Ný vikutíðindi - 04.08.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDi
Þrumunótt í Feneyjun
GLEÐISAGA EFTIR CEAH
NÝ VIKUTÍÐINDI
Dtgeíandi og ntstjón:
Geir Gunnarsson
Ritstjórn og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. hæð
Simi 26833 Pósth. 5094
Prentun: Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
BANKARNIR
Blaðinu barst nýlega árs-
skýrsla Búnaðarbankans,
sérlega íburðarmikið rit, lit-
prentað. Er hún yfir 42.
reikningsár þessa vel rekna
banka.
Þar segir m.a.:
„Arið 1971 einkenndist af
nokkuð jafnri aukningu inn
lána með þeirri sérstæðu
undantekningu, að lækkun
varð í desembermánuði,
þrátt l’yrir ársvexti, sem
þá eru færðir.
Hlutfallslega varð aukn-
ingin mest i útibúum bank-
ans i Reykjavík, og er það
framhaid þeirrar þróunar,
að viðskiptavinir bankans
færa sér stöðugt meira i
nyt þá þjónustu, sem útibú-
in veita.
Lausafjárstaðan varð
betri j árslok en verið hafði
árið áður, þrátt fýrir
nokkra erfiðleika um miti
ár og fram á síðasta árs-
fjórð'ung, énda kom þá til
nokkurs yfirdráttar i Seðla-
bankanum.
tJtlánaaukningin varð
heldur minni lilutfallslega
en árið áður, en til sam-
dráttar í útlánum dró síð-
ast á árinu. Var það raun-
ar t'orsenda hinnar bættu
stöðu við Seðlabankann i
ársilok.
Hin mikla hækkun, sem
varð á rekstrarkostnaði ár
ið 1970, jókst enn á liðnu
ári, að mestu vegna veru-
legra launahækkana.“
Þetta er út af fyrir sig
um þennan banka, en tal-
ar sínu máli um þróun
bankaviðskipta í landinu.
Einhvern tima var rætt
um sameiningu ríkisbank-
anna í sparnaðarskyni.
Voru það orð i tima töluð,
en málið hefur verið svæft,
hvernig sem á því stendur.
Raunar ætti bankakerfið
að vera meira lil umræðu
og bankaútlán sparifjár
landsmanna undir stærri
smásjá en nú gerist. Þarna
er um að ræða blóð þjóð-
arlíkamans, livorki meira
né minna.
Þeir menn, sem bönkun-
um stjórna, eru þjónustu-
menn, sem bera þunga
ábyrgð og eiga ekki að líta
á sig sem eignarmenn þess
fjár, sem fólkið í landinu
leggur inn á reikninga sina.
ÞAÐ ER heimskuleg bjart-
sýni, sem margir hafa þó
látið blekkjast af, að reyna
að lýsa Feneyjum með orð-
um. Allir sem þangað koma
eru sammála um, að engin
hinna mörgu skáldlegu og
óskáldlegu lýsinga af borg-
inni, sem skrifaðar hafa
verið, séu nema líflaus svip
ur hjá sjón. Ilið sama kom
mér i hug, þegar ég fyrst
kom til Feneyja og sá með
eigin augum öll þau undur,
sem þessi gamla borg hefir
að bjóða auga ferðamanns-
ins.
Eftir nokkurra daga dvöl
í borginni hafði ég þó feng-
ið alveg nóg af þvi að
skoða gamlar kirkjur og
listasöfn. Ég vissi ékki,
hvað ég ætti að taka mér
fyrir hendur og ráfaði í
reiðuleysi fram og aftur
um göturnar, sveittur og
þyrstur i lamandi hita dags
ins.
Skyndilega þyngdi í lofti.
Nokkrir þungir regndropar
duttu á nefið á mér, og í
fjarska heyrðist daufur óm-
ur af þrumuveðri. Eg hypj-
aði mig þvi snai’ast heim á
liótelið mitt og settist inn í
liinn notalega og vistlega
horðsal. Ég naut þess að
’livíla íúi’n béin við ljúf-
fenga, ítalska máltíð og silf-
ui'skært, lii'essandi vínið.
