Ný vikutíðindi - 02.11.1962, Blaðsíða 7

• NY VIKUTlÐINDI
1
Hún kinkaði kolli.
— Það er nú nefnilega það. Það er ekkert, sem svo
mikið gefur til kynna, að hún kannist við Danny Bull-
ard, hvað þá meira. Ekki enn sem komið er, að
minnsta kosti.
Eg kveikti í sígarettu, stóð á fætur og fór að skálma
fram og aftur um herbergið. Á leið minni varð ég að
stika yfir bækur og uppdrætti.
— Hvaða mál er það annars, sem þú ert að kynna
þér?
— Orrustan um Shiloh, svaraði hún fjarhuga og
hamraði með blýantinum á framtennurnar í sér. Allt
í einu kipptist hún við: — Hóhó, af öllu því heimsku-
legasta, asnalegasta ...
— Hvað er eiginlega það?
— Eg var einmitt að muna eftir því, hvar ég hafði
áður heyrt heitið á þessari áhaldaverksmiðju. Það
var einmitt fyrir nofekrum dögum í bókasafninu, þegar
ég var að blaða í eintökunum af Express, útaf sjálfs-
morði Purcell-
Eg snarsnerist á hæli.
— Var það eitthvað varðandi Purcell?
— Ne-ei, ekki beinlínis.
Hún beit á vörina og einbeitti huganum.
Eg drap í sígarettunni.
— Við skulum þá fara til bókasafnsins og sjá til
hvort við getum ekki fundið þetta aftur.
Hún var í þann veginn að rísa á fætur; en allt í einu
varð henni ltið á klukkuna, og hún hristi höfuðið:
— Bókasafnið hefur verið lokað í næstum því klukku
stund.
— Jæja, þá förum við þangað í fyrramálið.
— Ó, ég gæti komizt í þetta í kvöld, svaraði hún
og gretti sig. Eg get komizt í blaðadraslið hjá Express
hvenær sem ég vil. En hver andskotinn getur þetta
eiginlega hafa verið? Þetta var bara smáklessa á bak-
síðunni, og ég held, að það hafi verið eitthvað í sam-
bandi við fyrri greinar-
Skyndilega smellti hún saman fingrunum og spratt
á fætur: [
— Eg man það! Það var eitthvað varðandi innbrot!
Hún hljóp fram í svefnherbergið til að ná í kápuna
sína.
— En hvers vegna í ósköpunum myndi nokkrum
koma til hugar að fara að fremja innbrot í áhalda-
verksmiðju? spurði ég, meðan ég hjálpaði henni í káp-
una. Stela einhverjum græjum?
— Nei, nei, auðvitað ekki, svaraði hún áf mikilli
óþolinmæði. Það var peningarnir, sem áttu að fara
í kaupgreiðslumar, sem var stolið. Þú heldur kyrru
fyrir héma. Eg kem aftur að vörmu spori.
Eg skálmaði um gólf og reykti hverja sígarettuna
af annarri. Rúmlega hálf-tólf heyrði ég lykilinn henn-
ar í skránni. Hún kom inn og skellti hurðinni a eftir
sér, og ég sá á andliti hennar æsing og eftirvænt-
ingu.
— Eg er ekki frá því, að við höfum fundið eitthvað
þarna, sagði hún-
Hún opnaði veskið sitt og tók upp úr þvi tvær
pappírsarkir, útskrifaðar athugasemdum.
— Og var þetta þá rán? spurði ég.
17.
Hún kinkaði kolli.
— En efeki eingöngu það. Þetta eru nefnilega tvær
sögur, en að því er virðist alls ekki skyldar að neinu
leyti. En ef maður leggur þær saman svo að þær passi
þá fær maður alveg furðulegustu niðurstöðu. Sjáðu nú
til . . .
Hún gluggaði í athugasemdir sínar.
— Þann 20. desember síðastliðið ár — það myndi
vera fyrir rúmum tveim mánuðum — var launa-
greiðslu Shiloh-áhaldaverksmiðjunnar rænt, er verið
var að taka peninga úr brynvagni. Alls nam upphæð-
in rúmlega 14.000 dollurum. Tímasetning og afhend-
ing hafði bersýnilega verið ýtarlega rannsökuð. Það
vom tveir menn, sem stóðu að ráninu. Hinn þriðji var
í undankomubifreiðinni.
