Mjölnir - 13.11.1964, Blaðsíða 5

4
GÓDUR ER HVER GENGINN
VeriS hefur óvenju viðburðaríkl- í heimi al-
þjóðasfjórnmála undanfarnar vikur. Fátt mun
þó hafa vakið meira umtal en ráðherraskiptin í
Sovétrikjunum. Það er bæði lærdómsrikt og
skemmtilegt að athuga viðbrögð borgarapress-
unnar við þeim atburðum. Það er raunar ekki
að furða þótt atburður þessi veki athygli. Krústj-
off hefur um langt skeið verið einhver mest
ábcrandi maour heimsstjórnmáianna og ber
margt til. Hann hefur haft skemmtiiegan og að-
laðandi persónuleika, honum er eignuð eflaust
að nokkru ieyti með réttu „þíðan", sem kölluð
hefur verið í Sovétríkjunum/ og hann hefur
manna mest unnið að því að lægja öldur hins
svonefnda kaida stríðs í heiminum. Hann hefur
iika orðið vinsælli meðal alþýðu vesturlanda en
nokkur annar sovézkur stjórnmálamaður. En
enginn stjórnmálamaður hefur heldur farið eins
í taugarnar ó þeim, sem kynda stöðugt undir
bæði köldu og heitu sfríði, og vel hefur mótt
merkja, að Krústjoff hefur ekki verið elskaður
af andstæðingum Sovétrikjanna, enda hefur
hann aukið áhrifavald þeirra í heimsstjórnmál-
um meira en nokkur mundi hafa spáð fyrir við
valdatöku hans. Skemmst er að minnast þess,
þegar hann var i heimsókn á Norðurlöndum á
siðasta sumri, hvernig borgarapressan hafði allt
á hornum sér, sem honum við kom. Maður getur
því brosað að þvi, þegar þessi sömu blöð gera
hann nú uð dýrlingi og pislarvotti.
Fáránlegast er þó, þegar þessi sama pressa
telur það eins konar skyldu íslenzka Sósíalista-
fiokksins að gefa út flokkslega yfirlýsingu út
af ráðherraskiptunum í Sovét. Islenzkir Sósíal-
istar eru ekki i neinum féiagslegum tengslum
við Kommúnistaflokk Sovétrikjanna, svo að með
sama rétti mæVti krefjast þess, að íhaldsflokkur-
inn íslcnzki gæfi flokkslega yfirlýsingu um af-
stöðu sína tii Barry Goldwaters. Það mun aidrei
verða flokksmál meðal íslenzkra sósialista
hvcrnig erlendir sósíalistar deila, en íhaldið
islenzka er búið að Ijúga svo miklu um íslenzka
sósíalista, að nú virðast þeir sjálfir vera farnir
að trúa lyginni. Hitt teljum við okkur skylt, að
fylgjast vel með því, sem gerist í umheiminum,
raunar bæði austan hafs og vestan, en islenzki
Sósíalistaflokkurinn er myndaður um afstöðuna
til innlendra stjórnmála, það hefur hann alltaf
verið og það mun hann alltaf verða. Annars
tclur sá sem þetta ritar ekki neina ástæðu til
að fara i felur með skoðanir sinar á þessum ráð-
herraskiptum, að svo miklu leyti, sem hann er
málum kunnugur, en þetta er vitanlega engin
flokksafstaða hjá honum frcmur en öðrum. Um
það hvort ástæða var til að bola Krústjoff frá
vegna mistaka ■ innanlandsmálum telur hann
sig ekki dómbæran, en vitað var, að hann var
orðinn gamall og heilsuslappur. Þess hefur verið
getið til, að afstaðan til Kínverja hafi ráðið
mestu um þessi ráðherraskipti, en sé svo þá
hcfur því ekki verið á loft haldið af eftirmönn-
um hans, og er ef til vill ekki svo hægt um vik
að gera það. Samt verður ekki annað séð, en
stjórnarskipti þessi hafi farið algerlega lýðræðis-
lega fram, en auðvitað þarf það ekki að vera
nein sönnun þcss, að skipt hafi verið um til
betra. En þó að fréttir þær, sem berast hingað
frá Sovétríkjunum ■ gegnum borgarapressuna,
séu oft nokkuð litaðar, virðist manni þó nokkuð
skorta á, að enn sem komið er fái hann þá
viðurkenningu af eftirmönnum sínum, sem hann
á skilið. Hann hefur þó að minnsta kosti verið
tákn þcirrar stefnu, sem nú hefur átt æ meira
fylgi að fagna, að berjast fyrir friðsamlegri
sambúð allra ríkja, stefnu sem heita má, að
nú sé rikjandi um allan hcim, því að hún táknar
björgun mannkynsins frá tortímingu, og það er
líka mest um vert, að núverandi valdamenn
Sovétrikjanna hafa lýst sig fylgjandi hcnni.
