Ný vikutíðindi - 03.03.1972, Síða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
glasbotninum
Bónorð
Þeim var í'arið að leið-
asl á diskótekinu, og stúlk
an sagði allt í einu:
„Við skulum gifta okk-
ur, Gunnar. Mig langar
ekki til að bíða, þangað lil
ég er kannski ox-ðin hálf-
fertug og er komin með
hrukkur, punga undir aug-
unum og ístru!“
„Ja,” sagði Gunnar, „ef
þú vex-ður þannig útlítandi
35 ára gömul, þá skulurn
við sleppa því.”
Skipti hugsanleg
Iiún leit út fyrir að vera
laus i rúsinni, svo að hann
gerði sér mjög dælt við
liana. Harm tók um hönd
iiennar, kgssti fingur henn
ar og andvarpaði þungt.
Svo liallaði hann sér að
lienni, smellli kossi d liáls
hennar og hvíslaði:
„Ef þú ætlar eklci að
gera neitt sérstakt um helg
ina, hvers vegna kemurðu
þá ekki með mér upp i
sumarhústaðinn minn?
Við gætum haft það svo
dásamlegt þar.”
„Allt í lagi.” sagði hún
brosandi, „og ég skal
koma með kærastann
minn með mér.”
„Kærastann þinn?
llvaða erindi æiti hann?”
„Ef ske kgnni að konan
þín vildi líka Igfta sér eilt-
hvað upp.”
>f"
Tortryggin stúlka
Gx-önn og falleg skrif-
stofuslúlka fór til sálkönn-
uðs og gekk að skrifborði
hans. Hann benli henni að
leggjast á divan i stofunni.
„Já — eh ...” Stúlkan
hikaði og drap titllinga.
„llvers vegna leggist þcr
ekki á legubekkinn?”
sagði læknirinn. „Yður
skilst vonandi, að ég á
ekki gott xneð að hjálpa vð
ur, ef þér gerið ekki eins
og ég segi.”
Loks lét stúlkan tilleið-
ast að leggjast á bekkinn,
lét kjólinn renna niður
granna. fótleggina og leil
tortryggnislega til læknis-
ins.
„Jæja þá,” bélt hann á-
fram, „hvernig byrjuðu
svo vandræði yðar?”
„Alveg svona,” sagði
hún.
>f
Lengra orð
Sjómaður nokkur var lagð
ur inii á spítala. Roskinn
lijúkka annaðist liann —
baðaði hann og sinnti bon
um að venju. En liún gat
ekki oi'ða bundist yfir því,
að aldrei hefði hún séð
slilca tattóveringu sem
lians.
Já,” sagði hún, „jafnvel
á viðkvæmasta stað ltefð'
liann látið tattóvera AD-
AM á sig.”
Næstu viku sinnli ung
og fögur bjúkka sjómann-
inum okkar. Ilún gat á
liinn bóginn fullyrt, að það
stóð ekki ADAM á limi
hans, lieldur AMSTER-
DAM.
AHt í lagi
Eiginkona: „Máðux-inn
minn er að cyða öllu spari
fé okkar. Ég hugsa að
hann spanderi því á vin-
konu sína, Ilvað' nxyndi
kosta að sanna á liann
hjúskaparbi-ot?”
Einkaspæj aiánn: „Með
vitni, ljósmvndara og spæj
ara i fjóra daga yrði það
ekki yfir 500 dollara.”
Eiginkouan: „Allt í lagi.
Ryrjaðu strax. Ég lnxgsa
að ég geti slegið vininn
minn um þá peninga.”
>f"
Brandarí vikunnar
Undurfögur, ung stúlka
fór til læknis og geklcst
undir gtarlega rannsókn.
Skömmu síðar eftir að hún
var farin, var aftur barið
að dgrnm hjá lækninum.
Þar var unga stúlkan
komin að ngju.
„Afsakið, ég hef víst
ekki glegmt brjóstahaldar-
anum mínum liérna?"
Læknirinn hjálpaði
henni allt hvað hann gat
til að leila, en ekki fannst
flíkin.
Alll í einu var eins og
rgnni upp tjós fgrir henni.
„(), afsakið,“ sagði hún
vandræðalega. „Nú man
ég, að ég glegmdi honum
hjá tannlækninum."
>f~
Einn í viðbót. . .
Maður nokkur kom
heim, og þá var konan
hans í faðmi einkavinar
hans. Vinurinn lét sér
livergi bregða og sagði:
„Við erum þroskaðir og
skynsamir menn og skul-
um ekki gera neiria vit-
leysu. Og til þess bara að
sýna okkur sjálfum, hvað
við erum siðaðir, skulum
við siiila rommý um
hana.“
„Sama er mér,“ sagði
eiginmaðurinn. „En til
þess að gera spilið spcnn-
andi, -— væri þér því ekki
sama þó að við legðum
lika hundrað kall undir‘?“
* Islenzkar
■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■■
Framh. af bls. 1
kvennanna vissi hann ekki
hver voru. Sem sagt —
hann gat á etigan hátt haft
upp á þeim, enda var liann
i þokkabót kvæntur, svo
ekki var cfnilegt að gera
þetta að lögreglumáli.
Þetta er dænii úr nælur-
lífinu í Reykjavík, sein
blaðinu er kunnugt um að
er dagsatt. Og ástæðan fyr-
ir þvi, að það er gert að
blaðamáli, er sú, að þetta
er síður en svo einsdæmi og
þvi full ástæða fyrir menn
að vera á varðbergi gagn-
vart svona kvensum.
Stórborgarbragurinn er
kominn að bæjardyruni okk
ar. Nú er svona nokkuð
ekki lengur eitthvað, sem
maður les í ótrúlegum reyf-
urum.