Jólagjöfin - 24.12.1921, Page 44

42
J ólagjöfin
„Jæja, þa'ö er gott að heyra. En nú skulum viö koma inn.
Þaö setur aö þér þreyttum og sveittum. eftir gönguna."
Þeir gengu inn í bæinn.
Þaö var komiö langt fram á kvöld.
Arngrimur gekk um gólf i gamla herberginu sinu. Þaö var
litiö herbergi, inn af gestastofunni frammi í bænum. Fyrst eft-
ir aö hann fór í skóla, hafði hann æfinlega verið heima á
sumrin og þá i þessu herbergi. Og um kvöldið, þeg-
ar fólkiö var búiö aö boröa, haföi móðir hans sagt honum, að
hún væri búinn að láta laga til og hita herbergið hans frammi,
ef hann vildi heldur vera þar í næði og hvíla sig. Og hafði
hann tekið því með þökkum.
Herbergiö var vel hitaö og smekklega gengiö frá öllu þar
inni. Nýtt teppi yfir rúminu og ný tjöld fyrir glugganum. Dúk-
ur var á borðinu og nokkrar myndir í römmum. Hann var
nærri undrandi hvað alt var aðlaðandi en þó einfalt þarna inni.
En það var óþreyja í honum. Iiann hafði reynt að láta ekki
bera neitt á henni meðan hann var inni, heldur hrista hana
af sér meö glaðværð og samræðum viö fólkiö. En þegar hann
var orðinn einn, sóttu leiðindin aö honum aftur. Honum fanst
hann svo einmana þarna og alt svo tómlegt í kringum sig.
Hugúrinn hvarflaöi til félaga hans og skólabræöra. Nú sætu
þeir viö spil eöa drykkju og mundu skemta sér hiö besta. En
hann sæti þarna aleinn eins og fangi, langt upp til dala, og
hefði ekkert sér til dægrastyttingar. Þaö væri þó munur. Hanr.
óskaöi sér að vera kominn suður í hópinn.1 Og annaö kvöld
væri líklega heimhoöiö hjá Brekan konsúl. Honum fanst hann
alveg geta séö Rögnu, þar sem hún gengi um stofuna í ljós-
leita silkikjólnum, brosandi og rjóð í andliti, talandi og hlæj-
andi við skólabræður hans. Gremjan reis upp í huga hans, að
hann skyldi þurfa að fara á mis við alt þetta. Hann fór að
iðrast þess að hafa nokkurn tíma farið heim. Þetta væri að
eins vitleysa úr móður hans. Hann gat ekki betur séð, en að
hún væri vel frísk, og hann hefði svo sem mátt vita þetta
undir eins, að hann þyrfti ekki að leggja þetta á sig, að ferð-
ast heim. En það var sjálfsagt að fara suður undir eins eftir
jólin, og vera í Reykjavík um nýáriö.
Eftir því sem hann hugsaði meira um þetta, varð gremjan
meiri i huga hans.
Alt i einu nam hann staöar við borðið ; hann hafði komið
auga á gvltan kertastjaka, meö kerti í, efst á boröinu. Þaö