Jólagjöfin - 24.12.1921, Síða 82

So
Jólagjöfin
horn í síðu hans, af því að hann var svo duglegur og góður drengur
og öllum þótti vænt um hann. Þeir fóru því til hans og sögðu, að, hann
mætti taka vatn, ef hann vildi. Hans var fús til þess og þakkaði
þeim fyrir. — Hann tók nú fallegustu krukkuna sína og fylti hana af
hreinu og svölu uppsprettuvatninu og gekk síðan til bæjarins. Hanr.
mætti gömlu konunni og tók vingjarnlega undir kveðju hennar, og er
hún spurði, hvað hann væri með i krukkunni, svaraði hann: „Það er
heilnæmt uppsprettuvatn handa konungsdótturinni. Eg vildi, að það
væri vatn lífsins, svo að hún gæti fengið fullan bata.“ „Það er það
líka,“ svaraði gamla konan.
Hans kom nú til hallarinnar, og þegar er konungsdóttir hafði bergt á
vatninu, færðist roði i hinar fölu kinnar hennar, og hún stóð á fætur
og sagðist nú vera albata. Henni leitst svo vel á Hans, að hún vildi
gjarna giftast honum, ef hann vildi. eiga hana. Og það vildi Hans, því
að hann hafði aldrei séð fríðari stúlku en hana. — Þau giftust þegar
í stað og Hans fékk hálft ríkið til umráða. Og móðir hans flu,tti í höll-
ina og fékk mörg stór og skrautleg herbergi og alt, sem hún gat óskað,
því að Hans þótti svo vænt um móður sína, að hann lét alt eftir henni
En Mads og Kláus urðu svo gramir og öfundsjúkir, að þeir gátu ekki
á heilum sér tekið. Og faðir þeirra sá nú, hversu heimskulega þeir
höfðu farið að ráði sínu. Hann varð því mjög harður við þá og skipaði
þeim að vinna. Það þótti þeim allra verst, en gott höfðu þeir af því
og nú iðruðust þeir þess sárlega, að þeir höfðu verið svo ókurteisir
við gömlu konuna.
Fiðurskikkjan.
Æfintýri.
Einu sinni var bóndi, er átti son, sem hét Hans. Hann var duglegur
til vinnu og hjálpaði föður sínum mikið. Hann var góður drengur og
fríður sýnum og allar ungu stúlkurnar hefðu fegnar viljað eiga hann.
— Dag nokkurn, er Hans var úti í skógi, sá hann gyltan vagn með
fjórum hvítum hestum fyrir. Við hliðina á ökumanninum sat þjónn
og tveir aðrir þjónar stóðu aftan á vagninum. En inni í honum sat
ung stúlka, og hún var svo fríð, að Hans hafði enga séð jafnfríða á
æfi sinni. „Hana vildi eg eiga," sagði Hans og horfði á eftir vagninum.
„Hver skyldi hún vera?“ „Það get eg sagt þér,“ svaraði rödd að baki
hans. Hans leit við og sá litinn, gráhærðan mann, er stóð upp við tré.
„Hver ertu?“ spurði Hans. „Eg er huldumaður," svaraði litli maðurinn,