Ný vikutíðindi - 10.11.1972, Blaðsíða 4

4
NÝ VIKUTÍÐINDI
§önii saga og holl lesning fyrir eiginkonu
Sex xikna þögrn
Efiir May
„Það er nauðsynlegt, að þér
hvílið raddböndin, fyrst um
sinn,-‘ sagði læknirinn og
horfði þungbúinn á mig. „Al-
gjör þögn í sex vikur gæti
forðað yður frá mjög slæm-
um uppskurði.“
„Hver þremillinn,“ hrópaði
maðurinn minn upp yfir sig
og sló á lærið. „Hver einsti
maður, sem ég þekki, mun öf-
unda mig.“ En jafnskjótt iðr-
aðist hann orða sinna. „Ég
var aðeins að grinast, elskan
mín.“
„Hvernig á ég að geta al-
ið upp börn,“ hvíslaði ég, „og
jafnframt stjórnað stóru heim-
ili, ef ég má ekki opna munn-
inn?“
„Það er þess vert að reyna
það,“ svaraði læknirinn hvetj-
andi. „Það má vera að þetta
æxli í hálsi yðar hverfi af
sjálfu sér, ef það verður ekki
fyrir sííelldri ertingu af radd-
böndunum. Ég vil ráðleggja
yður að fara í algert talbind-
indi. Bezt væri að þér stilltuð
yður jafnvel um að hvísla.“
„Minnsta telpan mín er ekki
orðin læs,“ krotaði ég á blað,
sem lá á borðinu, hjá læknin-
um.
Hann brosti og kinkaði kolli,
til merkis um að hann skildi
tilfinnirigar mínar.
„O, yður tekst þetta ein-
hvern veginn,“ sagði hann
með hægð.
Hann hafði rétt fyrir sér.
Lífið warð ein samfelld röð
undrunarefna.
Ég er nú langt komin með
fimmtu þagnarvikuna mína, og
þessi tími hefur sannarleja
gefið góða raun. fært mér ó-
metanlegan sigur. Ekki aðeins
að því leyti, að æxlið er ger-
samlega horfið úr háisrnum á
mér, og ég á þann hátt losnað
við hættulegan uppskurð, held
ur einnig að því leyti, að ég
hefi komizt að raun um hið
mikla sannleiksgildi gamla
spakmælisins: „Þögnin er gulls
ígildi“. Orðheppni er ánægju-
leg, og mælskan er dýrmæt
list. Er, í daglegu lífi er þögn-
in dýrmætust.
Eftir tveggja daga þögn,
hafði ég komizt. að þeirri nið-
urstöðu, að mæður tala of mik-
ið. Við dembum óendanlegu
steypiflóði af orðum yfir börn-
in okkar, og mestur hluti þess-
arar orðahríðar perlar af þeim
eins og vatn af gæs.
„Komið þið nú að borða,“
er til dæmis ein algengasta
skipunin, sem undantekninga-
laust er daufheyrzt við. Þegar
ég hrópaði í annað sinn, að
venju með svolitlum gremju-
blandinni röddu, kom maður-
inn minn oftast von bráðar.
Börnin komu aftur á móti
sjaldnast fyrr en við höfðum
haldið áminningartölu yfir
þeim og sagt þeim, að þau
væru annaðhvort heyrnarlaus
eða pá siðlausir dónar og van-
þakklátir grislingar, sem ekki
ættu heima á góðu heimili.
Því meira sem ég skammaðist,
því minna var hlustað.
Nú hringdi ég borðbjöllu
tvisvar sinnum. Fyrri hringing-
in táknar það, að eftir fimm
mínútur mun hún hljóma á
ný. Og þegar svo seinni hring-
ingin hljómar um húsið, þá
er uppi fótur og fit. Allir
hraða sér að matarborðinu.
„Farðu í regnkápuna þína
og settu á þig sjóhattinn,“
sagði ég oftast við son minn
ef útlit var fyrir regn. Hann
mótmælti jafnan ákaft. Ég
beitti þá skynsamlegum rök-
semdum. Hann lét þær sem
vind um eru þjóta. Ég krafðist
þess. Hann orgaði og æpti. Nú
er öll þessi barátta úr sögunni.
Hið eina, sem ég þarf að gera,
er að leggja sjóhattinn hans
og kápuna hjá skólabókunum
hans.
Litla telpan mín kemur jafn-
an þjótandi, þegar ég fer út á
tröppurnar og flauta þar tvisv-
ar í flautu sem hún á sjálf.
Hún veit að það táknar, að
hún cigi að koma heim; og
þegar hún kemur, tek ég hana
í fangið. Það er nóg viður-
kenning fyrir hana.
