Ný vikutíðindi - 04.08.1972, Blaðsíða 3

NÝ VIKUTÍÐINDI
3
FUItÐULEGT FYRIRBÆRI
Veran utan úr himinpimnum
Eftir George Snitzowsky
Klukkan átta að morgni þess
13. september 1952 var ég á
ferðalagi ásamt eiginkonu
minni og átján mánaða göml-
um syni, þegar bifreið mín
stöðvaðist skyndilega. Við vor-
um á leið til heimilis okkar í
Queens í New York-fylki eftir
þriggja vikna dvöl hjá mági
mínum í Cincinnati í Ohio-
fylki. Samkvæmt landabréfi
mínu vorum við stödd í Braxt-
on-héraði í Vestur-Virginíu.
Vegna þess að leiðin var löng
og við vorum að flýta okkur,
höfðum við lagt leið okkar
gegnum ýmsa smærri bæi utan
alfararleiðar. Ég steig á gang-
setjarann, en vélin tók ekki
við sér. Ég botnaði ekkert í
þessu. Rafgeymirinn var nýleg-
ur, og ég hafði ekki orðið
minnstu afhleðslu var.
Daufan, væmnislegan þef, lík
astan blöndu eters og brenni-
steins, lagði inn í bifreiðina.
Barnið, sem sofið hafði í vöggu
sinni í aftursætinu, tók nú
skyndilega að gráta og hósta.
Mér datt í hug, að kviknað
hefði í einhverju, svo að ég
fór út og lyfti vélarhlífinni. Ég
gat ekki fundið neitt athuga-
vert, svo að ég hamaðist í
sveita ■ míns andlits árangurs-.
Iaust í tíu til fimmtán mín-
útur við að reyna að koma vél-
inni -afniitað. Ólyktin virtist,
færast i aukana, svo að ég lok-
aði öllum gluggum. Barnið
grét hástöfum, og konan mín
yarð taugaóstyrk.
„Þennan þef hlýtur að leggja
frá brennisteinsverksmiðju
hérna í nágrenninu,“ sagði ég
í því skyni að róa konuna
mína. „Vindurinn hlýtur að
feykja honum burt.“
Þar sem talsvert var tekið að
rökkva, fannst mér ógerlegt að
skilja Edith og barnið eftir á
þessum afskekkta vegi og
ganga til næsta bæjar, sem að
líkindum var tæpa tuttugu
kílómetra í burtu. Miklu ráð-
legra fannst mér að halda
kyrru fyrir og bíða þess, að
einhver ætti leið fram hjá okk-
ur, eða þá bíða morguns, ef
enginn kæmi.
í þeim svifum var bifrelðin
böðuð skjannabjörtu, iðandi
Ijósi, eins og kastara hefði ver-
ið beint að okkur. Við hjónin
litum bæði út og virtist Ijósið
koma úr jaðri skógarins, sem
lá meðfram veginum. Það var
furðulegt, hversu milt Ijósið
virtist vera, eins og fjólublá
slikja, þótt það blindaði mann
alveg, ef horft var í það. Ég
skrúfaði rykuga rúðuna niður
til þess að sjá það betur, en
urti leið smaug óþefurinn inn
til okkar eins og flóðbylgja.
Ég flýtti mér að skrúfa rúð-
una upp. Ég var gagntekinn ó-
gleði, og Edith kúgaðist. Ég
gerði mér enga grein fyrir,
hvað í ósköpunum þetta gæti
verið. Verst var þetta þó fyrir
barnið. Það hóstaði og grét,
eins og það væri að kafna. Við
tókum annan silkihanzka Edith
og bundum fyrir vit þess, ef
því hægðist eitthvað við það.
Ég hentist út úr bifreiðinni
og skellti hurðinni á eftir mér.
Edith kallaði á eftir mér, en
ég benti henni að hafa hægt
um sig. Ég varð að komast að
því, hvað á seiði var. Naumast
hafði ég stigið tuttugu skref,
þegar mér lá við að snúa við
vegna óþefjarins. Mér fannst
eins og allt væri að hvolfast
innan í mér, og ég hallaði mér
upp að trjástofni og seldi upp.
Vegurinn lá niður í dalverpi,
og þegar mér var litið inn á
milli trjánna, greindi ég út-
línur einhvers konar lýsandi
hnattar. Hann var einna lík-
astur götuljóskeri, nema hvað
hann var nokkur hundruð sinn
um stærri. Ekki stóð hnöttur
þessi samt kyrr á jörðinni,
heldur virtist hann svífa i
lausu lofti og hreyfast fram og
aftur.
Ég hef alltaf álitið mig
hugsa sæmilega skýrt og hleypi
dómalaust um málefni, en ég
gat ekki varizt því að láta mér
detta í hug hina margumræddu
„fljúgandi diska“, sem voru á
hvers manns vörum, eða aðrir
dularfullir hlutir. Ég trúði ekki
orði af þessum sögnum, en méð
an ég horfði á hnöttinn, fannst
mér að um hann hlyti að vera
til rökræn skýring. Hlutur
þessi var í hundrað metra fjar-
lægð, og ég tók að mjaka mér
hægt og hljóðlega í áttina til
hans, meðan ég bældi viðbjóð-
inn niður. Þegar ég var kom-
inn hálfa vegu til hans, var ég
skyndilega gagntekinn undar-
legri tilfinningu. Það var engu
líkara en dofi færðist um mig
allan, og mér varð öllum fun-
heitt.
Ég sá ekkert greinilega á
yfirborði hnattarins, en var
kominn nokkur skref nær hon-
um, þegar dofinn varð sárs-
aukafullur, eins og ég væri
stunginn óteljandi nálum um
allan líkamann. Ég tók á rás
og forðaði mér allt hvað af tók
aftur til bifreiðarinnar. Fæturn
ir voru máttvana, og ég hras-
aði hvað eftir annað á leiðinni.
Ég reikaði loksins að trjánum,
sem næst voru veginum og hall
aði mér upp að einu þeirra,
meðan ég var að ná andanum.
Skyndilega rann mér kalt
vatn milli skinns og hörunds,
er ég heyrði angistarvein frá
Edith. Ég neytti allra minna
krafta til þess að flýta mér til
bifreiðarinnar, og þá sá ég ná-
fölt andlit hennar út við rúð-
una.
„Edith — segðu mér, í guð-
anna bænum, hvað hefur kom-
ið fyrir?“ hrópaði ég.
Varir hennar hreyfðust, og
augu hennar beindust galopin
að einhverju fyrir aftan mig.
Ég sneri mér við, og þegar
ég kom auga á það, hrökklaðist
ég upp að bifreiðinni. Þessi
I vera stóð hreyfingarjaus fimm-
tán metrum hægra megin við
mig, þrír til fjórir metrar á
hæð og hafði mannslögun, höf-
uð, axlir og skrokkmyndun. En
hún stóð í sterkum ljósgeislan-
um, svo að útlínurnar voru
það eina, sem ég greindi.
Ég fálmaði í handfangið á
hurð bifreiðarinnar, þeyttist
inn fyrir og skellti hurðinni á
eftir mér. í hanzkahólfinu voru
mataráhöld. Ég teygði mig eft-
ir hníf og tók hann í skjálf-
andi höndina. Síðan renndi ég
mér niður úr sætinu og dró
Edith og barnið á eftir mér.
Barnið grét ennþá hástöfum.
„Reyndu að þagga niður í
honum,“ hvíslaði ég að konu
minni, sem stundi af skelfingu.
„Troddu einhverju upp í
hann . . .“
Nokkrar mínútur lágum við
samanhnipruð á gólfinu. Hjart-
að hamaðist í brjóstinu á mér.
Ég vogaði að gægjast upp fyr-
ir mælaborðið til þess að gá
að, hvað það væri, sem þarna
væri á ferðinni. Ég sá langan,
grannan arm teygjast að ofan
niður á vélarhlífina, og tvo
fingurna á enda hans þukla
málminn eins og rannsakandi.
Bænir mínar voru sannarlega
heitar þá stundina.
' Nokkrum sekúndum síðar
hætti vera þessi rannsókn sinni
og sneri aftur til skógarins, án
þess að gera nokkuð á hlut:
okkar. Hún gekk ekki, og raun
ar fannst ekkert á líkama
hennar, sem svarað gæti til
fóta. Neðri hluti líkamans virt-
TVEIR spánskir sendifulltrú-
ar hittust í Madrid, eftir að
hafa ekki séð hvor annan í
tvö ár. Annar hafði dvalið í
Osló, en hinn í París.
„Almáttugur, Pedró,“ sagði
þessi frá Osló, „ósköp er að
sjá þig, hvað þú er orðinn mag
ur.“
„Já, sjáðu til, don José, það
eru ríkar ástæður til þess.
Þarna í París varð ég að sitja
í veizlum og heimboðum upp á
hvern einasta dag, og svo varð
ég að halda kvenfólkinu uppi
á snakki og gat aldrei komið
matarbita niður.“
„Nú, svona varð það líka í
Osló til að byrja með,“ sagði
Don José. „En ég fann óbrigð-
ult ráð til að vera í friði. Sjáðu
nú til. Fyrst sný ég mér að
dömunni vinstra megin við
mig og segi: — Eruð þér gift-
ar? Hún svarar: — Nei. Þá
segi ég: — Eigið þér nokkur
börn? Og þá segir hún ekki
meir. Síðan sný ég mér að
þeirri, sem situr til hægri og
segi: — Eruð þér giftar? Hún
svarar: — Já. Þá spyr ég aft-
ist sterkleg heild, sem leið yfir
óslétta jörðina.
