Ný vikutíðindi - 01.12.1972, Blaðsíða 2

2
NÝ VIKUTÍÐINDI
I
NÝ VIKUTÍÐINDI
Otgefandi og ritstjóri:
Geir Gunnarsson.
Ritstjóm og auglýsingai
Hverfisgötu 101A, 2. bæð
Símj 26833 Pósth. 5094
Prentuns Prentsm. Þjóðviljans
Setning: Félagsprentsmiðjan
Myndamót: Nýja prentmynda-
gerðin
Neyðarúrræði
Vandamál unglinganna
ber nú oft á góma, bæði hér
og erlendis. Er engu líkara
en að foreldrar og lögregla
sjái engin ráð til að ráða
fram úr þeim, a.m.k. virðist
lögreglan ekki hafa önnur
tiltæk ráð en að loka þeún
fáu stöðum, sem yngstu
borgararnir sækja, ef ör-
fáir siðleysingjar vaða þar
uppi og skemma fyrir heil-
brigðum unglingum, sem
þangað leita sér til dægra-
styttingar.
Nýlega hefur Tómstunda-
höllinni veriö lokað, og
varla munaði nema hárs-
breidd að Leiktækjahúsinu
við Aðalstræti yrði lokað,
þegar eigendurnir tóku það
ráð að loka klukkan níu á
kvöldin.
Haft er eftir einum af
eigendum Leiktækjahússins,
að vandræði þau, sem skap-
ast höfðu, stöfuöu af smá-
klíku, sem þeir vissu hv.að-
an var, en gátu ekkert gert
við. Hefði þessi fámenni
hópur skemmt tæki og lát-
iö öllum illum látum, svo
að enginn almennilegur
unglingur hafi treyst sér til
að fara þangað inn.
: Hann bætir því við, að
hér þyrfti tvo fíleflda karl-
menn til að gæta hússins
og tækjanna, en t.d. í Dan-
mörku, þar sem væru marg-
ir. slíkir staðir, væri nóg að
hafa stúlku til að gefa
skiptimynt og fylgjast með.
Það er óneitanlega fjandi
hart, að „almennilegir ungl-
ingar“ skuli hvergi hafa af-
drep eða staði sér til af-
þreyingar. Er það ekki
skylda borgaryfirvalda og
lögreglu að vernda þetta
æskufólk gegn yfirgangi fá-
menns hóps vandræðaungl-
inga?
Myndi ekki vera sönnu
nær að fjölga svona stöðum
heldur en loka þeim? Er
ekki grundvöllur fyrir staði
með keilubrautum, spila-
kössum, tennisborðum, loft-
byssuskotbökkum o.s.frv.?
Og hvernig er með skemmti-
garð í líkingu viö Tívolí að
sumarlagi?
Svo mikið er víst, að það
er algert neyðarúrræði að
loka þessum stöðum vegna
yfirgangs örfárra skríl-
menna. Til þess er lögregl-
an aö vernda, unga sem
gamla borgara gegn slíkum
ofbeldisseggjum. Almenni-
legt fólk á aö geta stytt sér
stundir í friði fyrir þeim.
FRÖNSK GLEÐISAGA j
II ii ii lokaði §amt!
Allir voru sammála um, að
Jean-Philip og Susanna Le-
vallier væru langlaglegustu
hjónin í bænum Paul de
Vence. Jean-Philip var 185 á
hæð, axlabreiður og með vöðva
eins og sannur Herkúles. Hann
hefði getað verið fyrirmynd að
grískum guði hjá myndhöggv-
ara. Og fagurskapaðir fótlegg-
ir Susönnu og hvelfd brjóst
voru ekki síðri. Þau voru eins
og sköpuð hvort fyrir annað.
Þegar hér var komið sögu
höfðu þau verið gift í tæpa sex
mánuði.
„Þau eru nýbyrjuð tilhuga-
líf, sem standa mun í 10 ár,“
sagði bakarinn.
„Hvílík stúlka,“ sagði slátr-
arinn og flautaði. „Um leið og
hún kemur inn í búðina til
mín, verð ég þurr í kverkun-
um, og það er eins og það
renni kalt vatn niður eftir
hrygglengjunni á mér.“
„O, vertu ekki að gera þér
neinar draumaborgir um hana,
sagði ráðskona prófastsins. „Þú
átt konu og 5 börn. Auk þess
gæti Jean-Philip gert úr þér
plokkíisk, ef hann yrði reið-
ur.“
Slátrarinn roðnaði, en svar-
aði engu. Það var bláber sann-
lendu ferðalanga, sem heim-
sóttu Paul de Vence, en bær-
inn var eftirsóttur ferðamanna-
bær á frönsku Riviera-strönd-
inni. Allar sendu þær honum
lokkandi augnagotur. Jean-
Philip leit einungis á Susönnu
sína. Engin stúlka gat fengið
hjarta hans til að slá jafn ört.
