Ný vikutíðindi - 16.03.1973, Blaðsíða 3

ttóVilOJÆáÐíWSlIDiI
3»
—Tilgangslaust, sagði CarJos
brosandi við sjálfan sig undir
teppinu. — Tilgangslaust,- náð-
uga frú. Svona smávægileg her-
brögð hafa engin áhrif á mig.
Nú — nú var hún aðeins í
buxnableðlinum og skónum og
sokkunum. Eiginlega, hugsaði
Carlos, var Mercedes yndisleg
kona og full yndisþokka. Það
var unaðslegt að horfa á til-
burði hennar og hreyfingar
þegar hún settist á rúmbríkina
og afklæddist síðasta fatnaðin-
um, það var töfrandi.
— En mig heillar þú ekki,
Mercedes litla, hugsaði Carlos,
— að minnsta kosti ekki í nótt.
Skyndilega stóð hún rétt hjá
honum, annar fótur hennar var
aðeins fáeina centimetra frá
hönd hans, sem lá ofan á tepp-
inu.
— Ég strýk henni ekki,
hugsaði sendiráðssritarinn.
hetjulega, ekki fyrr en á morg-
.un.
Hún var auðsjáanlega sann-
færð um, að hann svæfi. Allt
í einu var hún hugsunarsöm
eftir sundurþykkjuköstin. Ha
— ha!
Rétt á eftir fór hún upp í
rúmið, hinum megin í svefri-
klefanum og sneri sér strax til
veggjar, og brátt heyrði hann
á andardrætti hennar, að hún
var sofnuð.
Mikið skrambi hélt þetta
nýja ilmvatn hennar illilega
vöku fyrir honum. í raun og
veru gat Carlos alls ekki sofn-
að aftur. Ef til vill hafði hann
gert henni rangt til — hann
hafði verið óþjáll og vondur
við hana. O, hvern . . .
hund-ruð — upp að þúsund —
upp að tveim .þúsundtim. En
samt gat hann ekki sofnað.
Hann' reyndi öll þau ráð,
sem hann hafði heyrt um, gegn
andvökum, en allt kom fyrir
ekki. Nýi ilmurinn fyllti öli
skilningarvit hans. Og svo var
þesssi gegnsæi undirkjóll, og
pínulitlu buxurnar.
Hm. Hversu lengi hafði hann
nú legið og horft upp í loftið?
Sennilega heila klukkustund.
Og lestin brunaði eftir teinun-
um, ekki heyrrðist hósti né
stuna frrá næstu vögnum.
— Nei, ég verð, þrátt fyrir
allt, að fara og sættast við
hana, muldraði Carlos. — Það
er eins gott að ljúka því af nú
þegar.
Hann reis hljóðlega upp úr
rúmi sínu. Kyssti á nakinn
handlegg hennar. Og ruglaði
ljósum hárlokkum hennar með
hendinni. Hún svaf enn.
— Hún er bara að látast,
hugsaði Carlos di Mantua, þessi
litla hrekkjakind!
Svo lagði hann sig niður að
henni og faðmaði hana að sér.
Nokkru síðar leitaði hann
aftur til hvílu sinnar — þreytt-
ur, en glaður. Mercedes hafði
ekki sagt eitt einasta orð. En
— það hafði heldur ekki verið
nauðsynlegt.
Klukkan var orðin níu morg-
uninn eftir, þegar Carlos di
Mantua vaknaði og sá þá strax,
sér til undrunar, að Mercedes
var horfin úr rúminu, og föt
var komin yfS>r
spönsku landamærin og var nú
stödd í Biarritz. í þessari-andrá
kpm lestarþjónninn í dyrnar.
— Hvar er konan mín?
spurði sendiráðsritarinn með
undrunarsvip.
— Frúin fór af hér í B-iar-
ritz, upplýsti lestarþjónninn
kurteislega. — Hún sagði, að
herrann héldi áfram til París-
ar.
— Hvað segið þér mað-
ur . . . ?
Carlos hentist fram úr rúm-
inu og greip í frakkakraga
þjónsins.
— Já, . . . hún . . . hún . . .
