Nýi tíminn - 14.06.1957, Blaðsíða 6

2
3
Hvaða dýr eru greindust?
Dr. William Horneday,
Sein starfaði við dýra-
garð New York borgar,
gerði athugun á gáina-
jEari dýranna. Niðurstöð-
Hversvegna
syngur í
ur hans urðu þessar:
Simpansinn er gáfaðast-
ur allra dýra og það er
einnig auðveldast að
temja hann. Næst hon-
um kemur svo órangút-
an, en górillan, sem er
stærstur mannapanna er
langt að baki þeirra
hvað vitsmuni snertir.
Or kennslustund
Kennarinn: Allur bekk-
urinn verður að sitja eft-
ir í dag fyrir það hve
þið hafið hátt.
Rödd aftur úr bekk:
Út vil eg, út.
Kennarinn: Hver sagði
þetta?
Röddin: Snorri Sturlu-
son.
Spurning i náttúru-
fræði: Hver er algeng-
astj svartfuglinn hér á
landi?
Svar: Hrafninn.
Spurning í kristin-
fræði: Hvað er það
fyrsta, sem Nói gerði
þegar hann kom út úr
Örkinni?
Svar: Gá að því hvort
það væri hætt að rigna.
símavírnum ?
Við könnumst öll við
að hafa einhvern tíma
Jagt eyrað að símastaur
og hiustað undrandi á
hvernig suðaði inni í
honum. Ef til vill hafa
margir litiir heimspek-
ingar brotið heilann
langán tíma um hvers
vegna suðar í staurnum?
Beyndar er skýringin ó-
*köp einföld. Vegna þess
sð símavírarnir eru
strengdir frá einum
staur til annars titra
■þeir eða skjálfa þegar
loftið hreyfist. Ef vírarn-
ir titra mikið eins og
jþeir gera í golu eða
vindi, þá framleiða þeir
hljóð, sem við getum
heyrt með berum eyrum,
eins og við heyrum suð
Framhald á 3. síðu
Inaverski fíllinn kem-
ur strax á eftir órangút-
anum, þá hesturinn og
hundurinn, en þeir hafa
báðir þroskazt mikið við
að þjóna manninum.
Bjórinn er mjög vel
greindur en það er al-
deilis ómögulegt að
temja hann.
Ljón eru vitrari én
tigrisdýr eða hlébarðar og
það er einnig hægara að
temja Ijómin. Grábjöminn
er bezt gefinn af bjarn-
arættinni. Úifa og refi er
ógerlegt að temja, þó
þeir séu góðum gáfum
gæddfr. Hirtir og geitur
eru klók dýr, en þau
verða aldrei reglulega vel
tamin. Þá má segja að
ekkert dýr standi jafn-
fætis sæljóninu í jafn-
vægislistinni, en það er
samt frekar treggáfað.
Athugið
Óskastundin hefur enn
einu sinni breytt um
heimilisfang og það er
nú á Sólvallagötu 54 i
staðinn fyrir Sólvalla-
götu 60. Ennfremur vill
Óskastundin taka það
fram, að pósthóK 1063
er ekki lengur hennar,
hins vegar getið þið
alltaf skrifað henni á af-
greiðslu Þjóðviljans.
Hún vonar að þesar sí-
felldu breytingar á heim-
ilisfangi tefji ekki fyrir
bréfunum ykkar.
Það hafa sifellt borizt
óskir um texta Bjöms
Braga, Bláberjahæð.
Björn Bragi mun líklega
yngstur þeirra er fást
Framhald á 3. síðu
GÓÐAR BÆKUR
Framhald af 1. síðu.
anna er bók handa börn-
um, sem hafa áhuga á
umhverfi sínu.
Englahatturinn og Þeg-
ar ég var töframaður eft-
ir Halvor Floden, hefur
verið þýdd á mjög gott
mál af Oddnýju Guð-
1 skólanum
Kennarinn: Hvað get-
ur þú sagt mér um Neró,
Nonni minn?
Nonni: Hann var ótta-
lega grimmur og bæði
reif og beit iömbin, svo
að pabbi varð að drepa
hann.
Kennarinn: Hvaða bull
er þetta í þér drengur?
Nonni: Þetta er aLveg
satt og nú er pabbi bú-
inn að fá sér miklu betri
hund.
Kennarinn: Á hverju
getur þú séð aldur hæn-
unnar?
Áki: Á tönnunum.
Kennarinn: Endemis
vitleysa, fugiar hafa ekki
tennur.
Áki: Nei, en við höfum
þær.
Þessar tvær skrýtlur
sendi Kittý Dóra. Pska-
stundin þakkar henni
fyrir þær.
Athugið
Framhaid af 2. síðu.
við að yrkja og þýða
dægurlagatexta. Hann
er nýlega orðinn 17 ára,
en í vetur gaf hann út
Ijóðabæk, er hann nefndi
Hófatak. Textinn er birt-
ur á 4. síðu.
mundsdóttir kennara.
