafi eitthvað rámað í það,
ósjálfrátt, hversu mikils virði hún
myndi verða okkur öllum, þessi litla
vasabók.
Fjórða daginn tók Bartek aftur upp
Testamentið sitt. Flekarnir okkar, þrír
að tölu, voru tengdir saman með löng-
um köðlum, og nú drógum við þá sam-
an til þess að hafa bænastund, allir
sameiginlega. Við höfðum yfir bæn
Lausnarans og Adamson ofursti las upp
úr Nýja-Testamenti Barteks. Minn hug-
ur til þessa var eitthvað á þá leið, að
þetta myndi ekki vera til nokkurs gagns,
— en að það gæti þó ekki verið til neins
ógagns heldur. William T. Cherry höf-
uðsmaður og aðstoðarflugmaður okkar,
las síðan upp úr bókinni setningu, sem
hljóðaði eitthvað á þá leið, að maður
ætti ekki að brjóta heilann um það,
hvað maður kynni að fá til matar og
drykkjar. Þessu gat ég svo sem sam-
sinnt, þótt vantrúaður væri, því að enn
höfðum við nægan mat og vatn!
En sjötta daginn var okkur orðið það
ljóst, að við vorum komnir langt úr
leið eftirlitsflugvéla og skipa, og vel
gat þá farið svo, -að við fyndumst aldrei.
Og nú var farið að draga af okkur vegna
sultar. Þetta kvöld hlýddi ég á bæna-
gerðina viljalaus. Allir báðum við nú
um mat. Þá skar Cherry úr, en hann
nefndi Drottinn jafnan „gamla meist-
ara“ — af gömlum vana í vélarúmi.
Hans bæn var á þessa leið: „Góði, gamli
meistari! Við erum í fjarskalegum
vandræðum, eins og þú veist. Þú ert
sennilega að undirbúa einhverja hjálp,
sem kemur þá á morgun eða hinn dag-
inn, ef ekki fyrr. Þú athugar hvað þú
getur gert fyrir okkur, gamli n.eistari!“
Síðan kveikti Cherry á kvöldblysinu
okkar í þeirri von, að eitthvað myndi
nú gerast. Einhver galli var á blysinu.
Það fór aðeins lágt og féll síðan niður,
logandi, á milli flekanna. Við bjarm-
ann af blysinu, sáum við fiskitorfu á
hröðum flótta undan hákarli, sem elti
hana, — en fiskarnir runnu á ljósið, og
flóttaasinn var svo mikill, að tveir væn-
ir fiskar rákust á flekann okkar og hent-
ust upp í hann. Morguninn eftir fékk
hver okkar ofurlítinn bita af hráum
fiski í morgunverð.
Að kvöldi þessa dags, tók ég þátt í
guðræknisstundinni af heilli hug en áð-
ur. Og nú gat ég farið með bæn Lausn-
arans nokkurnveginn viðstöðulaust.
Meðan ég lifi mun ég minnast þessarar
bænagjörðar, og þess, sem á eftir fór.
Bæn Cherrys var eitthvað á þessa
leið: „Góði, gamli meistari! Við vorum
að biðja þig um mat í gær, og þú gafst
okkur mat. Og nú langar okkur til að
biðja þig um vatn. Ef þú getur ekki sint
okkur fyrr en seinna, er ég hræddur
um, að þetta fari allt illa fyrir okkur.
Þú átt leikinn!“
Mér finnst, þegar ég hugsa um þetta
nú, sem þessi bæn Cherrys hafi haft inni
að halda allt það, sem í bæn á að vera,
— hvað sem er um orðalagið: tilmæli til
Drottins, traust á mætti hans og undir-
gefni undir vilja hans, og óhagganleg
trú á það, að tilmælunum verði sint.
Skömmu eftir að bænagjörð okkar
var lokið, sá ég að himininn var að
dökkna í austri, og ofan úr hinum sí-
dökknandi skýjum lagði bláleita slæðu.
Þetta var regnskúr, — og hún færðist í
áttina til okkar. „Þarna er rigningin að
koma!“ gall Cherry við. „Þakka þér fyr-
ir, gamli meistari!“ Og í sömu andránni
var sem helt væri yfir okkur úr ámum,
köldu, hressandi vatni. Við héldum lói-
unum undir, til þess að „leiða“ þenna
lífgefandi vökva ofan í þurrar kverk-
arnar. Er við höfðum þannig svalað sár-
asta þorstanum^söfnuðum við regnvatni
í seglúdka og létum síðan í gúmmí-
björgunarvestin okkar, til síðari þarfa.
Níunda daginn sendi drottinn okkur
aftur ofurlítinn mat, — en það var lítill
hákarl, sem Cherry veiddi á beran öng-
ul.
Á guðræknisstund okkar tíunda dag-
inn, flutti Cherry „Faðirvorið“ upphátt
fyrir okkur, og síðan flutti hver ein-
staklingur sína bæn. Játuðu menn nú í
heyranda hljóði ávirðingar sínar og
syndir. Mig gildir einu þó að ég játi, að
þá tók ég ákvörðun um eitt atriði, að
minnsta kosti. Svo var háttað lundar-
fari mínu, að ég gat ekki verið sam-
vistum við nokkurn mann í stundar-
fjórðung, án þess að stofna til þrætu. Og
hjá félögum mínum hafði ég fátt þótst
sjá nýtilegt. Nú gerði ég það upp við
sjálfan mig, að réttara væri, að þýðast
félaga mína, eins og þeir kæmi fyrir, —
þeir væri allir ágætismenn, og það
skyldi ég láta mér lynda, þangað til það
kæmi þá fyrir, að einhver þeirra sýndi
mér annað.
Rickenbacker ávarpaði Drottinn jafn-
an: „Faðir vor“. Ricki hefur aldrei þótst
vera neinn trúmaður, en hann er þó svo
mikill trúmaður, sem til þess þarf, að
veröldin verður manni vistlegri dvalar-
staður en ella. Einn félagi okkar bað
þess, að hann mætti deyja, svo að kval-
irnar væri á enda. En þá gall Ricki við
og sagði: „Hættu þessu, — vertu ekki að
ónáða hann með svona væli. Hann svar-
ar bænum karlmenna, en slíku þvaðri
sem þessu, anzar hann ekki!“
Á þrettánda degi okkar í þe^sum
hrakningum, gerðist hið fyrra af tveim
kraftaverkum, sem urðu til þess að sótt-
hreinsa mig að eilífu af vantrú minni
og efasemdum. Sólskinið hafði verið
steikjandi heitt. En um miðjan morg-
un sáum við regnskúr draga yfir, en
hún fór fram hjá, um það bil mílufjórð-
ung frá okkur. Áður en ég vissi af, var
ég farinn að biðjast fyrir upphátt.
„Drottinn!“ sagði ég, „þú veizt, hversu
mikil nauðsyn okkur er á vatni. Vind-
urinn hefur feykt regninu fram hjá okk-
ur. Það er á þínu valdi, að senda okkur
það aftur. Þig munar ekkert um þetta,
en fyrir okkur er um lífið að tefla. Skip-
aðu vindinum að reka regnið til okkar,
sem munum deyja, ef við fáum ekki
vatn!“
Það er æði margt, sem ekki er hægt