Ný vikutíðindi - 03.03.1972, Side 1

Frjálst blað
gefið út
án opinberra
styrkja
ÍSLENZKAR STÖLKUR
SELDAR MANSALI
TVÆR TÝJVnAR í MAROKKÓ
Það er ekkert launungar-
mál, að fjölmargar íslenzk-
ar stúlkur hleypa heimdrag-
anum á æskuskeiði, gera
jafnvel víðreist um lönd og
álfur, og þarf ekki að efast
um það, að margar hverjar
lenda þær í hinum marg-
vislegustu æfintýrum.
Flestar þessara stúlkna
hefja þessar - æfintýraferðir
í Kaupmannahöfn, en síðan
liggur leiðin oft suður til
Þýzkalands, og þá ekki síð-
ur til Frakklands og Spán-
ar.
Nú er vitaS um all-marg-
at íslenzkar stúlkur i Kaup
mannahöfn, sem auka tekj-
ur sínar að einhverju, —
iljr (lanshúsabisness
Dömurnar hremma herrana í þvögunni
við útidyrnar!
Margir þeir, sem fara út
síðla kvölds um helgar og
ætla að skemmta sér við
vif og vífi, þekkja troðning-
inn við útidgr sumra dans-
húsanna.
Otlendingar furða sig stór
um á þolinmæði gesta, sent
hima tímunum saman i hóp
úti fyrir dyrunum, enda er
þetta fátítt erlendis. Mun
jtessi hið upphaflega ltafa
bj'ggst upp á því, að húsin
mega ekki hleypa ncma tak
mörkuðum fjölda inn, en
svo ef geslir fara snemrna,
er einhverjum þeirra er úti
bíða. hleypt inn, svo að lög-
leg geslatala sé í húsinu.
En nú er komið í Ijós, að
þessi forsenda er ekki leng-
ur algild. Erindi surnra hið
géstanna er allt annað en
að l'ara inn.
Kunningi okkar fór laug-
ardagskvöld nokkurt að dyr
unt eins danshússins og
lenti i þvögu biðgesta, sem
beið eins og ómörkuð lömb
blóðgunar i rétt. Hann ætl-
aði að ná sér í skvísu fyrir
nóttina.
í hópnum liafði liann tal
af ungri og sætri stúlku,
sem strax var tilbúin að
fara með vinkonu sinni í
partí, þ.e. að þau yrðu þrjú
í geimi.
Fækkaði þar með biðgest
unum um þrjá.
Segir svo fátt af viðskipt-
um þrenningarinnar nema
hvað drjúgt var neytt af
dýrum veigum, og dömurn-
ar fóru heim, þegar líða tók
á nóttu.
En morguninn eftir hrá
piltinum heldur betur í
brún, þegar hann leit í vesk
ið sitt. f>ar áltu að vera
þrettán þúsund krónur, en
þær voru horfnar!
Nöfn og heimilisföng
Framhald á bls. 4
eða jafnvel verulegu lejdi
— með því að taka svolítið
gjald fyrir „snúð“ sinn, ef
svo skáldlega má að orði
komast.
Það þvkir nú raunar ekki
nein goðgá núna á þessum
síðustu og bezlu tímum,
þótt eitt telpukorn fái sér
smáaur í vasann fyrir svo-
Iitla vikalipurð, þegar mik-
ið liggur við; og er alls ekki
víst að nauðsynlegt sé að
óttast svo mjög um sálar-
Frh á bls. 8
FATAFKLLA
V I K II \ IV A n
r
cr nauðsyn
IVeðnrdii iit vawana ineð peuinga-
Kcðlum ?
Víða um heim varðar það
fangelsi, að gefa út tékk, sem
ekki er til innistæða fyrir, jafn
vel þótt útgefandinn sé borg-
unarmaður fyrir hinni ávísuðu
fjárhæð.
Sífellt er verið að herða lög-
gjöfina og varðar það nú t.d.
allt að sex ára fangelsi í Sví-
þjóð, að gefa út falskan tékk.
Svo mikið leggja þjóðirnar upp
úr því að tékkviðskipti séu
fullkomnlega öruggt — að tékk
ur sé engu síður öruggur en
peningaseðill.
Hér er að vísu refsivert að
gefa út falska tékka, einkum
úr stolnu tékkliefti eða með
fölsuðu nafni, en ekki vitum
við til að refsidómur hafi ver-
ið dæmdur á menn, sem gefa
út innistæðulausa tékka, a.m.k.
ef þeir leggja inn fyrir þeim
eða leysa þá út, þótt á því
kunni að vera dráttur.
Þessu er á annan hátt skipað
í flestum löndum og mjög hart
tekið á slíku. Að vísu hafa
bankarnir sjálfir samráð sín á
milli með aðstoð Seðlabankans
um að láta ekki tékkhefti- í
hendur manna, sem gera sig
seka um ítrekuð brot, hvort.
Framhald á bls. 4
Braskari í Kópavogi
A siðastliðnu ári var
minnzt á mann liér í hlað
inu, sem vitað var að
stundaði umsvifamikla
f jármálastarfsemi, og
bent á, að hér væri verð-
ugt verkefni fgrir em-
bætti ríkisskattstjóra.
Maður þessi, seni mun
eiga heima i veslurbæn-
um í Iíópavogi, liefoir-um
árabil slundað verzlun
riieð peninga og nú síð-
ustu mánuðina verið i
bilabraski og jafnvel flutt
inn notaða bíla, en reynt
að komast hjá-því að láta
Framh. á bls. 7
TOC ARAKAIJP - FRUMHL AIJP
Fndii' peniiis|ar — Engiiin inaiiii-
skapnr — Á að veiða i lanciliefgi?
Mjög er uu /arið að
brgdda á þeirri skoðun lijá
þeim. sem vit þgkjast liafa
á, að kapp sé meira en for-
sjá varðandi hin gífurlcgu
togarakáup, sem ráðgerð
eru á næstunni, en ríkis-
stjórnin hefur frumkvæði
að.
Taka jafnvel sumir svo
rækilega uppi sig að segja
að hér sé um að ræða flan
aö feigðarósi, svo ekki sé
meira sagt.
Það er ekkert leyndar-
mál, að fyrrverandi ríkis-
stjórn lét mál landsmanna
duinma úr hófi fram, og
virlist mönnum a stundum
að þáverandi stjórnarherr-
ar vildu þennan útveg, sem
hefur þó gert þessa þjóð að
bjargálna liópi fólks, feig-
an.
Þær spurningar, , sem
lielst vakna við hin nýju
togarakaup eru þessar:
Eru þeir aðilar, sem sótt
hafa um að kaupa togara,
allir nógu fjársterkir?
Hvernig á að fá mann-
skap á þessi fjörutíu skip?
Hvar á að veiða?
Það er vitað mál, að all-
Framhald á bls. 7.