Við og við heyrðist þrumú-
liljóðið, sem stöðugt færðist
nær.
Klukkan eliefu fór ég
upp i herbei-gið mitt,
kveikri á litla náttlampan-
um og dró gluggatjö'ldin frá
til þess að liorfa á elding-
arnar, sem leiftruðu nú um
allan himininn. Það var
stórfengleg sjón.
Bi’átt var komið ógurlegt
steypiregn, sem buldi á
gluggarúðunum eins og
haglél. Fyrir framan mig
var hinn fagri trjágarður
hótelsins, umgirlur mann-
liæðarhári'i járngirðingu.
Skyndilega sló niður
stórri, þríklofinni eldingu
rétt fyrir utan gluggann
minn. Himininn varð sem
eitt eldhaf í nokkrar sek-
úndui'. A næsta augnabliki
drundi ógurleg skrugga. 0-
sjálfrátt liopaði ég tvö ski-ef
aftur á bak, því mér fannst
lielzt sem húsið væri að
hrynja tii grunna. 1 sömu
svifum sá ég Iiana allt i
einu standa í dyrunum, og
það skein ótti og skelfing
úr svipnum.
— Ö, fyi'ii’gefið þér, ég er
afskaplega hrædd við þrum
ui', stamaði hún. Ég bý
hérna í næsta bei'bergi —
ég stökk út i oflxoði, þegar
stóra eldingin kom — og —
og vissi ekkert hvað ég átti
af mér að gera.
— Það er ekkert að ótt-
ast. Þetta gengur fljótt yfir.
Unga stúlkan, sem þrumu
veðrið hafði hrætt inn i
hei'bei'gið mitt, var kiædd i
afar fallegan morgunkjól
úr Ijósi'auðu silki með
stjörnurúunstri. Um mittið
var honurn haldið saman
með breiðu belti úr dökk-
rauðu satincfni. Iiár lienn-
ar var sannkallað augná-
yndi, andíitið ekki séx'slak-
lega fagurt, en mjög snol-
urt og aðlaðandi. Og lxún
var sannaiTega löfrandi, er
hún sat þarná með ki-oss-
lagða fótieggi, skjálfandi af
þrumulii'æðslu, og potaði
vandræðaiéga í mjúkt tepp-
ið á gólfinu með litla, fal-
lega fætinum sínum.
— Mei'kilegt! sagði liún
ailt í einu.
— Hvað þá?
— Ég hélt að þér væruð
annar.
— Að ég væi'i annar?!
— Já, ég hélt, að það
væi’i stúlka, sem byggi í
næsta herbergi við mitt.
— Það er ekki hægt að
sjá annað en yður hafi
skjátlazt, sagði ég og brosti.
Hún kynnti sig:
— Ég heiti Olga — er
það nóg?
Hún hló, um leið og hún
sagði þetta, létt og glaðlega,
og virlist nú liafa gleymt
þrumuveðrinu. Hlátúr henn
ar hljómaði yndislega,
breinn og skær eins og
fuglasöngui'. Ég tók nú að
athuga hana nánar en áð-
ur og sá, að hún var hvorki
of holdug né of mögur, að-
eins mátulega þrýstin, og
liinar mjúku ávölu línur
líkama hennar, nulu sín vel
gegnum þunnan morgun
kjólinn, drógu augu nxín að
sér eins og segull.
Nú sló niður feiknastói'i'i
eldingu, og það varð albjart
í herbei’ginu svo að það
skar í augun. Og i sömu
andi'ánni fylgdi drynjandi
skruggan, eins og öli Alpa-
fjöliin væru að hrynja suð-
ur yfir Italíu.
Ilxin stökk á fætur í dauð
ans oíboði og kastaði sér i
fang mitt, vafði handleggj-
unum um hálsinn á mér
með krampakenndum ofsá
og grúfði höfuðið við bi’jóst
nxitt eins og ósjálfbjai’ga
barn.
— Ö! lii'ópaði hún í skelf-
ingu.
