Sameiningin - 01.11.1911, Blaðsíða 19

275
fals-hillingar í eyðimörku ginna vegfarandann. Láttu
guðs anda stjórna þér, svo þú fáir náð til að geta verið
lítm og smár. Gleymdu sjálfum þér í guði þínum. Tem
þér að liverfa l)ak við frelsarann. Hirð ekki um það,
þótt þín verði ekki af mönnum getið. Geym þu gott og
lítillátt hjarta fyrir guði, og hugsa sem svo:
,,Þó að eg í andans stríði
aldrei verði bitrt sverð,
nœgir mér það, ef eg aðeins
andans traustr stafr verð.
Þótt eg brjóti ei borgarmúra
básúnu með hvellum gný,
gjör mig, herra! hirðis-pípu
hér, sem Ijúft sé blásið í.“
Þá er og að minnast annarrar aðal-hættu, sem ung-
um presti er fyrirbúin. Það er freistingin til að láta
hugfallast í þrautunum, því það skalt þú vita, bróðir
minn! að nú bíða þín margar þrautir, einsog allra ann-
arra, sem á undan þér hafa gengið inn-í þessa stöðu.
Þeir, sem mjúkan klæðnað bera, eru í konunganna höll-
um, en ekki í prestsembætti. Hvorbi veraldar-auðr né
hagsæld bíða að jafnaði við dyr prestsins. En þó er
það erviðara, hversu oft hann verðr fyrir órétti og' ó-
mildum dómum. Oft verðr hann fyrir vonbrigðum.
Miskilinn verðr hann, og það, sem honum liggr þungt
á bjarta, hafa aðrir að skopi. Jafnvel vinir lians særa
hann einatt óafvitandi og óvart. Það veit enginn nema
guð, hve mikið samvizkusamr prestr tekr út, þegar hon-
um finnst sér ganga ervitt verkið. Góðr prestr líðr
mildð með sjálfum sér og mest yfir vanmætti sínum og
vfirsjónum. Hver góðr prestr á sér einhversstaðar
grasgarð, sem enginn maðr veit af, og þangað fer hann
einn oft og oft til að gráta og biðja. Og það er gott, að
hann reyni grasgarðs-þrautir. Og það er rétt. að hann
beri harma sína sem mest í hljóði. Prestrinn á ekki að
bera andstreymi sitt utan-á sér. Hann á ekki að vera
gauð. En þetta erviða og þunga, sem fyrir kemr, er
ekki óbærilegt, ef maðr getr varðveitt hjarta sitt og
haldið þar lindum trúarinnar ófrosnum. „Vor ytri