Ný vikutíðindi - 26.06.1964, Qupperneq 6

6
Ní VIKUTÍÐINDI
KVARTETT
Magnúsar
Péturssonar
ÁSAMT
SÖN GKONUNNI
Bertha Biering
Framvegis verða efri
salir Klúbbsins einn-
ig opnir mánudaga
og þriðjudaga.
KLÚBBURINN
MÆLIR
MEÐ SÉR
SJÁLFUR
LÆKJARTEIG 2,
SÍMI 35 3 55.
'— ---- *
RÖÐULL
Hljómsveit
TRAUSTA
THORBERG
*
Söngvari:
SIGURDÓR
*
Matur framreiddur
frá kl. 7.
Borðpantanir
í síma 15327
RÖÐULL
Þegar Chesney var í þessu skapi gat Gerda aldrei
staðizt hann. Hann gat fengið hana til að gera hvað
sem var og vissi að hana langaði óumræðilega til að
giftast honnum.
„Ertu að tala í alvöru, Ches?“ spurði hún. „Getum
við gifzt á lögmætan hátt?“
,,Eg lofa þér því, ástin mín. Þú veizt, að ég myndi
ekki ljúga að þér um hjónaband okkar. I þeim efnum
myndi ég ekki svíkja þig.“ Hann brosti sínu áhrifa-
mesta brosi. „Kannske á öllum öðrum sviðum, en ekki
þessu.“
Sólarhring síðar fór Chesney með hana til lögfræði-
skrifstofu vinar síns. Skrifstofunni hafði verið breytt
í líkingu við kapellu, og við dyrnar var hún kynnt fyr-
ir frönskum presti í fullum skrúða. Presturinn gaf
þau saman á frönsku, og að athönfinni lokinni skiptust
þau á hringum.
Einhver efasemdakvíði læddist að Gerda. Einhvern-
veginn var kapellan ekki sannfærandi, og ekki franski
presturinn heldur. Þarna voru hvorki helgitákn né
bænabók.
Hún hvíslaði að Chesney: „Þetta er skrýtin gifting-
arathöfn. Ertu viss um að það sé allt í lagi með
hana?“
Hann varð yfir sig hneykslaður. „Elsku barnið mitt,“
sagði hann, „þú verður að skilja að sinn er siður í
landi hverju. Þessi gifting er alveg eins bindandi og
samskonar athöfn heima í þorpinu þínu í Thuringia."
Til þess að afstýra frekari spurningum leiddi hann
'hana í flýti inn í veizlusal, þar sem fjörutíu gestir
voru þegar seztir. Þegar þau birtust í dyrunum stóðu
gestirnir upp og fögnuðu þeim. Svo voru kampavíns-
flöskurnar opnaðar með miklum hvellum. Skálað var
og ræður fluttar á ensku, frönsku og arabisku, og
hverri þeirra svaraði Chesney á samskonar tungumáli.
Klukkan langt gengin ellefu um kvöldið stóð veizlan
sem hæst. Flestir gestirnir voru orðnir vel hýrir, og
Chesney valdi þennan tíma til að standa upp á stól
og gefa yfirlýsingu. Hann talaði á frönsku.
„Eins og þið vitið, vinir mínir, þá læt ég oft stjórn-
ast af frumlegum hugmyndum. Um leið og ég stíg
niður af þessum stól mun ég og hin unga eiginkona
mín byrja hveitibrauðsdagana okkar. Við ætlum nið-
ur að höfn og sigla í burtu á Gladys May.“
Fagnaðarlætin glumdu mn salinn, og gestirnir fylgdu
brúðhjónunum niður að höfninni og kröfðust þess að
fara um borð í sína eigin báta til þess að fylgja snekkj
unni út á sjó. I dögun sást aðeins móta fyrir strönd-
inni. Sjórinn var sléttur og Gerda réði sér ekki fyrir
fögnuði. Ohesney virtist einnig vera hamingjusamur,
þótt hann hefði ekkert sofið í fjörutíu og sex klukku-
stundir. Hann lét skipið halda réttri stefnu og hvíldi
sig í heitu sólskininu.