Áður fyrr þurfti ég margar
ferðir til að hrópa og kaila,
en aldrei var kallinu hlýtt fyr
en seint og síðar meir. Nú tek
ég sjálf dótið hennar af gólí-
inu, og kemur hún þá venju-
legast og hjálpar mér, en áður
kostaði það jag og óánægju að
fá hana til að skilja, að hún
ætti að hirða um dótið sitt.
Samkomulag okkar hjón-
anna er betra nú en nokkru
sinni fyrr, og það er eingöngu
þeirri uppgötvun minni að
þakka, að konur tali yfirleitt
of mikið.
Ég hélt í fyrstu að honum
myndi finnast ég leiðigjarn og
ömurlegur félagi. En það er
nú Öðru nær. Honum virðist
finnast nú, að ég sé hinn á-
kjósanlegasti vinur og félagi
í öllum samræðum; nú get ég
ekki giipið fram í. — Og nú
get ég hvorki gagnrýnt né mót-
mælt. Það virðist sannarlega
gefa honum aukið sjálfstraust,
að eiga alltaf fyrsta og síðasta
orðið heima hjá sér.
Ég er hætt að reypa að um-
breyta manninum mínum. Öll
hin venjulega kaldhæðni og
nöldur eiginkonunnar er horf-
in. Ég kvarta aldrei og rífsi
aldrei. Hann er meira að segjn
laus við hina kvenlegu sið-
fræði, sem náttúrulega er að
jafnaði eingöngu honum fyrir
beztu, ekki satt?
Um leið og gagnrýnin hvarf
að fullu og öllu af vörum
mér, hef ég um leið orðið hin
ákjósanlegasta ástmey í hans
augum, sem hægt er að hugsa
sér.
Ég skal viðurkenna það, að
fyrstu vikur þagnarinnar var
ég oft svo gröm við manninn
minn, að ég ásetti mér að
muna það sem mér gramdist
og ná mér ærlega niður á hon-
um í staðinn, strax að þagnar-
vikunum loknum, en næsta
dag var allt slíkt grafið og
gleymt. Ég skrifaði manninum
mínum líka stundum bréf
þrungin ásökunum og inni-
byrgðri gremju, en þau bréf
fóru ur.dantekningarlaust í eld-
inn, eftir að ég hafði lesið þau
yfir í annað sinn, svo að hann
sá þau aldrei.
Getið þið ímyndað ykkur
hver árangurinn varð? Hann
fór að koma heim með smá-
gjafir handa mér, algjörlega
að tilefnislausu. Ýmist með
konfekt, nýja bók eða blóm.
í fyrstu hélt ég að hann vor-
kenndi mér og gerði þetta þess
vegna. En þrátt fyrir það hef
ég aldrei á ævinni verið eins
ánægð og það var augljóst,
að hann hafði aldrei verið eins
hamingjusamur um dagana.
Þagnar bindindið hefur frels-
að mig frá öllum símtölum og
jafnframt frá samkvæmislífinu
að mestu leyti, og því hef ég
haft miklu meiri frítíma en
nokkru sinni fyrr. Ég hef því
haft ærinn tíma til að sinna
matargerð, og árangurinn hef-
urorðið sá, að maðurinn minn
er farinn að hlakka til hverrar
máltíðar og veit, að alltaf get-
ur verið von á einhverju nýju
og gómsætu.
Nú hef ég einnig tíma tii
þess að setjast við píanóið við
og við og æfa mig á lögum,
sem ég hafði týnt niður fyrir
löngu síðan. Þá hefur sauma-
vélin einnig veitt mér marga
ánægjustund og margt það
komizt í verk, sem aldrei var
tími til að snerta á áður.
En bezta uppbótin fyrir mál-
leysið eru þó bréfaskriftirnar.
Ættingjar og vinir mínir hafa
undanfarið rekið upp stór augu
er þeir hafa fengið löng bréf
frá mér, sem annars mátti
aldrei vera að því að sérifa.
Að öllu samanlögðu þykist
ég hafa sannfærzt um, að við
konurnar tölum yfirleitt, oi
mikið, og margt af því sem við
segjum er sagt út í loftið án
þess að við hugsum fyrst.....
Áður fyrr var mér það alis
ekki ljóst, að margvíslegt van-
hugsað blaður, sem ég lét méi
um munn fara, hefði betur
verið ósagt, og sumt jafnvel
skaðlegt, bæði sjálfri mér og
öðrum.
Ég vona að mér takist að
hafa það jafnan hugfast, að ég
hef ákveðið að tala því aðeins
að ég hafi í raun og veru eitt
hvað að segja við börnin mín
eða manninn minn eða kunn-
ingjakonur, og því aðeins að ég
kunni örugglega skil á þvi,
sem ég segi.