H.
★
Allar hafa ferðir þessar tekizt
vel og orðið mjög vinsælar, enda
staðurinn einn liinn fegursti á
landinu og náttúran fjölbreyti-
leg. Fer það saman með ágætum
aðbúnaði á hótelinu, þar sem allt
er gert til þess að konunum líði
sem bezt.
Húsmæðraorlofið er nú orðið
svo vei þekkt um land allt, að
óþarfi er að skýra það með
löngu máli, en þó langar mig til
að fara um það nokkrum orð-
um:
Lögin um orlof húsmæðra
voru samþykkt vorið 1960, og
var þá fljótiega hafizt handa um
framkvæmdir. Orlofsnefndir
voru skipaðar á hverjum stað af
kvenfélöguin og kvennasamtök-
um, og hafa þær síðan séð um
orlofsferðir.
Alllaf þegar eitlhvað nýtt kem-
ur til sögunnar, þarf dálítinn
reynslutíma áður en komið er
fast form á hlutina: eins er með
oriofsferðirnar. Það er og mis-
munandi, iivað hentar á hverjum
stað. Hér hefur t. d. þótt henta
bezt að fara í september. Annars
staðar eru einungis farnar
tveggja til þriggja daga hóp-
ferðir, svo sem í sveitunum. Frá
Akureyri liafa þær verið farnar
bæði snemma sumars að Löngu-
mýri í Skagafirði og í september
að Ileykjahlíð. Á Suðurlandi er
komið næst því, að fyrirkomu-
lagið sé fastmótað. Þar er opið
orlofsheimili allt sumarið. Frain-
tíðarmarkið ætti því að vera or-
lofsheimili norðanlands iíka, og
vissulega er það áhugamál okk-
ar, sem að þessu vinnum, að í
framtíðinni verði hægt að skipu-
leggja það þann.ig, að orlofs-
heimiii hér norðanlands gæti
verið opið að minnsta kosti hluta
af sumrinu, og að þar gætu þá
dvalið samtímis konur úr fleiri
en einum stað í einu. Það væri
það ákjósanlegasta, að konur
gætu þannig kynnzt og notið um
leið fræðslu og skemmtunar.
Um sama leyti og v.ið vorum í
Mývatnssveit voru þar konur
frá Akureyri í Hótel Reykjahlíð.
Hittumst við oft úti og áttum
einn ánægjulegan fund saman,
og fannst mér þá sem værum við
allar ein stór fjölskylda, ef svo
má að orði komast, því allar átt-
um við það sameiginlegt að vera
lausar við skyldustörfin og vera
í oriofi. Og nú langar mig til að
segja lesendum örlítið brot af
ferðasögunni:
V.ið lögðum af stað, 12 konur
héðan, þriðjudaginn 1. sept.
Veður var ágætt, og vonuðum
við hið bezta um veðurfar, þótt
ótíð hefði verið mikil undan-
farið. Fyrsti áfangastaður var
Akureyri, og var matast þar og
síðan farið í Lystigarðinn. Fæst-
ar höfðum við komið þar áður,
og fannst okkur mikið til um
fegurð garðsins. Við gengum
þar um nokkra stund og litum á
það, sem fyrir augu bar, en okk-
ur kom saman um, að þetta væri
ekki nema rétt til að finna lykt-
ina, því þarna mætti eyða mörg-
um stundum, ef skoða ætti garð-
um. Þar langt niðri er heitt vatn,
og hægt er að synda þar, þótt
ekki legðum við í það, enda litlir
sundgarpar.