„Jæja . .. þá höfum við komið þessu í kring,“ muldr-
aði hann.
„Ekki alveg,“ sagði Gerda. „Hvemig fer ef Vera
skiptir um skoðun? Gerum ráð fyrir að hún komizt
að ... “
„Eg er ekki að tala um Veru. Mér er alveg sama
um að hverju hún kemst. Eg á við allt annað. Þetta
er nokkuð sem gerir okkur rík.“
Gerda hrökk við. Þrátt fyrir sólarhitann fann hún
til kuldahrolls. „Hvað meinarðu. Var giftingin skrípa-
Ieikur?“
Hann gerði sér ljóst að hann hafði gengið of langt
og lagði handlegginn yfir hana. „Auðvitað ekki, elsk-
an, en við erum að gera stærstu viðskipti, sem við
getum gert um ævina. í káetunni þarna eru tveir
blikkkassar með eiturlyfi, sem kostar ógrynni fjár.
Giftingin hjálpaði okkur til við að fara í burtu án
þess að vekja nokkrar grunsemdir. Hvers vegna held-
urðu að háttsettir menn hjá tollinum og lögreglunni
hafi verið í kveðjuhófinu ?“
Á þessari stundu komst hún næst því að hata hann.
Hún hafði verið svo hamingjusöm yfir giftingunhi, en
nú vissi hún fyrir vist, að eitthvað var öðruvísi en það
átti að vera. Áður en hann hafði áttað sig á þagnar-
múmum, sem kominn var á milli þeirra, sá hann lög-
regluvarðbátinn. Hann nálgaðist þau hratt og átti aug-
sýnilega við þau erindi.
Ohesney spratt upp, sneri stýrinu hratt og hrópaði:
„Farðu niður og settu vélina í gang!“
Hún fann blikkkassana í káetunni og opnaði annan.
í honum var hvítt duft — morfín — sem hafði kost-
að hvem einasta eyri er þau áttu. Með skjálfandi
höndum bar hún þá upp á þilfar, um leið og fyrsta
skotið frá varðbátnum þaut yfir snekkjuna. Hann var
ennþá í 140—150 m. fjarlægð, en það dró óðum sam-
an með þeim. Chesney gerði sér grein fyrir því, að
leikurinn var tapaður. Skyndilega sneri hann bátmnn
við, og Gerda kastaði kössunum fyrir borð, þeim
megin sem vissi frá lögreglubátnum. Litlu seinna lágu
bátarnir hlið við hlið, og yfirlögregluforinginn kom
um borð í Gladys May.
Chesney skellihló og tók honum einns og gömlum
vini. „Ef þið hefðuð ekki skotið mér skelk í bringu,
væri kappsiglingunni enn ekki lokið. Það var synd af
ykkur að skemma leikinn svona fljótt!“
Lögreglumaðurinn var kuldalega kurteis. „Þetta er
enginn leikur, monsieur," sagði hann. „Gjörið svo vel
að sýna mér skilríki yðar.“
„Alveg sjálfsagt. Skipið mitt og ég sjálfur em ykk-
ur til þjónustu.“
Annar lögreglumaður kom um borð og leitaði vand-
lega á ólíklegustu stöðum. Chesney var hinn ræðnasti.
„Við vorum að gifta okkur og erum í brúðkaupsferð.
Við ætlum til Tangier. Konuna mína langar til að vita
hvernig alþjóðlegir smyglarar líta út.“
Eldri lögreglumaðurinn leit stíft á hann. „En, mon-
sieur,“ sagði hann. „Hvers vegna að fara með hana
til Tangier? Er hún ekki ánægð með yður?“
En þegar varðbáturinn var kominn úr kallfærl>
missti Chesney stjóm á sér. Hann bölvaði þangað til
Gerda varð hrædd um að hann fengi slag.
Þegar hann loks þagnaði til að ná andanum, sagði
Gerda. „Hver er sannleikurinn, Ches? Erum við gift
eða ekki?“ Áður en hann gat svarað, bætti hún við:
„Mér er sama þótt ég sé fátæk, en mér er ekki sama