þarna fer hún reyndar —
þarna hjá stóru klukkunni a
stöðvarpallinum.
Lestarþjónninn hafði dregið
gluggatjöldin frá og benti nú
á ljóshærða, svarteygða konu.
— Er þetta — er þetta
hún . . . ? Er þetta hún, sem
. . . þér haldið, að sé mín — sé
eiginkona mín . . . ?
Carlos di Mantua titraði af
æsingi. Hann hafði skyndilega
þekkt ástmey sína, — hina um-
deildu senoritu frá Hótel
Grandolas — þetta var signor
ina Prisca Inglesi.
— Já, auðvitað, sagði lestar-
þjónninn hlæjandi. — Þekkir
Monsieur ekki eiginkonu sína?
Svo fór hann og hristi höfuð-
ið um leið. Þessir stjórnmála-
menn vorru sannarlega kynleg-
ar skepnur.
Carrlos di Mantua sagði ekk-
ert. Hann set-tist bara ofan á
rúm si-tft. HaimJwgB'aði —m>jög
leng-i.
Hann taidá upp að f-kntnv| >hei>n>aa' ermiig.
Lesitin
— Caramba! hrópaði hann
svo. Caracho! Já, hann, Mon-
sieurinn ruddi úr sér kynstr-
um af portúgölskum orða-
flaum, sem ekki er hægt að
prenta, og aðeins er notað í
ítrustu geðshræringu.
Það hafði þá verið hún —
hún, þessi æfintýralega, ítalska
signorina — og hann, hann
hafði tekið hana fyrir — Mer-
cedes . . . Og — æ, dauði, djöf-
ull og pína — hafði aðeins ver-
ið hjá henni vesælar tíu mín-
útur, — þegar hann hafði þó
haft alla nóttina fyrir sér. Ó,
Madonna! Ó, allir heilagir
vættir . . .
Mánuði síðar sat sendiráðs-
rita-ri Carlos di Mantua inn-i á
Forquetsbar í París og las í
dagblaði. Eftirfarandi frétta-
grein vakti sérstaka athygli
hans:
„Frá Bordeaux er tilkyn-nit,
að lögreglan þar hafi handsam-
að mjög hættulega alþjóða-
njósnaraklíku, sem vikum sam-
an hefur rekið starfsemi sína
þar og í Biarritz. Aðal-persónan
í klíkunni er fögur, ítölsk
kona, sem gengur undir nafn-
inu Prisca Inglesi, en hún náð-
ist því miður ekki. Hún komst
undan í kraftmiklum kapp-
akstursbíl, án þess að eftirláta
nokkurt spor, sem hægt er að
rekja.
Lögreglunni er það hulin
ráðgáta, hvernig henni hefu<r
tekizt að sleppa inn í Fralds-
Iand.“
Flughraði 950 km á
klukkustund I 10 km hæð.
Flugtími til London og
Kaupmannahafnar um 21/z
klukkustund.
Flugþol án viðkomu er
4200 km.
Rúmgott, bjart,
farþegarými, búið sann-
kölluðum hægindastólum.
Ákjósanleg aðstaða fyrir
hinar lipru flugfreyjur
Flugfélagsins til að stuðla
að þægilegri og
eftirminnilegri ferð.
Flugáhöfn þjálfuð og
menntuð samkvæmt
ströngustu kröfum
nútlmans.

/C£x>i /vn/i //?
Hreyflarnir þrlr, samtals
16000 hestöfl, eru aftast á
þotunni.
Farþegarýmið verður því
hljótt og kyrrlátt.
Reynslan sýnir, að við höfum valið rétta leið
inn í botuöldina. Það er Boeing 727, sem nú
nýtur mestrar hylli í heiminum. Rúmlega 900
þotur eru af þeirri gerð í almennu farþega-
flugi.
Jafnt sérfræðingar sem farþegar hafa lært
að meta, hvernig tekizt hefur í Boeing 727
að sameina hraða og þægindi.
FLUCFÉLAC ÍSLANDS
ÞJÓNUSTA - HRAÐI - ÞÆGINDI
Flugvélin er búin sjálf-
virkum siglingatækjum og
fulikomnum öryggisút-
búnaði.

'íO’j- ffflC j . 'ír*r,VT rr

U 'Vm b*: