Ný vikutíðindi - 03.03.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDi
NÝ VIKUTIÐINDl
Útgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjórn og auglýsingar
Skipholti 46 (vesturgafl)
Símar 26833 og 11640
(prentsmiðjan). Pósth. 5094.
Prentim: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: FélagsprentsmiSjan
GLEÐÍSAGA
Stfílkan i fiolls Kojce
lȒ K iiiini
Hik er tap
Vinstri stjórn sú, sem nú
situr við völd hér á landi,
á að mörgu leyti i vök að
verjast. Stóru orðin og lof-
orðin, heitstrengingarnar
fyrir kosningar, eru nú að
verða hálfgerðar hengingar-
ólar um háls ráðlierranna,
sem þeim veitist örðugt að
losa sig við.
Ferðalag Hannibals lil
höfuðstöðva Bandaríska
hersins þar í landi, virðist
vera eins konar Pilatusar-
þvottur hans eða fyrirboði
þess, að hann ætli ekki að
efna heit sín um brottför
varnarliðsins af Keflavíkur-
flugvelli, sem hefur þó ver-
ið eitt helsta stefnuskrár-
og baráttumál flokks hans;
já, raunar grundvöllurinn
að fæðingu hans í upphafi.
Annað helsta kosninga-
mál vinstri flokkanna var
útfærsla landhelginnar, sem
raunar var mál allra flolclc-
anna og er. I praksís ætlar
þetta að verða erfiðara en
ætla málti og hætt við, að
beygja þurfi sig i duftið fyr
ir Englendingum og Þjóð-
verjum með ýmis konar
undanþágum, sem fyrri
stjórn sá fyrir að nauðsyn-
legar væru og vildu því
ekki taka eins djúpt í ár-
inni þegar i stað.
Þá eru fjármálin, sem
ætla að verða beizkur biti
fyrir ráðherrana að kingja.
Önnur eins handvömm og
rifrildið við opinbera starfs-
menn er gráthlægilegt og
síst til þess fallin að stuðla
að virðingu og trausti fólks
á ríkisstjórninni. Minnir
þessi viðureign húsbænda
og þjóna á upplausnaranda
þann á heimilum, sem jafn-
an fylgir litilmótlegum og
hrörnandi höfðingj aættum.
Það vantar húsbóndavaldið.
Hik og hálfkák virðast
alisráðandi bjá þessum
blessuðu mönnum. Þeir vila
varla i hvora löppina þeir
eiga að stíga. Þeir hafa loí-
að upp í ermina á sér fyrir
kosningar og eru að reyna
að losa sig með einliverju
móti undan því oki, sem
kosningamælgi þeirra slcap-
aði á herðarnar.
Hingað tíl hafa ráðherr-
arnir ekki sýnt þann mann-
dóm, sem kjósendur þeirra
væntu, að i þeim fæfist, þeg
ar þeir veittu henni umboð
til stjórnar landi og þjóð.
Við höfum áður sagt, að
eðlilegt væri, að þeir hefðu
einhvern aðlögunartíma,
— EKKI strax, sagði stúlk-
an og reyndi að toga buxurnar
upp um sig, svo nekt hennar
yrði ekki algjörlega afhjúpuð
fyrir honum. Walter Brown-
field, sem klæædur var bux-
um einum klæða, fannst kenna
bæði ákefðar og tregðu í rödd
hennar. Hann hætti faðmlögun-
um og stóð upp. — Þú vildir
„það“ fyrir nokkrum augnablik
um; það varð ég áþreifanlega
var við, svaraði hann og
reyndi að sýnast áhugalaus.
En það var erfitt fyrir hann
að hafa augun af fagursköpuð-
um líkama hennar og mjalla-
hvítum, stinnum brjóstunum,
sem mynduðu mótsetningu við
sólbrúna húð hennar.
Stúlkan settist upp á rauðri
ábreiðunni, sem þau höfðu
breytt á grasið fyrir tíu mín-
útum. Hún þreifaði upp eftir
lærum hans, og hann hélt niðri
í sér andanum, þegar hann
fann langa fingur hennar gæla
við buxnastreng hans.
— Þú skalt fá það, sem þú
vilt, sagði stúlkan eggjandi
röddu. — En við skulum bíða,
þangað til við komum heim til
mín. Sam er kannski að horfa
á okkur.
Brownfield kinkaði kolli til
samþykkis.
Ef til vill hafði hún rétt
fyrir sér, hugsaði hann með
sér.
Kringumstæðurnar voru dá-
lítið óþægilegar. Hér stóð hann
við hliðina á stúlku, sem var
ekki klædd öðru en gagnsæj-
um undirbuxum. Sennilega var
hún það ung, að hún hefði
ekki einu sinni kosningarétt.