Engin gat kysst eins og hún,
og engin hafði jafn töfrandi
líkama og hún.
Þetta smáský hafði dregið
upp á hamingjuhiminn þeirra,
vegna þess að Jean-Philip gat
ekki vanið sig af þeim veik-
leika, að fara tvisvar í viku á
krána til þess að spila. Það
var sama hve mikið hann elsk-
aði Susönnu. Ekki gat hann
setið með hana í fanginu öll
kvöld. Og það gat verið anzi
gaman að sitja við glas í
kránni og slúðra við kunningj-
ana yfir spilum, sérstaklega
eftir annasaman dag á verk-
stæðinu. Og hvað gat það gert
til?
En Susanna hugsaði ekki á
sama hátt. Ef Jean-Philip
vantaði að finna sér eitthvað
til dundurs, þá gat hann lesið
í blaði, eða hlustað á útvarp-
ið. Og svo voru þau líka vön
að fara einu sinni í viku til
Hiiii háitaði eins «g húii
væri alein í herberginu.
Nu fór hiin úr...
leikur, sem hún sagði. Það var
ekki til einn einasti maður í
öllum bænum, sem komst í
samjöfnuð við Jean-Philip Le-
vallier. Það var ekki nema
vika liðin, síðan vínkaupmað-
urinn hafði sagt frá smáatviki,
sem komið hafði fyrir á bif-
reiðaverkstæði Jean-Philip.
Hann hafði komið þangað með
bílinn sinn, vegna þess að
sprungið hafði á öðru aftur-
dekkinu hjá honum.
Þannig stóð á, að annar
tjakkur Jean-Philip var í láni,
en hinn var bilaður, en Jean
Philip hafði svo sem ekki nvikl-
ar áhyggjur af því. Hann hafði
kallað á aðstoðarmann sinn og
sagt honum að losa hjólið. Að
því búnu hafði hann gengið
aftur fyrir bílinn, tekið um
stuðarann, og haldið bílnum
uppi meðan skipt var um hjól.
Þetta var að vísu ekki stór
bíll, en það var nú sarna.
Það var aðeins eitt eiaasta
smáský á bláum hamingju-
himni þessa svo til fullkomna
hjónabands hinna ungu hjóna.
Jean-Philip var ekki alveg bú-
inn að gleyma piparsveinsdög-
um sínum. Nei — það átti ekk-
ert skylt við stúlkur, þó að
nóg væri svo sem af ungum og
laglegum stúlkum í bænun’,
ekki hvað sízt meðal hinna út-
Nizza, til þess að fara í bíó
og dansa. Sá tími, sem hann
eyddi í kránni, fór bara til
spillis. Það var eitthvað fyrir
piparsveina, sem ekki höfðu
annað betra við tímann að
gera, en það átti ekki við fyrir
giftan mann, sérstaklega ekki
fyrir nýgiftan mann.
★
í fyrstu hafði hún ekki sagt
neitt, þegar hann snurfusaði
sig til eftir kvöldmatinn, kyssti
hana og sagði:
„Heyrðu mig. Ég held ég
skreppi allra snöggvast yfir á
Patronne.“
En að því kom að Susanna
fór að malda ofurlítið í móinn.
„Finnst þér nauðsynlegt að
fara svona oft, Jean-Philip?“
Og fyrir viku síðan hafði
hún verið mjög ákveðin:
„Ég vil ekki ,að þú sért að
spila í kránni, elskan.“
Og þau höfðu rifizt í fyrsta
skipti í hjónabandinu.
„Ég verð kominn aftur fyrir
klukkan 11, litli andarunginr
minn. „Ég sver það.“
Stóru, brúnu augun hennar
skutu gneistum af reiða.
„Ég leyfi þér ekki að fara.“
„Hvað áttu við með því, að
þú leyfir mér ekki að fara? Ég
er fullorðinn karlmaður en
ekki neitt barn. Þú getur ekki
skipað mér. ...“
Þau höfðu hækkað raddirn-
ar á meðan bæði reyndu að
telja hitt á sitt mál, og þau
urðu þrárri með hverri mínút
unni sem leið. Nú var þetta
ekki lengur nein hugdetta hjá
honum. Hann varð að slá í eitt
skipti fyrir öll föstu, hver
væri húsbóndi á heimilinu. Ef
Susanna ætlaði sér að stjórna
honum. hvar myndi þetta þá
enda allt saman?