Óþefurinn var jafn and-
stykkilegur og fyrr, en sann-
ast að segja fann ég naumast
lengur fyrir honum. Svo skelfd
ur var ég. Veran hvarf inn á
milli trjánna og það liðu enn
nokkrar mínútur áður en ég
þorði að draga andann. Þá
lyfti ég Edith og barninu upp
af gólfinu.
Hún brast í ofsafenginn grát,
en ég lagði barnið í vögguna
og reyndi síðan að róa hana.
ur: — Eigið þér nokkur börn?
Hún svarar: — Fjögur. Og þá
spyr ég strax: — Hver er fað-
ir barnanna? Þá segir hún
heldur ekki meir. Þá sný ég
mér að dömunni hinum megin
við borðið: — Eruð þér giftar?
— Hún svarar: — Já. Ég held
áfram: Eigið þér nokkur börn?
Hún svarar: — Nei. Og þá
spyr ég: — Hvernig hafið þér
farið að því að koma í veg fyr-
’ir það? Og þá segir hún ekki
neitt, og ég hef getað snúið
mér að matnum í rólegheit-
um.“
„Þetta er alveg fyrirtaks ráð.
Ég ætla að reyna það strax og
ég kem aftur til Parísar."
Þegar Spánverjarnir hittust
aftur að ári, var Pedro magr-
ari en nokkru sinni fyrr.
„Hvað í ósköpunum er að
þér?“ spurði Don José agn-
dofa. „Nú hefurðu grennzt um
minnst fimm kíló til viðbótar.
Fórstu ekki að eins og ég?“
„Jú, en það stoðaði lítið í
París. Ég gerði nákvæmlega
eins og þú sagðir. Fyrst sneri
ég mér að stúlkunni vinstra
Rétt í því kom ég auga á
lýsandi hnöttinn lyftast upp
fyrir tjátoppana, og meðan ég
starði á hann í furðublandinni
skelfingu, gleymdi ég næstum
Edith.
Hnötturinn hófst hægt á loft
með smávægilegum stöðvunum,
er hann hékk í lausu lofti
stundarkorn áður en hann hélt
áfram. I þúsund metra hæð tók
hann að sveiflast fram og aft-
ur eins og pendúll með sivax-
andi hraða, þangað til hann
Framh. á bls. 4
megin og sagði: — Eruð þér
giftar? Og hún svaraði: — Nei.
Þá héit ég áfram: — Eigið þér
nokkur börn? Hún hló og svar-
aði: — Lít ég svona sakleysis-
lega út? Og svo blaðraði hún
eins og hún ætti Iífið að leysa!
Núnú, svo snerí ég mér að
þeirri, sem sat hægra megin
við mig, og sagði: — Eruð þér
giftar? — Já, svaraði hún. —
Eigið þér nokkur börn? — Já,
fjögur. Og þá spurði ég alveg
eins og þú sagðir: — Hver er
faðir þeirra? — Ja, sagði hún
og hló, ef ég á að segja eins
og er, þá vet ég það varla
sjálf! Og svo hélt hún
áfram að blaðra! Loks sneri
ég mér að dömunni hinum
megin við borðið: — Eruð þér
giftar? — Já. — Eigið þér
nokkur börn? — Nei. —
Hvernig hafið þér farið að því
að komast hjá því? Þá leit hún
ísmeygilega á mig og sagði: —
Ef þér virkilega hafið áhuga,
þá skuluð þér fá að komast að
raun um þáð i einrúmi! Og
svo blaðraði hún eins og hú*
ætti lífið ao leysa!“
--------------------------------------------------------------
DAGINN eftir að framangreíndir atburðir gerðust,
þann 14. september árið 1952, varð furðuleg fregn upp-
vís. En það voru ekki Snitzowsky-hjónin, sem fluttu
hana. í þann mund voru þau að vakna af svefni.
Þessi fregn vakti athygli um heim allan, er blöð og
fréttastofur höfðu náð hverju smáatriði í sambandi við
hana. Flytjandi fréttarinnar var kona nokkur, frú
Kathleen May að nafni, búsett í grennd við Flatwoods
í Vestur-Virginíufylki. í hópi sjö unglinga klifraði hún
upp hæð nokkra nálægt heimili sínu til þess að rann-
saka fullyrðingu sona sinna tveggja, sem sögðust hafa
séð „fljúgandi disk“!
Að frásögn frú May og drengjanna, komu þau auga
á „skrímsli, rúmlega þrír metrar á hæð, líkami þess var
ljósgrænn og andlitið blóðrautt. Það leit í áttina til okk-
ar, án þess það virtist bera fætur fyrir sig.“ í sjón-
vatþsfréttum komst frú May svo að orði, að skrímsli
þetta liefði verið æði miklu andstyggilegra en Franken-
síein-óhugnaðurinn, sem þekktur er úr kvikmyndum, og
mannlegt hefði það alls ekki getað verið. Öll vitnin gátu.
þess, að frá skepnu þeirri hefðu stafað andstyggilegir
dampar, sem komið hefðu þeim til að kúgast og selja
upp.
GLEÐISAGA
ÓBRIGÐULT RÁB