Hann gerði sér allt í einu grein
fyrir, að hann vissi ekki einu
sinni hvað hún hét. Þau höfðu
hitzt fyrir aðeins hálftíma við
Rolls Royce-bílinn hennar. Nú
biði bílstjórinn eftir því, að
meðan þeir væru að komast
inn í málin og kynnast hlut-
unum.
En nú er kominn tími til
að línurnar fari að skýrast
— og að við vitum livað
þeir hyggjast fyrir. Enda-
laus bik og bálfkák kunna
ekki góðri luklcu að stýra.
Ef stjórnin ætlar að
svikja sín lcosningaloforð,
þá það. Hún hefur umboð
þjóðarinnar, þótt það kunni
að vera á fölskum forsend-
um.
En liik er tap. Annað
hvort af eða á. Orðavafstur
og afsakanir vei’ða ekki
gjaldgengur miðill, þegar
framtíð þjóðai’innar á í
hlut.
Það eru framsýnir og fyr-
irliyggjusamir framkvæmda
menn, sem landið þarf að
hafa við stjórnvölinn, en
ekki pólitískir kjaftaskúm-
ar.
þau kæmu til baka úr þessari
skógarför, sem þau hefðu lagt
upp í fyrir skömmu.
Brownfield fann brennheita
sólargeislana brjótast gegnum
lauf trjánna og leika um vöðva
miklar herðar sér. Stúlkan
hætti nú að strjúka fótleggi
hans og reis einnig á fætur.
Hún var há vexti, aðeins tveim
ur þumlungum lægri en hann,
sem var nákvæmlega sex fet
á hæð. Hann gat ekki á sér set-
ið og strauk léttilega eftir brún
um líkama hennar, sem skalf
örlítið við snertinguna, um leið
og hann sagði:
— Eg er nú allra þolinmóð-
asti náungi, en samt ekki nógu
þolinmóður til að bíða von úr
viti. Ég bíð ekki lengur en þar
til við komum heim til þín.
Stúlkan tók sterklegar hend-
ur hans í sínar og vísaði þeim
leið að brjóstum sínum, mitti,
sitjanda og lendum, og hún
rak tunguna inn í munn hans.
— Biðin verður áreiðanlega
þess virði, sagði hún svo....
Walter Brownfiled, 25 ára
gamall, fyrrverandi undirfor-
ingi í ameríska hernum, gaut
augunum til útsýnisspegilsins á
kraftmiklu Harry 74 mótor-
hjólinu sínu. Grái Rolls Royce-
bíllinn, sem hafði veitt honum
eftirför síðasta stundarfjórð-
unginn, var enn rétt á hælum
hans. Það var sama hve mikið
hann jók hraðann, hann gat
ekki hrist bílinn af sér.
Þessi náungi er að leika sér
að mér, sagði Browfield við
sjálfan sig. Ég læt hann ekki
komast upp með það.
Við næstu beygju á veginum
steig Brownfield á hemlana og
vék út á vegarbrúnina. Hann
vildi sjá almennilega framan í
æringjann við stýrið. Ef bíllinn
stanzaði, gæti hann ákveðið,
hvað hann ætti að taka sér
fyrir hendur. Brownfield fór
að íhuga, hvort hann hefði
stungið Luger-slcammbyssu
sinni efst eða neðst í baktösku
mótorhjólsins.
Honum til undrunar, stanz-
aði bíllinn úm það bil tuttugu
metra fyrir fráman hann og ók
síðan aftur á bak þangað, sem
hann hafði numið staðar. Hann
ætlaði að fara hreyta blótsyrð-
um í ökumanninn, þegar hann
sá stúlkuna, sem var ljóshærð
og ótrúlega fögur, skrúfa niður
afturrúðuna.
— Ertu meðlimur í mótor-
hjólaflokki? spurði hún.
Brownfield leit á hana, óviss
um hvort hann ætti að svara
slíkri fjarstæðu. Að lokum
svaraði hann:
— Lítur út fyrir, að ég sé
í einhverri hópferð? Þið hafið
verið á hælum mér síðustu 50
kílómetrana, og það hefur ekki
sést einn einasti maður á mót-
orhjóli á þessum vegi nema ég.
Stúlkan kinkaði kolli, eins
og hún féllist á svar hans.
— Þú þarft ekki að taka
þetta svo nærri þér, sagði hún
og steig út úr bílnum. Ég vildi
bara vara þig við, að löggunni
hér í fylkinu er bölvanlega við
alla mótorhjólaflokka.
— Ég fer minna eigin ferða;
er ekki í félagsskap með nein-
um, svaraði Brownfiled gremju
lega, jafnvel þótt hann sæi nú,
að líkami stúlkunnar var ekki
síðri en andlitið, sem hann
hafði séð út um bílgluggann.