Ég vafði handieggjunum
verndandi utan um nxjúk-
Íegan líkama hennar og
þi-ýsti lienni að mér. Ifún
virtist viljaiaús og lijúfi’-
aði sig enn fastar að mér,
enda þótt skruggan væri lið
in hjá. Allt var dáuðahljótt,
og það virtist næstum
dimmt í herberginu eftir
liinn skæx-a bjarnxa elding-
ai'innar.
Ég fann titrandi, heitan
andardrátt hennar lu’islast
um háls minn og vanga.
Mjúkux og ósýnilegur
streymdi liann um mig, eins
og ástai'ljúf bæn, full af
trúnaðartrausti..... fraxtt-
andi tilvera í framandi nótt
framandi lands. Fram að
þessu hafði ég verið sem
utan við nxig, eins og í
draumi, en nú fann ég
skyndilega blóðið ólga í æð-
um minum.
Hún lyfti liöfðinu dreym*
andi frá brjósti mínu. Mjúk
ar varir hennar voru hálf-
opnar eins og sofandi rós,
augun Iiálfiokuð. Létt ang-
an af dýi'U ilmvatni bland-
aðist eðlilegum ilmi hör-
undsins og steig mér til höf
uðs eins og guðaveig.
Ég fann þrýstin brjóst
hennar greinilega í gegnum
þunnan kjólinn, um leið og
ég tók enn þéttar um mitti
hennar og sveigði höfuð
hennar að minu. Varir okk-
ar mættust, hún lokaði aug-
ununx, og það fór léttur
titi-ingur um líkanxa henn-
ar.
— Ali! andvarpaði hún,
um leið og hún velti sér
upp i rúmið mitt og dró
nxig með sér. Ah! Hún virt-
ist alls ekki taka eftir þvi
lengur, þótt eldingarnar
leiftruðu nú nxeð stuttu
millibili. Hún smeygði sér
liðlega úr moi’gunkjólnum
og horfði biðjandi upp til
ttiin í hvítri nekt sinni. Um-
hverfið fjarlægðist og hvarf
sjónum okkar, og við lið-
um sanxan inn í óáþreyfan-
legt mistur hamingjuttnar.
Ilún lá enn hreyfingar-
laus í faðmi nxínunx, þegaf
fyi’sti sendiboði morgunsins
drap með geislafingrum sítt
um léttilega á gluggarúðurn
ar. Hún var sæl og þreytt,
og það var óræðui' glanipi
i björtum augum hennai'.
Svo losaði hún sig mjúk-
lega úr faðini mínum, iiílli
— Nú verð ég að fara,
vinur, hvislaði hún.
Hún reis liægt á fætur og
lagaði til á sér hárið, eftir
því sem liægt vár. Svo gægð
ist hún út um dyrnar, brosti
bliðlega til mín í kveðju-
skyni og læddist yfir í her-
bergi sitt.
Ég lagðist aftur út af i
lxlýtt rúmið og sofnaði þeg-
ar.
Þegar ég vaknaði aftur
um tíuleylið, spui'ði ég þjón
ustustúlkuna, hvort nábúi
minn í næsta hei'bergi
mundi vera heima.
—- Gi-eifaynjan? Hún fór
nxeð moi'gunlestinni til
Róm.
Greifaynjan! Mai'gt er
undarlegt! I þungum þönk-
um ldæddi ég mig, fór nið-
ur i boi'ðsal og snæddi
moi'gunverð. Síðan fór ég
aftur til herbergis míns, en
þar beið mín, óvænt send-
ing. A náttboi'ðinu stóð sem
sé fallegur kristaisvasi með
stórum vendi af rauðum
í'ósum. Við rósavöndinn
hékk litið spjald, og á það
var skrifað með fljótaskrift
þessi fáu orð aðeins: Létt
eins og lítið fis ...
Enn x dag bi'ýt ég oft
heilann um það, hvort okk-
ar það var — ég eða hún
— sem var „létt eins og
fis”.
Kaupsýslutíðiifdi
Sími 26833