Já, sundstaðir þeirra Mývetn-
inga eru næsta frumlegir, því í
Grjótagjá er líka hægt að synda.
Þar eru tvær gjár, „kvennagjá“
og ,,karlagjá“, í langri jarð-
sprungu með heitu vatni. Þykir
það æfintýralegt að baða sig þar
við kertaljós á kvöld.in, eins og
unga fólkið þarna gerir, og
og heim að Mývatni. Veður var
ágætt þennan dag, ekki sólskin
en hlýtt og gott skyggni.
Ef lýsa ætti þessari ferð okk-
ar svo sem hún geymist í hugum
okkar, gæti það orðið efni í
heila grein, sem þessa, því hún
verður okkur flestum víst
ógleymanleg. Ég stikla því á
stóru er ég segi frá henni hér.
Farartækin voru tveir Landrover-
bílar, og vorum við sex í öðrum
en sjö í hinum. Bílarnir reyndust
vel, því heita má, að vegleysur
Siglfirzhar
húsmsður
í crlofi
inn svo vel sem vert væri. Síðan
var lagt á Vaðlaheiði og sem leið
lá í Mývatnssveit. Við sáum
Vaglaskóg og Goðafoss og lirif-
umst af litadýrð náttúrunnar, en
allir þekkja, hve haustlitirnir
eru dásamlega fallegir, þegar
lyngið er farið að fölna og síðan
roðna og landslagið verður eins
og ofið mynztur með ótal lit-
hrigðum.
Mikil glaðværð ríkti á leið-
inni og mikið sungið, og hugð-
um við allar gott til þess að
dveljast v.ið Mývatn, sem heils-
aði okkur spegilslétt, og var
raunar oftast þannig þessa daga.
Við vorum því glaðar og reifar,
er við ókum í hlað í Reynihlíð,
en um mótttökurnar þar og að-
búnað ætla ég að tilfæra það,
sem ég skrifaði í dagbók mína
þennan dag, og getur það verið
samnefnari fyrir alla dagana:
„Við komum kl. rúmlega 5, feng-
um við þá kaffi og brauð, síðan
hvíldum við okkur til kl. 7, þá
var matur. Að loknum kvöld-
verði fengum við okkur göngu
upp í hlíð.ina. Þar fundum við
ber. Var þetta hressandi hreyf-
ing eftir kyrrsetu dagsins í bíl.
Kl. 10 var sezt að kaffidrykkju,
og væri það synd að segja að
við færum svangar í rúmið.“
Fyrsta daginn létum við okkur
nægja að fara stuttar göngu-
ferðir ýmist í berjamó eða með-
fram vatninu. Stóragjá varð þar
á vegi okkar fyrsta morguninn,
og er það sannkölluð stóragjá.
Eitthvað hefur nú gengið á, þeg-
ar móðir jörð hefur særzt svo
djúpu sári, sem hún ber vitni
fannst okkur þurfa hugrekki til
þess.
Á fimmtudag fórum við í
ökuferð kringum vatnið í glaða
sólskini og yndislegu veðri.
Getur varla hugsast neitt fallegra
en þarna var þá, lognslétt vatn-
ið, sem speglaði kjarri vaxna
hólma og kynlega dranga, og út-
sýnið af Héðinshöfða var hreint
ógleymanlegt. Við komum í
Dimmuborgir, en fórum ekki
langt að þessu sinni; seinna feng-
um við ágætan leiðsögumann
með okkur og þá fórum við alla
leið að Kirkjunni, sem er stór
hraunhvelfing nokkuð langt inni
í hrauninu. Hún er hrikaleg,
náttúran þarna, og villugjarnt,
og því vissara að hafa kunnugan
maim með.
