Freyr - 01.10.1978, Blaðsíða 31

þeirra, sem mótin stunda. Eftirlit hefur verið haft með
því, að slíkur búnaður sé sótthreinsaður við heimkomu,
en sjálfsagt fer eitthvað af slíku fram hjá eftirliti og má
vænta ,,slysa“ hér, þegar skilningur manna á varúðar-
ráðstöfunum og vilji manna til að fara eftir þeim dofnar.
Leiðirnar eru ýmsar til smitburðar. Dæmi um það er
eftirfarandi: Nýlega kom hingað til lands erlendur hesta-
maður. Hann hafði í fórum sínum átekna dós af múkk-
áburði. Ofan í áburðinum og upp um veggi dósarinnar
voru hrosshár, sárahrúður og óhreinindi, sem hann
hafði borið þangað með fingri af hrossum sínum erlendis,
og ætlaði hann sér að smyrja þessu á hross vina sinna
og kunningja hér á landi, vitanlega í þeim góða tilgangi
að lækna þau með þessu nýja töfralyfi. Þess þarf varla
að geta, að áburður þessi er vel þekktur hér og notaður
af íslenskum dýralæknum. Vinargreiðinn hefði getað orð-
ið dýr, ef dósin hefði ekki verið gerð upptæk (Nýjar
sýklategundir og maurar, ónæmar fyrir töfralyfinu).
Fræðsla til almennings um þessi efni er nauðsyn, en
erfið fáum dýralænkum. Við eigum enga sóttkví fyrir hross
og aðstaða til rannsókna á smitandi hrossasjúkdómum
og baráttu gegn þeim er lítil sem engin hér á landi, enda
hefur ekki þurft á slíku að halda, nema vegna vissra
prófa á hrossum, sem flutt eru utan. Enginn veit þó til
þess, að sjúkdómar þeir, sem próíað er fyrir, hafi fundist
á íslandi. Heilbrigðisyfirvöld í löndum þeim, sem héðan
kaupa hross, krefjast þó þess, að prófin séu gjörð vegna
eigin öryggis. Sjálfsagt er að verða við því, sem kaup-
andinn óskar. í flestum öðrum löndum en íslandi er
rannsóknaraðstaða og vel þjálfað starfslið, sem er við-
búið að takast á við faraldra, sem upp kynnu að koma í
kjölfar innflutnings.
Við innflutning á iifandi dýrum er alltaf tekin áhætta,
hversu víðtækt og vel skipulagt sem eftirlitið er og þrátt
fyrir margbrotnar og dýrar rannsóknir fyrir og eftir inn-
flutning.
Hægt er að skrifa lista með tugum sjúkdómsvalda,
sem aldrei hafa fundist hér á landi í neinni búfjártegund
en gera usla eða hafa fundist í nágrannalöndum okkar,
meginlandi Evrópu, Bandaríkjunum og raunar hvar sem
borið er niður. Þessir sjúkdómsvaldar gætu borist með
hrossum, sem leyft væri að flytja heim eftir veru erlendis
og mundu öruggustu sóttvarnarreglur, sem þekktar eru,
ekki taka fyrir þá hættu.
Það væri hörmulegt að flytja til landsins nýjan sjúkdóm
í búfé. Við höfum um áratuga skeið sopið seyðið af
F R E Y R
715