Jólagjöfin - 24.12.1923, Síða 34

32
Jólagjöfin
Þegar hann var búinn ab hlúa aö grasinu, eftir bestu föng-
um, virti hann þaS fyrir sér um hríS, — þenna minjagrip
horfinna unaSsstunda i Eden. Honum varS þá aS oröi:
„En, líttu á Eva, þaS eru aSeins þrjú blöS á stönglinum:
trúin, vonin og kærleikurinn, — hamingjan hefir orSiS eftir
í Paradís."
Eva kendi sársauka af þessum orSum. Hún v'ssi, aS þaS
var henni aS kenna, aS fjórSa blaSiS vantaSi á smáragrasiS.
Hún mælti í bænarrómi:
„Eg skal fara og leita aS blaSinu, sem á vantar.
„Þú skalt ekki leita, kona,“ svaraSi Adam hógværlega, —
„því aS þ ú verSur hamingja mín upp frá þessu.“
En engill kærleikans, sem jafnan fylgdi þeim, og vissi um
allar gerSir þeirra, flýtti sér heim í ParadísargarSinn og fór
aS leita aS smárablaSinu, sem Adam hafSi týnt. Hann fann
þaS eftir langa leit og sendi vindblæinn meS þaS, meS þess-
um ummælum: ....
„BerSu þaS mönnunum, sem búa á eySisléttunum fyrir ut-
an Eden.“
Og þannig barst þetta litla laufblaS meS vindinum. Og
þannig víkur því viS, aS hamingjan virSist oft sem hendinga-
leikur. Enginn efi er á því, aS hún er til, — en um hana er
eins og fjögurra-l)laSa smárann, — sem er tákn hennar, —
þaS er hending ein, ef hún verSur á vegi þínum.