Á föstudag bættist ein í hóp-
inn. Kom hún á eftir okkur héð-
an, svo nú vorum við þrettán, en
ekki reyndist okkur það nein
óhappatala. Þann dag kvöddum
við Akureyrarkonurnar eftir
skemmtilega samverustund, fór-
urn í gönguferðir, söfnuðum
steinum og sitthvað fleira. Báta-
kostur hótelsins var eitthvað í
lamasessi þessa dagana, svo lítið
varð úr bátsferðum. Fjórar kom-
ust þó á flot og lentu í æfintýri,
sem þó endaði vel, en ekki fórum
við fleiri.
Laugardagurinn má segja að
hafi verið hápunktur þessarar
orlofsferðar, því þá fórum við
í heils dags ferðalag. Farið var
austur að Jökulsá og niður með
henni að vestan, út fyrir Tjör-
nes til Húsavíkur, upp Aðaldal
séu að vestan niður með ánn.i.
Bílstjórarnir reyndust enn betur,
hinir beztu ferðafélagar og leið-
sögumenn, sem allt vildu sýna
okkur, sem markvert var að sjá,
og það var margt á þessari fögru
leið.
Við stönzuðum víða, og skal
þar upp talið: Námaskarð, þar
gengum við að kraumandi hver-
um; Dettifoss, einn hinn hrika-
legasti af íslenzkum fossum;
Hólmatungur; Forvaðar á Jök-
ulsá; Hljóðaklettar; Vesturdal-
ur, þar var áð og matast í yndis-
legu skógarrjóðri; — og Ás-
byrgi. Ég hafð.i aldrei gert mér
grein fyrir, að Ásbyrgi væri svo
víðfeðmt sem það er. Það er æf-
intýri líkast að koma þarna,
áhrifin svo sterk og kyrrðin svo
mikil, sem þó var hægt að rjúfa
með hvellandi bergmáli, ef kall
að var stundarhátt. Þar hátt
berginu sáum við yfirgefið fálka
hreiður, svo ekki einu sinni
fálkagarg spillti stemmningunni
Á leiðinni fyrir Tjörnes sáum
við þokuna læðast af hafi, og er
við komum til Húsavíkur hafði
hún náð landi, og var þar kalt
og hráslagalegt. Við vorum því
fjarska fegnar hinu ágæta kaffi,
sem við fengum þar. Við skoð-
uðum kirkjuna þar og fannst hún
falleg og sérkennileg, en hún er
byggð í kross, með fjórum stöfn-
um.
Næsti áfangastaður var
byggðasafn Þingeyinga að
Grenjaðarstað. Þótt liðið væri
að kvöldi, vildum við alls ekki
láta hjá líða að koma þangað.
Tíminn varð alltof naumur til
Um skólamál í Skagafirði
að skoða það að gagni, því það
er ekkert smáræði af munum,
sem þarna er að sjá. I stuttu máli
er ekki hægt að lýsa komunni á
þennan forna bæ, sem á sínum
tíma hefur ver.ið stórhýsi á
þeirra tíma mælikvarða, öðru-
vísi en að það var sem að horfa
aftur í aldir um stutta stund,
og vakna svo til nútímans þegar
bíllinn brunaði úr hlaði.
Heim var haldið í niðaþoku,
og við vorum þreyttar og sælar
eins og eftir vel unnið dagsverk
þetta kvöld.
Sunnudagurinn var tilbreyt-
ingarlítill, því leiðindaveður var
og kalt, og við höfðumst lítið að
nema spila, lesa og hvíla okkur.
Gestagangur var mikill þessa
helgi, vegna landsfundar her-
námsandstæðinga. Veðurspáin
hrelldi okkur með snjókomu og
óttuðumst við um heimförina
yfir S.iglufjarðarskarð. En viti
rnenn! Á mánudag var glaða-
sólskin og engar horfur á snjó.
Þá fórum við seinni ferðina í
Dimmuborgir. Um kvöldið sát-
um við kaffiboð kvenfél. Mý-
vatnssveitar, og áttum indæla
stund með konum úr því.
Skemmtum við okkur við kvæða-
lestur, sögn og söng.