(Framhald)
Ný bók:
Fullnuminn
Nýjasta bókin hjá bókaútgáf-
unni Leiftur heitir „Fullnuin-
inn“ og er eftir Cyril Ccott, en
Steinunn S. Briem þýddi. Fal-
leg bók, 274 síður.
Höfundur bókarinnar er
þekkt, brezkt tónskáld og dul-
fræðingur. Skiptir hann bókinni
í tvo hluta. Fjallar fyrri hlut-
inn um viðkynningu höfundar
við háþroskaðan mann, sem
náð hefur mannlegri fullkomn-
un, en seinni hlutinn er tákn-
rænt ævintýri um mann, sem
tekur að leita æðstu sanninda
mannlífsins, og lýsir’ þeim
hindrunum, er á vegi hans
verða, unz liann nær settu
marki.
Cyril Scott liefur mikinn kær
leiksboðskap að flytja í bók
þessari. Hann undirstrikar, að
Guð sé kærleikur, og þar af
leiðandi geti ekki farið
lijá þvi, að því meira af kær-
leikanum, sem við ræktum með
okkur, þvi meira af guðdómin-
um hljótum við að sýna — því
meira erum við eitt með Guði.
Scott leggur Fullnumanum —
Moreward — margar uppbyggi-
legar setningar í munn. Svo
sem þessar:
„Umburðarlyndið er dýrmæt-
asti eiginleiki mannsins."
„Um mat og drykk er vitan-
lega ekki að ræða, þegar við
höfum lagt frá okkur jarðlík-
amann . . . Hið eina, sem þar
skiplir máli, er kærleikurinn.
Því er það ógæfa að lifa hér
á jörðu án kærleika, og þeirri
ógæfu léttir ekki eftir dauð-
ann. Ástleysið, vinur minn, er
verst allra víta, og að lifa
sneyddur kærleika eftir dauðann
er lítkt og að lifa hér án lofts
— að vera aðeins hálflifandi —
þess vegna getur vændiskonan
oft verið nær ríki himnanna en
hinn kærleikssnauði farísei.
Dauðinn breytir ekki skapgerð
manna.“
„Hefur þér nokkurn tíma dott
ið í hug, að sönn ást hugsar
ætíð um hamingju ástvinarins?
Og jafnvel þótt sú hamingja nái
uppfyllingu í örmum annars
manns, setur sönn ást það ekki
fyrir sig.“l
„Það horgar sig þúsundfalt að
sýna konu sinni samúð jafnvel
viðvíkjandi ástarævintýrum
hennar, ef hún lendir jiá i ein-
hverjum. Heiður er aðeins kúrt-
eislegt nafn á hégómagirnd.“
„Sá eiginmaður, sem hagar
sér ætíð samkvæmt sínu sann-
asta og hezta eðli gagnvart konu
sinni, hlýtur ávallf að vinna
taflið að lokum, þvi að elskhug-
ar eru óáreiðanlegir og hverf-
lyndir, en félagsskapur og vin
átta, sem byggist á löngti hjóna
bandi,, samúð og skilningi, var-
ir að eilífu."
„Riiiu sinni var mjög vitur
maður, sem sagði, að lífið væri
of alvarlegt til að taka liað al-
varlega."
„Eigingirni er að beina lnig-
anum að sjálfum sér; sá sem
elskar, beinir ekki aðeins hug-
anum að einhverjum öðrum en
sjálfum sér, heldur gefur hann
þeim, er ást hans snertir, hluta
af sínu eigin sjálfi. Æðsta góð-
verk, sem við getum gert, er að
gefa öðrum þjónustu okkar, fé
og okkur sjálf í senn. Og það
sem meira er: með þessu upp-
skerum við sjálf liamingju, þvi
að ástin er hin unaðsríkasta
allra kennda.“
1 seinni hluta bókarinnar er
og margt engu síður göfgandi.
T. d. segir einn kennarinn þar:
„öll aðferð þín var röng, af
því þú byrjaðir á öfugum enda
og tortímdir hinu illa í stað
þess að byggja upp hið góða, en
þveröfugt við flest annað byrj-
ar andlegleikinn að ofan, en
ekki að neðan. ... Og um dyggð
og hamingju má segja hið sama
og um loftið: ef þú vilt losna
við óhreint loft úr lungum
þínum, er eina ráðið að fylla
þau af hreinu lofti, en ekki
tæma þau algarlega, unz þér
liggur við köfnun.“
„Allir ofstækismenn eru þjóð-
félaginu háskalegir, auk þess
sem þeir eru gersneyddir dóm-
greind og vizku.“
Þetta er mjög göfgandi og
uppbyggileg bók, en er þrátt fyr
ir það, og þótt hún sé svolítið
langdregin á köflum, alls ekki
leiðinleg aflestrar, eins of sum-
ir kynnu að halda. Hin sígilda
speki hennar keniur fram í tákn
rænum sögum og samtölum, er
gerir hana læsilega.
