Akranes - 01.07.1954, Blaðsíða 15

Dgrmretasta innd á Skm-
nest eftir nokkur nr
ÓLAFUR B. BJÖRNSSON:
FYRIR i i árum var hafin hér skjól-
beltarækt rétt innan við Garða. Fyrir
4 árum var svo ákveðið að hefja undir-
búning að skrúðgarðarækt í neðanverðu
Garðatúni allt niður undir Forna-Jaðar.
Margir litu misjöfnum augum á þetta
framtak. Hvaða gagn myndi skjólbelta-
rækt gera þarna? Það myndi aldrei vaxa
úr grasi, og með því væri aðeins verið að
henda peningum i ekki neitt.
Gagnvart fyrirhuguðum skrúðgarði
sögðu menn: Er það ráðslag, að taka gróið
tún í þessa vitleysu? Þetta verður aldrei
bam í brók, og þetta er svo langt frá bæn-
um að þangað kemur enginn, þótt einhver
trjágróður verði þar sjáanlegur eftir tugi
ára. Ýmsar fleiri hrakspár munu og sjálf-
sagt hafa fylgt báðum þessum hugmynd
um og framkvæmdum.
Mennirnir með hrakspárnar hafa alltaf
verið að skjóta upp kollinum. Þeir eru
enn að segja: Plöntumar deyja allar. Þær
eru á kafi i arfa og illgresi. Þessu fer ekk-
ert fram. Þetta er tilgangslaus vitleysa.
Þetta eru kyrrstöðumennirnir, sem
finnst allt bezt eins og það er. Þeir segja:
Það er hægt að komast af með þetta hér
eftir eins og hingað til o. s. frv.
Fyrir tilverknað hinna bjartsýnu, ötulu
framfaramanna, — sem oft em langt á
undan samtíð sinni — hefur ýmsu þokað
áfram í rétta átt, til betra lífs og öryggis
um afkomu alls almennings. Rjartsýnis-
tnönnunum er það ekki nóg að hafa í sig
og á. Þeir vilja venjulegast fórna einhverju
til þess að þoka hugsjónum sínum i rétta
att, og venjulega er mikið í þágu almenn-
mgs. Bjartsýnismennirnir hafa og ekki síð-
ur en ýmsir aðrir glöggt auga fyrir fegurð.
Fyrir því sem eykur og undirstrikar fegurð
og fjölbreyttni Hfsins og dásemdir þess. Það
er mjög nauðsynlegt að sem fleztir tileinki
sem gleggstan skilning á fegurðsér og hafi
°g fjölbreyttni lífsins og dásemdum þess,
þvi það slípar smátt og smátt hinn hrjúfa
tillitslausa mann, sem með grófgerð sinni
°g umburðarleysi, torveldar oft góða sam-
búð manna, hrindir mönnum frá hvorum
öðrum og vekur kala og tortryggni í stað
skilnings og umburðarlyndis.
Ég hefi haft mikinn áhuga fyrir skóg-
ræktarmálinu hér og fylgzt með því af
Hfi og sál. En af því að ég er lítt dómbær
a árlegan og eðlilegan vöxt og viðgang
akranes
þessa gróðurs, og ýmsir telja ef til vill að
Guðmundur Jónsson ræktunarráðunautur
sé ef til vill ekki hlutlaus i þessu máli,
hafði ég hinn mesta áhuga fyrir, að hing-
að kæmi viðurkenndur fagmaður á þessu
sviði, til athugunar skrafs og ráðagerða.
Það varð þvi að ráði, að hingað kæmi
Einar E. Sæmundsen í þessu skyni. Ein
ar er, — eins og kunnugt er, — sonur
Einars eldra Sæmundsen. Hann hefur —
eins og faðir hans, — frá fyrstu bernsku
verið bundinn skógræktinni, vel menntað-
ur á þessu sviði, enda orðinn löngu lands-
þekktur fyrir störf sín og áhuga fyrir út-
breiðslu skógræktarinnar.
Einar kom hingað 31. ágúst s. 1. og fór
um bæði ra'ktunarsvæðin, skjólbeltin inn-
an við Garða og skrúðgarðinn milli Jaðars
og Garða.
„Skjólbeltin eru beinlínis til
fyrirmyndar“.
Einar Sæmundsen var alveg undrandi
yfir óvenjulega góðum árangri í sambandi
við skjólbeltin. Hann segir að hér sé um
afburða góðan árangur að ræða eftir að-
eins 11 ár, því fremur sem þetta sé al-
veg á bersvæði. Á s. 1. vori var hann á ferð
um Norður-Jótland, — en í Danmörku er
talið, að ekkert sé hægt að komast áfram
með neins konar ræktun án skjólbeltanna.
— Einar taldi, að þar hefði hann þá hvergi
séð betri árangur — en hér — á jafn
skömmum tima.
Einar hvatti okkur þvi eindregið til að
halda áfram að hlúa að skjólbelta svæðinu,
Skjólbeltin í GörSum 11
ára. — Myntlin var tekin
fyrir nokkrum vikum.
og var alveg samdóma Guðmundi Jónssyni,
sem hafði hugsað sér að breikka nokkuð
beltið, (t. d. með tveimur trjáröðum), og
halda svo áfram að planta við þær tvær
hliðar, sem enn eru eftir. Hann var undr-
andi yfir þvi sem þegar hefði áunnis, og
sagði að það hefði þegar vakið almenna
athygli hér innan lands og verið þegar tek-
ið til fyrirmyndar af nokkrum skógrækt-
armönnum. Hann taldi jarðveginn þarna
ágætan, og hér eftir sæjum við árlega
miklar framfarir ef að væri hlúð og áfram
haldið.
„í skrúðgarðiimm er allt mjög
lífvænlegt“.
Einari leizt mjög vel á skrúðgarðsstæðið,
— miðað við það sem hér er um að gera.
— Hann taldi byrjunina algerfega rétta,
að byrja með hin breiðu skjólbelti, sem
sé lifsskilyrði á svo miklu bersvæði sem hér
sé. Hann taldi, að miðað við hinn skamma
tíma, og t. d. óhagstæða veðráttu fyrstu
tvö árin, væri þetta allt á mjög góðum
vegi og inn bezta árangur að ræða. Hann
sagði að við værum ekki þeir einu sem
ættum í höggi við illgresið, það hafi þeir
i ríkum mæli á bersvæði í Reykjavik.
Hann segir að fólk athugi ekki hve um
mikinn mun sé að ræða, bersvæði annars
vegar og heimagarða, þar sem oft sé um
skjól að ræða, og reynt að vaka yfir sér-
hverrí plöntu og hjúkra á alla vegu. Það
sé því venjan, að fólk sé óþolinmótt og þyki
seint ganga, en athugar ekki aðstöðumun-
inn. Hins vegar gangi þetta allt betur
þegar komið sé yfir örðugasta hjallann,
þegar trén þoli meira og fari að skýla
hvert öðru, og skýla blómum og minni
trjám.
Okltur hefur verið óhætt
að treysta Guðmundi
Allt það sem hér hefur verið sagt, sann-
ar að okkur hafi verið óhætt að treysta
Guðmundi, og að hann hafi verið á réttri
Framhald á síSu 104.
87