Akranes - 01.11.1949, Side 18

fluttu þau sig þangað haust eitt. Þau
fengu leigð 2 herbergi á lofti í húsi einu
við Lindargötu. Þá var enn engin vatns-
leiðsla í Reykjavik og víða í bænum ákaf-
lega erfitt með vatn. Vatnið var þá, ef til
vill, eftirsóttara en mjólkin er nú. Þarna
nálægt var lítil lind, sem var umsetin og
eftirsótt og oft sem sagt þurausin. Kom
fólk þangað vetur og sumar oft kl. 5-—6
á morgnana til þess að reyna að ná sér i
eina eða tvær fötur.
Nokkru eftir nýár þennan sama vetur
lagðist Helga fárveik og var flutt á Landa-
kotsspítala. Var fyrst talið, að þetta væri
taugaveiki. Lá hún þar til á pálmasunnu-
dag, er hún var flutt beina leið upp á
Akranes, borin á skip og af. Guðmundur
Magnússon, prófessor, sem var læknir
hennar á spítalanum, sagði henni, að
þetta hefði engin taugaveiki verið, sem
að henni gekk, heldur hafi það verið af-
leiðingar af ofkælingu. En Helga var ein-
mitt að þvo þennan sama dag, sem hún
veiktist. Hins vegar mun héraðslæknir-
inn hafa haldið að þetta væri taugaveiki,
vegna þess, að hún gekk þá í nálægum
húsum og vatnsbólin voru þá hættuleg,
eins og að var vikið.
Svona skammvinn var Reykjavíkurvera
þeirra, og Helgu örlagarík. Kristmann
fann og fljótt, að hann myndi ekki una
þar til lengdar.
„Þér eigið eitthvað eftir
kona góð“.
Næstu 10 árin voru þau Helga og
Kristmann uppi á loftinu í gamla húsinu
í Lambhúsum. Þá voru börnin ekki longur
4, heldur 6. Hefur því hlotið að vera þar
nokkuð þröngt, því fremur, sem vinnu-
kona —- og stundum vinnumaður —
gömlu hjónanna sváfu líka á framloftinu.
Á þetta margmenna heimili hinna litlu
húsakynna kom sá oft, er þetta ritar, og
minnist aldrei hafa heyrt þar talað um,
eða orðið við þrengsli, þvi að „andrúms-
foftið“ var þar yndislegt. Þar áttu hjónin
og börnin óskilið mál. Þama var fagurt
fjölskylduli'f.
Á aðfangadag jóla 1912 varð Helga
skyndilega mjög veik, svo að henni var
vart hugað líf. Það þótti sýnt, að um inn-
vortismein væri að ræða og verulegra
læknisaðgera ekki völ, nema komast á
spitala. Um þetta leyti var svo römm ótíð,
að ekki varð komizt með hana til Reykja-
víkur fyrr en 6. janúar. Guðmundur
Hannesson kom uppeftir. Framkvæmdi
hann og Finsen einhvern uppskurð eða
ástungu á henni þarna á loftinu í Lamb-
húsum. Var hún þá svo útgrafin út frá
botnlanga, að ekki varð líft á loftinu í bili
eftir ástunguna. Þá varð Guðmundi Hann-
essyni að orði: „Þér eigið eitthvað eftir
kona góð“. Hann sagðist ekki skilja, hvem-
ig það mætti vera, að Helga lifði þetta af.
Hann sagðist ekki hafa áður þekkt nema
eitt tilfelli þessu líkt, og hafi sú kona ver-
ið send til útlanda til aðgerða. f þessum
veikindum átti Helga í tvö ár. Má nærri
geta hvernig henni hafi liðið líkamlega. En
einnig andlega, með hliðsjón af hinu stóra
heimili hennar, þar sem efnin voru lítil
og fullnýta þurfti það litla, sem dregið
varð að.
Batnandi hagur og heilsa.
Eftir þetta var Helga lengi veil sem von-
legt var, því fremur, sem hún hafði enga
möguleika til að hlífa sér, nema hvað mað-
ur hennar og börn gátu að gert i þeim
efnum. Hún var fyrr og seinna búin að
finna til veikindanna, en lét þau aldrei
buga sig eða beygja. Hún var sí-kát og
hress, ljúf og lífsglöð á svo yndislegan hátt.