Há og grannváxin, fæturnir
eins og á balletdansmær, og
hver nektardansmær hefði
mátt vera stolt af brjóstum
hennar. Aðeins sakleysislegur
svipurinn var ekki í samræmi
við kynþokkann, sem geislaði
út frá henni.
— Þú ættir samt sem áður
að vera varkár, sagði hún með
bros á vör. — Löggurnar hér
um slóðir hafa horn í síðu
ALLRA sem sjást á mótorhjól-
um.
— Ég þakka fyrir aðvörun-
ina, svaraði Brownfield og
glotti hæðnislega.
BroWnfield gerði sig nú lík-
legan til að setja hjólið í gang
aftur, þegar stúlkan hrópaði:
— Heyrðu mig, ertu ekki
svangur?
Hann gat ekki að sér gert
að hlæja. Einhvern veginn
fannst honum þessi spurning
í ósamræmi við það, sem á
milli þeirra hafði farið.
— Jú, reyndar, ég er að
drepast úr hungri, svaraði
hann. — Af hverju spyrðu?
— Ég tók matarkörfuna með
mér og ætlaði að borða úti í
guðs grænni náttúrunni. En
það er svo afskaplega einmana-
legt að hafa engan til að tala
við á meðan, svo mér datt í
hug hvort ég mætti bjóða þér
að borða með mér.
Veslings litla, ríka stúlkan,
hugsaði Brownfield með sér.
— Hvar eigum við að halda
veizluna? spurði hann.
— Sam finnur einhvern góð-
an stað, svaraði stúlkan.
Brownfield leit á Sam, dökk-
leitan náunga, um það bil 35
ára gamlan. Hann hafði verið
algjörlega afskiptalaus, meðan
þau töluðu saman. Brownfield
ályktaði, að þetta væri ekki í
fyrsta skiptið, sem stúlkan
hefði komist í tæri við ókunn-
uga á þennan hátt.
Vagninn ók um fimm kíló-
metra leið, með Brownfield
þeysandi rétt á eftir, unz Sam
gaf merki um að stanza. Stúlk-
an beið fyrir utan bíldyrnar,
þegar Brownfield kom. í hendi
sér bar hún gríðarstóra matar-
körfu, og upp úr henni stóðu
nokkrir flöskustútar.
— Höldum af stað, sagði
stúlkan kát í bragði. Það er
yndislegt rjóður um það bil
fimmtíu metra inni í þessum
skógi. Á eftir getum við fengið
okkur bað í tjörninni.
—Þetta er dularfullt mið-
degisverðarboð, en fjárinn hafi
það, hugsaði hann með sér og
yppti öxlum.
Hann hafði ekið um vegi og
aðalbrautir vesturstrandarinnar
síðastliðna þrjá mánuði, og það
var ekkert lengur, sem kom
honum á óvart. Kvenfólk hafðí
komið sér í kynni við hann
°ft og mörgum sinnum, og
það oftast í öðrum tilgangi, en :
að bjóða honum til matar-
veizlu með sér.
Þegar þau komu til rjóðurs-
ins, breiddi hún úr hárauðri
ábreiðu yfir grasið og benti
Brownfield að setjast niður við
hlið sér.
Hvað er til hádegisverð-
ar? spurði Brownfield, sakleys-
islega.
Svar hennar kom svo flatt '
upp á hann, að hann missti
vínflöskuna, sem hann var að
taka upp úr körfunni.
— ÉG, svaraði hún.
— Segðu þetta aftur, sagði
Brownfield, þegar hann hafði
jafnað sig nokkuð eftir undrun
ina.
— Ó, láttu ekki eins og fífl,
svaraði stúlkan og hjúfraði sig.
upp að honum. — Þú heldur
þó ekki, að ég hafi boðið þér
hingað bara til að borða. Mað-
urinn lifir ekki á brauði einu
saman, bætti hún við.
Brownfield lagði stúlkuna á
bakið. Með hægri hendinni opn
aði hann smellur og rennilása
og losaði um hnappa, en með
þeirri vinstri þuklaði hann á
þéttu og heitu holdinu um leið
°g það afhjúpaðist. Innan fárra
mínútna hafði hann afklartt
stúlkuna öllu nema næfurþunn
um undirbuxunum, og var í
þann veginn að smokka þeim
af henni, þegar líkami hennar
stirðnaði allt í einu.
— Sam er kannski að horfa
á okkur, sagði hún í aðvörun-
artón.
— Nei, það er ég viss um að
„Hvað er til hádegisverðar?“ spurði
hann sakleysislega og lét höfuð sitt
hvíla á Harley mótorhjólinu sínu.
Stúlkan brosti um leið og hún stóð
upp og byrjaði að færa sig úr fötunum.
„Ég,“ svaraði hún. „maðurinn lifir
ekki á brauði einu saman....“