Bræðrabandið - 01.11.1980, Qupperneq 11

á heimilinu. Öll harka, vonska, óeining
eða missætti þarf að fjarlægja. "játið
því hver fyrir öðrum syndir yðar og
biðjið hver fyrir öðrum, til þess aö
þér verðið heilbrigðir." Jak.5,16.
Áður en hvíldardagurinn hefst, þarf
bæði líkami og sál hvíld og ró. Guð
hefur sett hvíldardaginn við endi viku-
daganna sex, til þess að menn stopppi
og hugsi um það, hve langt þeim hefur
miðað áleiðis í vikunni í undirbúningi
sínum að ríki hreinleikans þar sem
engin yfirtroðsla fær aðgang
Hvern hvíldardag ættum við að gera upp
reikninga við okkur sjálf til þess að
sjá hvort um andlega framför eða aftur-
för er að ræða í liðinni 'riku. -K
Undirbiínings-
dagurinn
Ég vaknaði snemma á föstudagsmorgn-
inum. Veðrið var bjart og gott og ég
var með langan vekefnalista í huganum
þegar ég fór á fætur. - Á morgun var
hvíldardagur.
Efst á lista var gólfþvottur, bað-
herbergið og annað. Við áttum von á
gestum til miðdegisverðar á hvíldar-
deginum. Af þvim ástæðum varð ég að
hafa góða máltíð - og varð því að gera
innkaup og baka. Ég þurfti líka að
skreppa í bankann og sækja föt, sem vo
voru í hreinsun.
Eitt enn kom upp í huga minn:
Mér hafði láðst að undirbúa barnahvíld-
ardagsskólann, en það gat ég gert í
kvöld.
Þegar börnin voru farin í skóla kl.
8 var ég vel upplögð. Ég tók til við
ræstinguna og tók ryksuguna fram. Ef ég
hraðaði mér, ætti allt húsið að vera f'
fínt og fágað þegar börnin kæmu úr skó
skóla. Ég ætti líka að hafa lokið við
innkaupin, bakstrinum ætti að vera
lokið, og aðalréttur hvíldardags-mið-
degisverðarins tilbúinn að fara í ofn-
inn. Auðvitað varð ég líka að hugsa um
kvöldmat og hann átti að verða góður -
það var föstudagskvöld. Þegar ég var
komin vel í gang með ræstinguna, hring
hringdi dyrabjallan. Ég fór til dyra
1 1
og mætti vinkonu, sem ég hafði ekki
séð lengi. Ég varð að bjóða henni inn.
Við gengum yfir gólfþurrkur, bón-
dósir og ryksuguna. Ég var í rauninni
fegin að þetta var á vegi okkar - vin-
kona mín hlyti að skilja hve annríkt é
ég átti. - Sú von rættist þó ekki. HÚn
settist við píanóið og tók að leika á
það. Hún var dugleg - og gleymdi sér
í 15 mínútur, en svo vaknaði ég við vo
vondan draum - verkin biðu.
En nú tóku spurningarnar að rigna
yfir mig: Hvernig gekk hjá Páli - man
manninum mínim? Hvernig gekk börnunum
í skóla?
Að þessu loknu þurfti hún að segja
mér allt um sjálfa sig og sína fjöl-
skyldu. Ég bar jurtate á borð - og á
meðan við sátum við teborðið, fór mér
að líða illa - því að tíminn leið, og
ennþá talaði hún eins og hugtakið "tím
"tími" væri ekki til. Þegar þrjár klst
voru liðnar, spratt hún upp og sagði:
"Nei, klukkan er að verða 12, og ég
verð að flýta mér."
NÚ var ég þrem klst á eftir áætlun
- ég lauk við gólfin og var um það
bil að byrja á baðherberginu, þegar
síminn hringdi. Það var maðurinn minn.
"Gætir þú gert svolítið fyrir mig?"
spurði hann. "Ég gleymdi teikningunum
af Sólhlíð - gætir þú skroppið með þær
til mín?"
Ég var tæplega tilbúin að svara, en
sagði þó: "JÚ, ætli það ekki."
Ég lauk við baðherbergið og var
tekinn til við baksturinn, þegar síminn
hringdi á ný. Það var skólastjórinn -
"Sonur yðar datt úti á leikvelli - hann
fékk svæsnar blóðnasir - gætuð þér sótt
hann?"
Jú, auðvitað gat ég það. Ég rúll-
aði kökudeignu saman, smeygði mér í ká
kápu og ákvað að fara fyrst í skólann.
Á leiðinni mundi ég að ég hafði auðvit-
að átt að taka teikningarnar með. Ég
varð því að snúa við. NÚ tók ég Pál
litla í skólanum, fór meó teikningarnar,
fór í bankann, þaut inn í matvörubúð og
kom við í fatahreinsuninni. Þegar hér
var komið var klukkan hálf fimm. Ég
hughreysti sjálfa mig með því að ég
kæmist sennilega yfir þetta allt saman
- en það var aðeins barnahvíldardags-
skólinn'
Ég notaði dósamat í kvöldverð, svo
að hann tók ekki langan tíma. En þegar
ég fór að undirbúa barnahvíldardags-