Ný vikutíðindi - 04.08.1972, Blaðsíða 8

8
NÝ VIKUTÍÐINDI
II Ó T 13 L K O l1 T U K
HÚN stóð rétt innan við
dyrnar á hótelherberginu, ítur-
vaxin hálfnakin ljóska, og
teygði hendurnar aftur á bak
til að hneppa frá sér brjósta-
haldaranum, meðan hún beið
eftir sendisveininum. Þegar
hann Darði að dyrum, hélt hún
pilsinu fyrir framan sig með
annarri hendi en opnaði hurð-
ina með hinni.
Ungi maðurinn í hótelbún-
ingnum stirðnaði af undrun,
þegar hann sá hana hálfnakta
fyrir framan sig.
— Getur þú ekki hjálpað
mér til að hneppa þessum
fjára fyrir mig? sagði hún og
setti stút á varirnar. — Þetta
er anzi erfitt fyrir einsamlan
kvenmann!
Hún sneri bakinu að honum,
og beið, meðan hann bar skjálf
andi hendurnar upp að hneppsl
unni á brjóstahaldara hennar.
Þó kom hún honum enn meir
á óvart með því að snúa sér
snögglega við, svo að hann hélt
á brjóstahaldaranum, en hún
stóð eftir í engu. Meðan hann
góndi á kvenmanninn, teygði
hún fram hendurnar og tók
báðum höndum um höfuð hans
og þrýsti logheitum kossi á
varir hans.-Á næsta -andartaki
hafði hún f mjakað honum að
rúminu og upp í það, svo að
hann ; gleymdi öllu öðru en
henni.
ÞETTA er langt frá því að
vera nofikurt' mnscíæmi i banda'
rískum hótelum, en oftast nær
upphaf þess, að viðkomandi
hótel er undirlagt starfsemi
blíðusölustúlkna, sem gera sér
allgóðan pening af því að tál-
draga hótelgestina, og beita til
þess hvers konar brellum og
uppátækjum, svo að siðgæðis-
eftirlit lögreglunnar og hótel-
verðirnir eru að ganga af göfl-
unum.
Leið flestra gleðimeyjanna
Hótelverðir hafa landssam-
band sín á milli, þar sem veitt-
ar eru upplýsingar um kven-
fólk það, sem getið hefur sér
óorð á hótelum fyrir að hafa
annaðhvort rænt gestina eða
notað hótelherbergi við vændis-
iðkun sína — ef komizt hefur
upp um þaö!
Á öllum hinum stærri hót-
elum, þar sem um 50.000
Þær eru ungar og lostfagrar, og þær eru anzi
slungnar að koma sér í kynni við einmana karl-
menn, sem setzt hafa að á hótelum um lengri
eða skemmri tíma, og þær eru svo fjölmennar
og sniðugar, að eftirlitsmennirnir, sem falið hef-
ur verið að koma í veg fyrir starfsemi þeirra,
verða sífellt að vera viðbúnir nýjum brellum og
tilraunum.
inn í hótelin liggur í gegnum
sendisveinana. Og það er í eðli
starfs þeirra, að þeir hljóta að
vera tilvalinn skotspónn þess-
ara snjöllu tælara. Ef sendils-
greyið hefur á annað borð fal-1-
ið fyrir hálfnekt kvenmannsins
og gengið eitthvað lengra, þarf
hún ekki annað en rífa í hár
sér og æpa NAUÐGUN — ef
hann fellst ekki á hverja uppá-
stungu hennar varðandi sam-
starf í framtíðinni, — og á ella
ýiifvöfandl átvinnumissi, mann
orðsmissi, jafnvel fangelsisdóm.
manns leggja leið sína um for-
stofuna á viku hverri, er það
næsta eifitt verkefni að vernda
gestina fyrir ónæði af völdum
hinna verstu hótelrottanna,
sem vissulega eru hin versta
hætta — ekki aðeins veski
gestanna, heldur og heilsu
þeirra, að ekki sé minnzt á
orðstír hótelsins.
AF LANGRI reynslu eru hót
elverðir jafnan tortryggnir út
í þær stúlkur, sem koma inn i
hótelin með lítin farangur eða
léttar töskur. Sendisveinarnir
eru talsvert naskir á að iinna
það á töskum, hvort það er
fatnaður í þeim eða ekki. Og
þeim, sem verið hafa í starfinu
um nokkurt skeið, skjátlast
furðu sjaldan í dómum sínum
þar að lútandi.