Víða mun hafa verið vanda-
samt að þýða bókina á íslenzku,
en Steinunni Briem virðist hafa
tekizt það mjög sómasamlega,
jafnvel snilldarlega á köflum.
Prófarkalestur er ágætur. — g.
iiiiiiiiiliiiiiiiiiiiiiii[ii'ili!»:iiiiiiiiiiiíiiiii'ii:iiiii.!iiii!n:iiiiii'i. iiii:iiiii iiii!:|iiii:iiiiiiiiili:iiii:iiiiliui;iiiinii!iiniiiiniiini,!iiiiiiini ,nIMI iiiiiiii!IiiiiiIiiiiiiiiIIi,iI,n, tlll
Leynilögreglugáta I
DAUÐI
LEIKARANS
Leynilögrcglusögur liafa
löngum veriö vinsælasta les-
efni í heimi. Viö náöum ný-
lega í bók eftir Austin Rip-
ley, sem nefnist „Minute
Mysteries", er innilieldur
fjölda margar fáoröar lög-
rcglufáögálur, sem prófessor
Fordney leysir af mikilli
skarpskyggni. En lcsandinn á
einnig aö geta lcyst ráögát-
una, því .prófessorinn fær
ekki meiri upplýsingar cn
hann.
ViS höfum í liyggju aö
velja nokkrar af ráögátum
bókarinnar og birta j>ær hér
í blaöinn, ásamt lausnum, ef
vera kynni aö einlwcr hcföi
gaman af aö sprcyla sig á
þeim. Hér kemnr sú fyrsla:
Þegar prófessor Fordney kom
inn í búningsherbergi hins dáða
leikara Hilarys Mantells, leit
hann á brotna spegilinn beint
á móti dyrunum, virti fyrir sér
líkið af Gerald Hooper, varð
siðan starsýnt á byssuna, sem
Iá á gólfinu, og á bráðna van-
illuísklessu í einu horninu.
Tveir þrekvaxnir lögreglu-
þjónar stóðu vörð við dyrnar,
sem skullu aftur að baki pró-
fessorsins, Kelley lögreglufull-
trúa og Lymans læknis.
Meðan læknirinn gerði athug-
anir sínar, lagði Kelly nokkrar
spiirningar fyrir Mantell, sem
ráfaði eirðarlaus um gólfið.
„Hann átti ekki betra skilið,"
sagði leikarinn. „Hvers vegna
þessi óþokki reyndi að drepa
mig, einungis af því að ég lék
aðalhlutverkið i þessu leikriti
er mér hulinn leyndardómur.
Eg viðurkenni, að hann var
betri leikari en ég, og ég hef
viðurkennt það fyrir honurn, en
get ég gert að því, þótt fólk
vilii lieldur horfa á mig en
hann?“
„Auðvitað ekki,“ sagði Kelley.
„Hvað meira?"
„Nú, dyrnar voru lokaðar og
ég sat fyrir framan spegilinn og
var að leggja síðustu hönd á
andlitsförðunina, því ég bjóst
við að kallað yrði á mig fram
á sviðið þá og þegar, en þá allt
í einu þaut byssukúla fram hjá
erjmanu á mér. Eg spratt upp
og sá Hooper bak við mig. Eg
náði tökum á honum, áður en
hann gat skotið aftur, og í á-
tökunum datt skammbyssan á
gólfið. Mér tókst að ná henni.
Hann henti þá ískreminu í mig,
svo að ég skaut á hann. Það
var um líf hans eða mitt að
tefla. Eg átti ekki um annað
að velja, eða hvað?“
Fordney, sem hafði hlustað á
frásögnina, sagði: „Ef saga yð-
ar væri sönn. hefðuð þér ef til
vill verið sýknaður, en allar lík-
ur benda til þess að svo sé
ekki!“
Ilvers vegna trúöi prófessor-
inn ekki Manteil? — Lausnin
er annars staöar í blaöinu.