Og hvað Susönnu snerti, þá
var þetta líka orðið undir-
stöðuatriði í sambúð þeirra. Ef
Jean-Philip fengi að halda
áfram að fara út tvö kvöld i
viku, myndi ekki líða á löngu
þar til kvöldin yrðu þrjú, og
svo endaði það með því, að
hann væri úti á hverju kvöldi.
Hvorugt þeirra vildi láta i
minni pokann.
„Nú fer ég!“ tilkynnti Jean-
Philip reiðri röddu.
Susanna var yndisleg í reiði
sinni. Dökkbrúnt hárið liðaðist
mjúklega um axlir hennar, og
hvelfd brjóstin risu og hnigu
undir þunnum kjólnum.
„Ef þú ferð, þá ....“
„Hvað þá, litli dúfuunginn
minn?“
til mála að gista hjá einhverj-
um kunningjanum. Hann yrði
til athlægis um allan bæinn.
★
Susanna, sem stóð og horfði
á hann, þóttist vita, hvað hon-
um leið. Reiði hennar var
næstum horfin, því það leit út
fyrir að hún ætlaði að sigra 1
þessari viðureign.
En skyndilega kom nýr svip-
ur á andlit Jean-Philip. Hann
opnaði hurðina og hreyfði
hana fram og til baka. Svo hló
hann. Hann gekk út í eldhúsið
og náði í verkfæratöskuna
sína. Þegar hann kom til baka,
fór hann að róta í henni.
„Hvað ætlarðu að gera, Jean
Philip?“
„Bíddu svolítið. Þá færðu að
sjá það.“
Hann fann verkfærin, sem
hann leitaði að, og fór að losa
hurðina af hjörunum. Skrúf-
urnar voru grónar, en hann
kunnið lagið á þeim. Brátt
hafði hann náð þeim úr, og
svo lyfti hann þungri hurð-
inni úr karminum. Susanna
horfði undrandi á hann.
„Ertu orðinn brjálaður?“
„Alls ekki, elskan. Þú hót-
aðir að læsa hurðinni. Þess
vegna tek ég hana^með mér/‘
„Þá læsi ég dyrunum, og þá
geturðu eytt allri nóttinni með
þessum vinum þínum, og látið
og leikið þér eins og þú vilt.“
„Þú ættir nú ekki annað
eftir!“
„Jæja. Þú heldur það?“
Jean-Philip skildist að henni
var alvara. Susanna var ekki
bara fegurðardís. Hún var ein-
beitt fegurðardís.
Hann gekk að hurðinni og
athugaði hana. Þetta var göm-
ul eikarhurð, sjálfsagt hundr-
að ára gömul. Læsingin var
hin vandaðasta, og að mnan-
verðu var öryggiskeðja. Ef
Susanna stæði fast við ákvörð-
un sína, vissi hann ekki hvað
til bragðs skyldi taka. Ef hann
yrði kyrr heima, þá viður-
kenndi hann, að hann væri
sigraðui og hefði enga karl-
mennsku til að bera. Það gat
hann ekki sætt sig við.
Honum varð hugsað til
gluggarma og mundi, að þeir
voru engu síður rammbyggi-
legir en hurðin. Susanna
myndi ábyggilega loka þeim
líka. Og þá væri hann fyrst
fyrir alvöru lokaður úti. Hvert
ætti bann þá að fara? Það var
ekke^-t herbergi á verkstæð-
inu, sem hann gæti sofið í, og
alls staðar var allt fullt af
ferðamönnum. Það kom ekki
„En þetta er bjánalegt.“
Hún skildi að honum var al-
vara.
„Viltu þá lofa að læsa henni
ekki?“
Hún hugsaði sig augnablik
um, en svo vaknaði þrákelkn-
in á ný.
„Nei því lofa ég ekki.“
„Hafðu það þá eins og þú
vilt.“
Hann lyfti hurðinni á bakið
og gekk út.
★
Kunningjar hans á La Patr-
onne urðu undrandi á svipinn,
þegar þeir sáu hann koma
arkandi með hurðina á bakinu.
Þeir létu spurningarnar rigna
yfir hann, og þegar hann gaf
þeim skýringu á atferli sínu,
ráku þeir upp skellihlátur.
„Bravó, Jean-Philip. Þú
hefur tekið málstað frelsisins,“
sagði bréfberinn.
„Hún Susanna þín er yndis-
leg,“ sagði lyfsalinn, „en þú
varst neyddur til að sýna
henni hver væri húsbóndinn á
heimilinu.“
„Ég býð upp á glas,“ sagði
bæjarstjórinn. „Ef ég hefði
þorað að fara eins að fyrir 20
árum, hefði ég sloppið við allt
þras.“
Jean-Philip fékk ekki að
borga neitt í kránni það kvöld-