Á nótel eitt í Chicagó kom
föstudagsmorgun einn myndar-
leg stúlka, sem nefndist Rita
Cabona, og fékk sér herbergi
yfir helgina. Hún bauð af sér
góðan þokka og gerði ekki til-
raun til að leita á sendisvein-
inn. Engu að síður varð piltur
tortrygginn og sagði forstjór-
anum, að farangur hennar
hefði verið furðu léttur.
Á spjald hennar í afgreiðsl-
unni var því sett merkið ÖV,
en svo eru merktir þeir gestir,
sem álitnir eru þurfa sérstaka
aðgæzlu við.
Og um eitt-leytið um nóttina
nam öryggisvörður hótelsins
staðar fyrir framan dyrnar á
herbergi Ritu og heyrði kvenna
pískur og fliss inni. Hann gerði
næturverðinum og yfirsendlin-
um viðvart, en barði síðan að
dyrum og krafðist inngöngu.
Inni varð nokkur þögn. Síð-
an sagði loðmælt konurödd:
— Hvað á það að þýða að
ónáða hótelgesti á þessum tíma
sólarhrings?
ÖRYGGISVÖRÐURINN not-
aði lykil sinn til að opna hurð-
ina og æddi inn. Fjórar stúlk-
ur — allsnaktar eða í nærbux-
um einum fata — voru að
skemmta sér við bjórdrykkju
inni. En karlmenn voru engir
sjáanlegir.
— Þið verðið að láta skrá
ykkur sem gesti og greiða fyr-
ir dvöl ykkar fyrirfram, sagði
vörðurinn hátt. Við getum ekki
haft óskráða gesti hérna.
Vissulega voru mótmæli
stúlknanna talsverð, en engu
að síður tóku þær að hypja
sig í fötin og gáfu í skyn, að
þær væru að fara. Rita Cabona
hellti úr skálum reiði sinnar
yfir aðkomumenn og hótaði
þeim öllu illu — en skyndilega
heyrðist þrusk framan úr bað-
herberginu og við nánari að-
gæzlu fundust þar tveir karl-
menn, óskráðir sem gestir, en
kviknaktir og skjálfandi af
kulda.
Enda þótt það lægi í augum
uppi, að stúlkurnar hefðu ætl-
að að nota herbergið til vænd-
isiðkana, var látið við það sitja
að reka hyskið út og skrá
stúlkurnar, starfsfólki hótelsins
og öðrum til viðvörunar. Á
málshöfðun var ekki vogandi
að hætta. Einhverjum blaða-
snápinum gat dottið í hug að
stimpla hótelið varanlega fyrir
ósiðlega starfsemi.
ÞAÐ er ýmislegt, sem hótel-
in vilja heldur leggja á sig en
að leita til lögreglunnar eða
Framh. á bls. 4
Slysni
Blaðamaður nokkur
kom í nektarnýlendu, og
formaðurinn sýndi honnm
staðinn, meðan þeir
ræddu saman. Ein af
spurningunum var vitan-
lega:
„Og hvernig er það með
kynlifið hjá ykkur?”
„Það er ósköp auðvelt,
þvi við höfum ekkert af
þvi að segja,” sagði for-
maðurinn.
Jæja, mennirnir tveir
löbbuðu áfram, og þegar
blaðarnaðurinn sá kasólétt
an kvenmann, vildi hann
auðvitað vita, hvernig á
því stæði.
„Ja, sko, við vorum einn
daginn í höfrungaleik. og
þá var það hann Halldór;
hann komst ekki alveg yf-
ir!”
Xr
Sykurtöngin
„Þetta getur ekki geng-
ið, María,” sagði veitinga-
lconan á litlu kránni. „Eg
hef tekið eftir Jwí, að karl-
mennirnir J>vo sér ekkium
hendurnar, J>egar J>eir fara
á klósettið. Við neyðumst
iil að kaupa sýkurtöng!”
Stúlkunni var fengið
/tað verkefni að kaupa
tönqina, og nokkrum dög-
um seinna spurði frúin,
hvernig />vi máli liði.
„Ég er búin að kaupa
hana,” sagði María. „Hún
hangir frammi á kló-
setli...”