Heim var haldið eftir hádegi
á þriðjudag. Hugðum v.ið gott til
heimferðar, glaðar og endur-
nærðar af aukinni lífsreynslu og
kynningu við margt ágætisfólk,
og síðast en ekki sízt aukinni
þekkingu á náttúrufegurð og
fj ölbreytileik okkar eigin lands.
Margar af okkur höfðu lítið eða
ekkert ferðast um þessar slóðir,
og fannst okkur öllum sem dvöl-
in þarna hefði ver.ið heilt æfin-
týri. Það, til dæmis, að búa
þarna á hóteli í marga daga, án
þess að þurfa að hafa af því
fjárhagsáhyggjur, er ekki lítils
virði. En orlofið er konunum
algerlega kostnaðarlaust, nema
þegar farið er í lengri ferðalög,
það borga þær sjálfar.
I3að var komið myrkur er við
skröltum yfir Siglufjarðarskarð,
og þar var allt fannhvítt af snjó.
En heimleiðina var okkur sí-
felldur söngur í huga, og nú
sungum við orlofsbraginn okkar,
sem óvart liafði orðið til, og lýk
ég þessu spjalli á síðustu vís-
unni, því hún lýsir svo vel hugs-
unum okkar síðasta daginn:
„Við kveðjum fögru sveitina og
höldum heim á leið,
og hjartans þakkir vertum okkar
flytjum.
Við minningarnar geymum um
okkar æviskeið,
er aftur yfir grautarpottum
sitjum.“
G. Albertsd.
Undanfarnar vikur hafá skól-
ar landsins verið að hefja starf-
semi sína. Tugir þúsunda ung-
menna hafa sezt á skólabekk og
hafið vetrarlangt starf. I þess-
um fjölmenna hópi eru hörn frá
6—7 ára aldri upp í fulltíða
fóik. En takmarkið er þó eitt og
hið sama, það að gera hvern
einstakling að betur hæfum
þjóðfélagsþegn, skapa nauðsyn-
lega undirstöðu undir menn-
ingarþjóðfélag.
Það er ekki nema eðlilegt að
í byrjun hvers skólaárs hefjist
nokkrar umræður um það sem
miður fer í skólamáium okkar
og svo hefur verið nú í haust,
hæði í blöðum, útvarpi og
manna á meðal. Slíkar umræð-
ur eru nauðsynlegar og hljóta
að vera bæði gagnlegar og leið-
beinandi fyrir forystumenn
skólamála og ríkisvaldið.
Af þessuin toga er spunnið
það, sem ég vildi segja í þessari
stuttu grein. Þó ástandið í skóla-
málum sé ef til vill óvíða lakara
en hér í Skagafirði, en ég á
fyrst og fremst við sveitirnar,
þá hefur verið og er furðu hljótt
um það.
Skólalöggjöf sú, sem við bú-
um við er senn tuttugu ára
gömul og hefur þó lítið sem
ekkert verið gert hér heimafyrir
til þess að hægt sé að fullnægja
þeim ákvæðum, sem hún setur.
Hvað barnaskólunum viðvík-
ur, þá eru hér í rauninni ekki
nema tvö skólastig, það er heima-
vistarskólarnir við Steinastaða-
laug og að Barði í Fljótum.
Annars staðar eru skólarnir í
mjög ófullnægjandi húsnæði,
svo sem í félagsheimilum, sem
lítt eru miðuð við skólahald eða
í heimahúsum, og þá jafnvel far-
kennsla með 4—5 mánaða
kennslutíma á ári. Til er og, að
hreppsfélag hefur gefið allt
skólahald upp, og foreldrar hafa
sjálfir orðið að koma börnum
sínum fyrir í ýmsum skólum í
héraðinu.
Slíkt ástand er vitanlega al-
gerlega óviðunandi og getur
ekki verið til frambúðar.
Fræðslumálastjóri mun hafa
gert tillögur um að hér yrðu
reistir tveir heimavistarskólar í
héraðinu auk þeirra sem fyrir
eru, og þá helzt í Varmahlíð og
á Hólum í Hjaltadal.
