Freyr - 15.10.1981, Blaðsíða 10

F. v. Elísabet Gunnarsdóttir, Gunnar Einarsson og kona hans Guðrún Krist-
jánsdóttir.
heima þegar maður var að elta
kindur hundlaus og hljóp á eftir
þeim alveg sprengmóður og jafn-
vel þó maður kæmist fyrir hópinn
þá hljóp féð kannski í sitt hvora
áttina við mann.
Ég vann á tveim bóndabæjum.
Annað býlið var ríkisjörð. Ríkið
kaupir land sem er í lélegri eða
engri rækt, oft stór svæði og ræktar
þau upp með því að koma grasi og
smára í landið einkum þar sem ill-
gresi vex.
Oft er þetta brattlendi. Notaðar
eru jarðýtur og fleiri vinnslutæki til
að rækta upp landið og því er svo
skipt niður með girðingum.
Pegar þeir svo eru búnir að
rækta þetta upp í 10-15 ár, er
landinu skipt upp í hæfilegar
stærðir til einstaklinga að búa á
með viðráðanlegum kjörum.
Hvað er hver skiki stór?
Það er mjög misjafnt eftir því
hvar er á Nýja-Sjálandi og hvað
landið er frjósamt. En á þessu
svæði þar sem ég var voru um 4000
ha, þar sem áformað var að stofna
til sex bújarða. Þarna voru 22000
vetrarfóðraðar kindur og var þó
svæðið ekki fullræktað. Við vorum
þarna ellefu við störf.
Hvernig undirðu þér þarna?
Mér líkaði einstaklega vel, bæði
við vinnuna og fólkið, þetta var
skemmtilegt fólk.
I'ú varst í Ástralíu?
Jú, égvartvö áríÁstralíu. Þareru
skilyrði til landbúnaðar afar mis-
munandi eftir því hvar í landinu er
og fara mjög eftir úrkomunni,
enda er Ástralía heil heimsálfa.
Þeir geta haft þar allt upp í 20
kindur á ha. niður í það að þurfi
tugi ha. fyrir hverja kind.
Sumsstaðar, t. d. á Tasman-
íueyju er búskapur svipaður og í
Bretlandi. Annarsstaðar, einkum
nyrst í álfunni eru til bú, sem eru á
við hálft ísland að stærð.
Hvað getuin við lært af Ný-Sjá-
lendinguni — er eitthvað, sem þér
fannst sérlega athyglisvert?
Mér fannst það einna athyglis-
verðast að þeir taka land, sem gef-
ur mjög lítið af sér, eins og víða er
til hér á íslandi og breyta því í
frjósamt ræktunarland með mark-
vissum aðgerðum. Nýsjálendingar
hafa fé á meira og minna ræktuðu
landi og nota skiptibeit, hafa kind-
urnar aðeins mjög stuttan tíma í
hverju hólfi, girða landið allt
niður, eru kannski með þúsund ær
í hverjum hóp og hafa þær aðeins
nokkra daga í hverju hólfi. Kind-
urnar eru látnar bíta snöggt gras.
Ef grasið nær að spretta mikið á
vorin, reyna þeir að heyja, því
bændur á Nýja-Sjálandi þurfa víð-
ast að gefa sauðfé í tvo mánuði,
þ. e. þann tíma, sem er hvíldar-
skeið grasa þarlendis.
Hvaða aðferðir eru notaðar við
ræktunina?
Þeir sá grasfræi og nota mikið
smára o. fl. belgjurtir. Jarðvegur
er víða fosfórsnauður og þeir
dreifa á hann fosfóráburði og
grasfræi úr flugvélum. Enda þótt
hvíti maðurinn hafi búið á Nýja-
Sjálandi í aðeins nokkur hundruð
ár, eru uppblástur og landeyðing
víða farin að gera vart við sig og
hefur landið verið friðað þar fyrir
beit yfir ákveðinni hæð (4000
fetum). Oft hefur brugðið svo við
að þótt mikill hluti jarðar hafi
verið friðaður fyrir beit hefur sá
skiki býlisins, sem eftir var gefið
mun meir af sér en öll jörðin áður,
vegna þess að nú var fénu beitt á
ræktað land.
Þú ert nieð skoska hunda hérna?
Já ég fékk leyfi til þess að flytja
inn nokkra hunda frá Skotlandi.
Því fór ég til Skotlands 1978,
ferðaðist um og var þar í tvo mán-
uði. Fór ég á milli hundasýninga,
talaði við karlana og fékk að fara
með þeim þegar þeir voru að
smala. Ég kom heim með fjóra
hunda, tvær tíkur og tvo hunda.
Síðan hef ég haft það fyrir tóm-
stundaiðju að þjálfa hunda. Ann-
ars er ég vörður á sumrin við
vörslugirðingu þvert yfir Reykja-
nes.
818 — FREYR