Xr
Happdrættismiðinn
Eiginkonan hafði fengið
ofsalega fínt skrifstofu-
jobb, en sú kvöð fylgdi þvi
þó, að liún þurfti ao sinna
mikiTli eftirvinnu.
Dag nokkurn kom liún
lieim með minkapels og
fullyrti, að liún liefði get-
að keypt hann fyrir pen-
inga, sem liún hefði unnið
i happdrættinu.
Nokkrum vikum seinna
var hún komin með dem-
antshring. Hann liafði liún
keypt fyrir annan vinning
i happdrætti. Raunar virt-
ist hún alltaf vera að.
vinna í happdrætti, næst-
um vikulega.
Þegar svo maðurinn
hennar útbjó dag nokkurn
bað handa henni, lét hann
ekki renna nema rúmlega
botnfylli af vatni í baðker-
ið.
„Af hverju fyllirðu ekki
baðkerið, vinur minn?”
spurði hún.
„Ja, það er kannske viss
ara að bleyta ekki liapp-
drættismiðann þinn ...”
Kvalir
Amerískt blað stofnaði
iil þáttar, sem hét „Kvala-
fgllsta andartak ævi minn-
ar”. Átli lwer sá, er sendi
blaðinu grein i þáttinn, að
fá tíu dollara.
Einn athyglisverðasti að-
sendi greinarstúfurihn var
á þessa leið:
„Þegar ég kom heim úr
vinnunni eitt kvöldið, kom
ég að bezla vini mínum
kyssandi konuna mina.
Þetta var hræðilega kval-
arfullt fyrir mig. Sendið
mér 20 dollara, því þella
var engu síður kvalaful'd
fyrir konuna mína.”
Rilstjórinn var nú samt
ekki sínkari en svo, að
hann sendi 30 dollara og
lét með fylgja svohljóð-
andi skýringu:
„Ég hef lúmskan grun
um, að þetta hafi líka ver-
ið kvalafullt fyrir bezta
vin yðar!”
Xr
Pissirí
Nonni litli er með
mömmu sinni á liár-
greiðslustofu. Þar þarf
hann skyndilega að
skreppa fram á litla her-
bergið, og þar er fyrir
roskin og vingj arnleg
kona.
„Get ég ekki pissað
hérna?” spurði Nonni.
„Jú, þó það nú væri,”
sagði konan. „Og ég skal
meira að segja loka aug-
unum á meðan.”
Nonni: „Það er alveg ó-
þarfi, því svo hált gel ég
ekki pissað.”
Mexíkaninn og byssan
Litli Mexíkaninn var á
ferð um brennandi eyði-
merkursandinn með silt
jarðneska góss. Það var
bundið á bak asna, og á
eflir honum tríllaði eigin-
konan.
Allt í einu hrasaði asn-
inn um stein, og Mexíkan-
inn muldraði með sjálfum
sér:
„Þetta cr í fyrsta sinn.'
Seinna um daginn, þeg-
ar sólin var lægra á lofti,
hnaut asninn aftur.
„Þetta var í annað sinn”
tautaði Mexíkaninn.
Loks, þegar farið var að
skyggja, hrasaði asninn
enn.
Mexíkaninn muldraði:
„Þetta var í þriðja sinn.”
Að svo mæltu tók hann
upp skammbyssuna sína
og skaut asnann.
Konan rak upp óp og
barmaði sér yfir að missa
svona góðan asna; nú
þyrfti hún sjálfsagt að rog-
ast með alla byrðina. Og
fleira þrasaði hún um.
Mexíkaninn gaf henni
illt auga og muldraði:
„Þetta var i fyrsta sinn!”
Gólfteppið
Hann ferðaðist um hér-
aðið og seldi happdrættis-
miða til ágóða fyrir nýja
sundliöll. Aðalvinningur-
inn var glæsilegt og afar
ódýrt gólfteppi.
í afskekktu koti bjó
Lina gamla, og liana heim-
sótti sölumaðurinn líka.
„Jæja, Lína mín, ætlar
þú ekki að reyna við gólf-
teppið og fá þér eitt núm-
er?”
„Jú, kannske,” hneggj-
aði hún. „En þá verðurðu
líka að hjálpa mér á fæt-
ur á eftir ...”