Listin að kunna að þegja er
dýrmætari en margur hyggur.
Hitt og þeita =
Hrökkbrauð er fjórði hlutinn
af öllu brauði, sem Svíar
borða.
Hárvöxtur manna er, eins og
kunnugt er, mjög misjafn; en
amerískur hársérfræðingur
heldur því fram, að höfuðhár
vaxi að meðaltali hálfa tommu
á mánuði.
— • —
Athuganir í Bandaríkjunum
hafa leitt í Ijós, að ljósmynda-
fyrirsætur og tízkusýninga-
stúlkur eru yfirleitt betur gefn-
ar cn flestar kynsystur þeirra
á sama aldri.
Djúphafskafarar hafa fundið
bakteríur alveg niður í 5800
metra dýpi. í 10.000 metra
dýpi fundu þeir 8 dýrategund-
ir.
— • —
Elsta borg í heimi, sem enn-
þá stendur, er Damaskus. Hún
byggðist 2000 árum fyrir fæð-
ingu Krists.
— • —
Amerískir talnafræðingar
staðhæfa, að um það bii 80
prósen* af öllurn deilum milli
hjóna, séu konunni að kenna.
— • —
Mongólahöfðinginn Djengis
Khan var sannarlega mikill
Iandvinningamaður og herfor-
ingi. Hann varð einræðisherva
í ríki, sem náði frá Kyrrahaís-
strönd til Mið-Evrópu með
helming allra íbúa jarðarinnar
á þeim tíma.
Hann lagði öll þessi lönd
undir sig með vopnavaldi, þó
að her hans teldi aldrei fleiri
en 200.000 manns.
— • —
Gíraffinn er eina villta dýr-
ið, sem kann ekki að synda.
í Grikklandi til forna
klipptu konur hár sitt sem
— • —
merki um sorg, en karlmenn
létu aftur á móti skegg sitt
vaxa.
— • —
Lagðar hafa verið ýmsar
spurningar fyrir 1000 banda-
rískar eiginkonur, varðandi
þrætur og rifrildi á heimilinu.
800 þeirra kváðust „vinna rif-
rildin“ með því að gráta, ær-
ast eða hóta að skilja við mann
inn, en ekki ein einasta lét að
því liggja að hún hefði komið
fram vilja sínum með því að
beita sínum kvenlegu töfrum.
200 sögðust ekki hafa löngun
til „að vinna rifrildin“.
— • —
Árið 1934 fundust í Hong
Kong afar stórar tennur, helm-
ingi stærri en stærstu apa-
tennur. Árið 1941 fannst á
Java mannskjálki svo stór, að
hann hefði verið hæfilegur fyr-
ir risatennurnar.
Til eru einnig heimildir, sem
veita vísindamönnum ástæðu
til að ætla, að fyrir hálfri
milljón ára hafi verið uppi
menn, sem voru milli 2,1 og
2,7 metra háir og 250—300
kg. að þyngd.
— • —
Jurtir af rósaætthvíslinni
veita okkur flesta ávexti, m.a.
epli, perur, plómur, möndlur,
ferskjur, aprikósur og flestar
tegundir berja.
— • —
Vísindamenn við Harvardhá-
skólann hafa gert athuganir.
sem leiða í Ijós, að sjón ný-
fæddra barna er langtum betri
en almennt hefur verið álitið.
Sannað þykir að fárra daga
gamalt bam hafi sjónsfýrlí~S"
borð við það, sem áður var á
litið að börn öðluðust fyrst
hálfs árs gömul.
— • —
Stafimir á ritvél eru ekkl í
stafrófsröð, vegna þess að Lat-
han Scholes, sem fyrstur gerði
leturborðið, fannst þessi stafa-
röðun gera notkun ritvélarinn-
ar auðveldasta.
Hann var á hinn bóginn
prentari að iðn og raðaði stöf-
unum á svipaðan hátt og þeim
var raðað í leturkössum hans,
en það reyndist vera röng meg-
inregla. Samt sem áður hefur
þessu aldrei síðan verið breytt.
* Skrípaleikur
Framhald af bls. 1
sagt, í sem stytztu máli:
landhelgisgæzlan er allt of
illa búin til þess að geta
gætt hagsmuna okkar í
landhelgisdeilunni.
* Kynþroski
Framhald af bls. 1
ef hann greiddi sér ekki
drjúga fjárhæð, en slíkt at-
hæfi hefur löngum verið
nefnt á ensku „black mail“.
Sem sagt. Það er vissara
fyrir miðaldra sjentilmenn
að vara sig á því að gefa
sig að bráðþroska unglings-
stúlkum. Hættan ligg>ur