Til þess að vinna að þessu
voru af fræðsluráði sýslunnar
skipaðar tvær nefndir fyrir 2-—
3 árum, önnur austan Héraðs-
vatna, hin vestan. Samkvæmt
upplýsingum, sem ég hef fengið,
hafa þessar nefndir lítið sem
ekkert gert, og helzt útlit fyrir
að þær liafi ekki tekið starf sitt
alvarlega.
En sagan er ekki öll. Fyrir
t.uttugu árum var skyldunámið
ákveðið, að vera skyldi til 15
ára aldurs. Til þess að fram-
kvæma þessa lengingu námstíma
voru héraðsskólarnir og gagn-
fræðaskólarnir teknir þar sem
þeir voru til, og víða hafa verið
byggðir nýir skólar til þess að
geta fullnægt þessum ákvæðum
fræðslulaganna.
Hvað hefur verið gert hér í
Skagafirði? Næstum ekkert.
Fyrir rúmum tuttugu árum var
lokið undirbúningi undir bygg-
ingu liéraðsskóla í Varmahlíð.
Teikning hafði verið gerð af
skólahúsinu, fjárveiting þess op-
inbera tryggð og byrjað að
grafa fyrir grunni skólahússins.
En þá gerðust forustumenn
skólamála í Skagafirði allt í
einu athafnasamir, stöðvuðu
frekari aðgerðir og gengu frá
málinu dauðu. Þessi raunasaga
skal ekki rakin frekar hér, en
hún má gjarnan vera okkur til
varnaðar að láta ekki slíka hluti
endurtaka sig.
Hvaða möguleikar eru þá að
koma börnum sem lokið hafa
fullnaðarprófi barnaskóla til
framhalds skyldunáms, og hverj-
ar eru staðreyndirnar í því sam-
bandi?
Gagnfræðaskólinn á Sauðár-
króki gat um tíma tekið við
nokkrum hópi nemenda úr
sveitunum og leysti það nokkurn
vanda, en nú er sá möguleiki
ekki lengur, enda er sá skóli
Hinn 20. október andaðist hér
í bæ að heimili sonar síns Ágúst
Einar Sæby, og var jarðsettur
hinn 5. nóv. að viðstöddu miklu
fjölmenni. Ágúst var fæddur
hér í Siglufirði 9. feb. 1891 og
átti hér heima alla ævi. Hann
kvæntist 1911 Steinþóru Barða-
dóttur og áttu þau fimm börn,
sem einnig voru öll búsett í
Siglufirði. Börn þeirra voru:
1. Aldís, gift Sumarliða Hall-
grímssyni.
2. Guðrún, gift Stefáni Þórar-
inssyni.
3. Andrés, drukknaði 1941.
4. Vilhelm, kvæntur Kristveigu
Skúladóttur.
5. Barði, enn ókvæntur, hélt
heimili með foreldrum sínum.
, Nú hafa þau einnig eignast
fjölda barnabarna og barna-
barnabarna, allt orðlagt dugn-
húsnæðislaus, er tii húsa í barna-
skólahúsinu, sem þó er ekki of
stórt fyrir eigin starfsemi.
Héðan úr Skagafirði munu
börn á skyldunámsaldri, þ. e.
frá 13—15 ára vera dreifð um
mikinn hluta landsins, eða allt
frá Þingeyjarsýslu tii Suður-
lands, og telur margur sig vera
heppinn að hafa geta troðið
barni sínu inn í skóla þó í fjar-
lægu héraði sé.
Allir liljóta að sjá hvílíkur
aukakostnaður það er fyrir fjöl-
skyldur, sem búa við slíkar að-
stæður, hitt er þó verra og að
mínu áliti ábyrgðarhluti, að
þurfa að senda svo ung börn til
langdvaiar í fjarlægt og fram-
andi umhverfi, slíta þau svo
snemma úr tengslum við fjöl-
skyldu sína, félaga og heima-
byggð.
En þá er eftir sá hópur barna,
og hann er ekki svo smár, sem
lýkur sínu prófi úr barnaskóla,
ef til viil eftir 5 mánaða kennslu
á vetri í 3 eða 4 ár og verður að
láta sér þá skólagöngu nægja,
hvort sem þeim líkar betur eða
ver.