Fyrirmyndar móðir og eiginkona. Glöð
með glöðum og gleðjandi hrygga. Nú
voru börnin komin á legg og farin að
hjálpa til og farin að vinna heimilinu
gagn, enda dugleg og vinnusöm. Hagur-
inn batnaði, fjölskyldan var samrýmd og
allt gekk að óskum. Árið 1915 keypti Krist-
mann Albertshús, sem þau byggðu síðar
upp og bjuggu síðan meðan bæði lifðu. f
þessu húsi, sem enn stendur, héldu hin
merku hjón upp á gullbrúðkaup sitt. Og
þar dvelur Helga enn í hárri elli, umvafin
ástúð sonar og tengdadóttur og öðrum
barna og barna-bömum, virt og elskuð
af öllum, sem henni hafa kynnst á liinni
löngu leið.
Hjónaband þeirra Kristmanns og Helgu
var ætíð með ágætum. Segir hún líka að
það hafi verið happ sitt og hamingja, hve
hún hafi átt góðan mann og regiusaman.
Hafi það komið bezt í ljós þegar erfiðast
var undir fæti.
„Ég hef verið leidd og borin“.
Ýmsir þeir, sem minna hafa reynt á
lífsleiðinni, hafa haft ýmislegt á hornum
sér, orðið fýldir og fúkyrtir og óspart lát-
ið það bitna á mönnum og málefnum.
Jafnvei ásakað Guð fyrir það óblíða, sem
mætt hefur, og stundum verið erfitt að
bera. Nei, hér er þessu ekki þannig farið.
Yfir öllu lífirtu, hinum dimmu dögum
jafnt sem hinum, hvílir í hennar augum
Guðs friður og blessun, þar sem hann
hafi með hulinni verndarhendi leitt hana
og borið á óskiljanlegan hátt yfir alla erf-
iðleika og hættur. Fyrir hans kraft er lif
hennar samfelld sigurganga, þar sem
hvergi ber skugga á. Þar sem henni beri að
þakka allt, af miskunn og kærleika veitt.
Meðan ísl. konur búa yfir slíkum innra
eldi öruggrar Guðstrúar, breiðandi hana
yfir heimili sitt, og yljandi af þeim eldi
langt út í raðir meðbræðranna, getur ekk-
ert það óhapp eða óhamingja hent Island,
sem ekki er hægt að yfirstíga. Því vil ég
ekki að það, sem hér er sagt, falli „í
gleymsku og dá.“
Ó. B. B.

1.
2.
Tíl kaupenda blaðsíns
Siðun 1944 hefur verÖ blaÖsins verið óbreytt — aÖeins 20 kr. önnur blöÖ
hafa marg hœkkaÖ á þessu tímabili, og gefur áÖ skilja, aÖ AKRANES hefÖi eigi
síÖur þurft þess méÖ. BurÖargjald hefur marg hœkkaÖ, prentun og pappír
einnig stórlega, og pappírinn í þessi blöÖ hækkdöi enn mjög mikiö. Mér til
stórtjóns, hef ég verið aÖ skirrast við aö hækka blaÖiÖ, — sem ávallt hefur
veriÖ ódýrt, miðað viÖ hliðstæÖ rit. —
Að ég hef ekki gert þetta, stafar aðallega af þessu:
Ég er á móti þessum hœkkunar skrúfugangi í þjöðfélaginu, og vildi þvi
ekki fyrr en í síðustu lög fylla þann flokk, sem virðist ósárt um það.
Ég bjóst líka við, að ráðamenn okkar myndu miklu fyrr reyna áÖ spyrna
fótum við hinni sivaxandi œgilegu dýrtíÖ, og gera eitthváÖ til þess að snúa
viÖ frá villu þess vegar. MeÖ þessum drætti á hœkkun blaðsins þykist ég
því hafa hamlaÖ á móti lengur en rnér var unnt.
Kæru kaupendur og velunnarar bláÖsins. Ég vil því biðja ykkur velvirðingar
á, að ég get ekki lengur komizt hjá aÖ hœkka blaðið upp í 30.00 kr. árg.
Því miöur hefur dráttur orðið á útkomu tveggja síÖustu blaða, sem kemur
til af því, að pappírinn í þau er búinn aÖ liggja í marga mánuÖi ógreiddur
vegna yfirfærslu vandrœða.
AÖ svo mæltu þakka ég ykkur innilega fyrir velvilja ykkar í garð blaðsins
og áhuga fyrir hugsjónum þess og markmiði, um leið og ég óska ykkur gléÖi-
legs ár og þakka allt á hinu liÖna.
Akranesi í desember 1949
ÓLAFUR B. BJÖRNSSON.
138
M> —O—UIO— 0—,>;«
AKRANES