Ég sagði hér að framan, að
næstum ekkert hefði verið gert
til að þoka skólamálum okkar
það framávið svo að við getum
fullnægt ákvæðum fræðslulag-
anna heima í héraði. Hvað lief-
ur þá verið gert?
Á síðastliðnu vori samþykkti
sýslunefnd Skagafj arðar, nær
einróma, áskorun til ríkisstjórn-
ar um að byggður yrði fram-
haldsskóli í Varmahlíð hið allra
aðar- og myndafólk.
Ágúst stundaði lengstaf sjó-
mennsku og vann auk þess al-
genga verkamannavinnu, lengst
af í Losunar- og lestunarfélagi
Siglufjarðar. Hann var mjög
góður verkmaður og vann fram
til hins síðasta. Það var ekki að
lians skapi að liggja nokkurn
tíma á iið.i sínu, þess vegna hélt
hann áfram að vinna einnig þótt
heilsan væri farin að bila og
vandamenn hans vildu láta hann
taka sér hvíld. Þrátt fyrir all-
mikla ómegð meðan börnin voru
í æsku, mun hann alla tíð hafa
verið vel bjargálna, enda fylgd-
ust þar að dugnaður og ráð-
deild, en þó var hann höfðingi í
lund, þegar því var að skipta,
og hreinskiptnari og ábyggi-
legri mann í viðskiptum er víst
erfitt að finna. Heimilisfaðir
fyrsta, og fól þingmönnum kjör-
dæmisins að fylgja því eftir á
Alþingi því er nú situr, og hefur
hlutaðeigandi aðilum væntan-
lega borizt þessi ágæta sam-
þykkt. Er þá ekki allt í lagi?
Það skulum við vona, en skóli er
ekki byggður á einum degi og
ekki á einu ári.
Eg hef sýnt fram á það hér
að framan, að mál þetta þolir
enga bið og það þarf að fá end-
aniega og jákvœða afgreiðslu
hjá Alþingi og ríkisstjórn nú í
vetur.
Til þess að það megi örugg-
lega takast er nauðsynlegt að
við sem eigutn að vera ábyrgð-
armenn þeirrar œsku, sem nú
byggir þetta hérað, að við setj-
umst nú allir í sama bátinn og
róum samtaka að því marki að
framkvœmdir geti hafizt strax á
nœsta vori.
Við megum ekki lengur sýna
skólamálum okkar það tómlœti,
sem við höfum gert jram að
þessu.
Það mun brenna sárast á eig-
in skinni að skorast undan þeim
skyldum, sem okkur ber að
rœkja.
Æska sveitanna á kröfu á því,
að njóta sömu möguleika til
menntunar og œska bœjanna.
Meðan svo er ekki, er vonlaust
að stöðva straum unga fólksins
úr sveitunum, og þá er voðinn
vís.
Krafa dagsins í dag verður að
vera einn héraðsskóli í Varma-
lilíð og tveir nýir heimavistar-
barnaskólar í sýslunni.
Haukur Hafstað.
- Kveðja
var hann með afbrigðum góður,
enda var hann glaðlyndur að
eðlisfari, söngvinn og skemmti-
legur. Ég var vinnufélagi Ágústs
eitt sumar og reyndist mér hann
einn sá skemmtilegasti vinnu-
félagi, sem ég hef kynnzt. Hann
var hreinskilinn og hispurslaus,
en jafnan glaður og oft með
gamanyrði á vörum. Þá var
það ekki síður um vert, hvað
hann var nærgætinn við ung-
linga, sem með honum unnu,
um það get ég borið af nær-
tækri þekkingu. Ég held að öll-
um, sem þekktu Ágúst, hljóti að
hafa verið hlýtt til hans og
áreiðanlega hefur hann ekki
eignast. neinn óvin. Ég mun
sakna þess, að eiga aldrei eftir
að hitta hann framar á förnum
vegi, taka undir glaðlega og
Framh. á bls. 3.
t ÁGÚST SÆBY