Þetta eru undur fallegar
sögur um norska sveita-
drengi, bræðurna Halla,
Óia og Pétur. Sögurnar
eru skemmtilegar og
verða manni minnisstæð-
ar.
Ilanna Dóra er nýjasta
bókin hans Stefáns Jóns-
sonar og ekki sú sízta.
Hún seglr frá telpunni
Hönnu Dóru, sem missir
móður sina og er send í
sveit, þar sem hún lend-
ir í hinni furðulegustu
lífsreynslu. Það er gam-
an að kynnast Hönnu
og vini hennar á næsta
bæ, skáldinu unga, sem
alltaf vantaði yrkisefni,
enda alinn upp í fásinni
uppi í sveit en Hanna
Dóra kom ekki svo litlu
róti á skáldlegar hugs-
anir hans. Það sér eng-
inn eftir þeim tíma, sem
fer í að lesa um allt
þetta.
GÁTA
Tveir menn voru á
leið til borgarinnar ríð-
andi þegar þeim kom í
hug að veðja um það
hvors hestur gæti orðið
seinni inn um borgar-
hliðið. Nú nálguðust þeir
stöðugt borgarhliðið og
eftir þvi sem nær dró
hægðu þeir á ferðinni og
loks er þeir voru komnir
! alveg að bliðinu stönz-
■ uðu þeir og fóru af baki'
j og slepptu hestunum á
' beit. Þeir húktu nú
þarna víð hliðið og hvor-
ugur vildi verða á undan
ínn fyrir. Þá bar þar að
mann, sem spurði hverju
háttalag þeirra sætti,
Þegar mennimir höfðu
skýrt honum frá mála-
vöxtum sagði hann eilt-
hvað við þá, sem hafði
þau áhrif að þeir þustu
til hestanna og þeystu
eins hart og þeir gátu
inn um hliðíð.
Hvað sagði maðurinn?
Hvers vegna
Framhald af 2. síðu.
fiskiflugunnar, en það
kemur af hreyfingu
vængjamia/ Stundum, ef
við styðjum höndunum á
símastaura getum við
fundið hvemig allur
staurinn titrar af hreyf-
ingu víranna.
Við sjálf erum einnig
fær um að „suða“, þegar
loftstraumur i hálsi okk-
ar kemur hreyfingu á
raddböndin, sem strengd
eru í barkakýlinu.
2
GULLA OG BLETTA
Heimalningarnir í fyrra öllum. Gæti ég ekki
ftétu Gulla og Bletta. ‘ fengið þau send? Það er
Dóa, mamma þeirra, varð gott að það á að koma
bráðkvödd daginn eftir
að hún bar, svo það varð
að taka lömbin heim og
gefa þeim úr pela. Það
gekk nú iila fyrst, en
evo lærðu þau smám
saman að drekka. Þær
voru báðar hvitar, en
Gulja var með gulan
fieklc á bakinu, en Bletta
með svartan blett á fæt-
Jnúm. Þegar átti að fara
að gefa þeim, þá komu
þær oft inn i gang og
jörmuðu þar. Stundum
komu þær meira að segja
Jnn í eldhús og pissuðu
Jþá á gólfið, en þá urð-
um við að fara með þær
út. Seinna fóru þær í
garðinn og átu blöðin áf
trjánum og það var nú
leiðinlegt. Við urðum
alltaf að vera að reka
þau úr garðinum, stund-
nm oft á dag og ekkert
dugði. Svo tók mamma
sig til og tjóðraði þau
•úti á túni í nokkra daga
og þá skánuðu þau svo-
lítið. Svo þegar slátur-
tiðin kom voru þau send
í sláturhúsið með fyrstu
áerð.
Ásdís Jónsdóttir.
★
Kæra Óskastund!
Ég þakka þér fyrir allt
gamalt og gott. Ég ætla
að segja þér, að mig
vantar meöal annars tvö
fyrstu blöð þessa árgangs
og mig langar til að eiga
þau, því að ég ætla að
*a£na þessum árgangi
framhaldssaga í blaðinu
okkar. Svo langar mig
til að það verði höfð
önnur nafnakeppni og
mig langar til að vita
hvað aðrir segja um það.
Ég ætla að senda þér
frásögn af heimalningun-
um, sem voru hérna í
fyrra, þótt hún sé ekki
merkileg.
Blessuð og sæl.
Ásdís Jónsdóttir,
Lundarreykjadal.
FRÁ DJÚPAVOGf
c^y-a-
Oskastundin hefúr
mörg bréf ‘fi'á
firði og þaðan hafa
ið góðar vísur, Þá mun
Búiandstindur. líklega
vel þekktur meðal les-
enda Óskastundarinnar.
Lea H. Björnsdóttir, 9
ára, sendir okkur nokkr-.
ar myndir. Lea á heima
i Ásbyrgi í Djúpavogi;
séndir okkur myrid
Enok, bátnuiri hans
pabba síns, og svo
greinárgóða teikningu af
Hálsþorpi, Djúpavogi. í
Hálsþorpi eru þrír bæir,
sem heita Háls, Strýta og
Hjáleiga. Bæirnir eru
vandlega merktir á
myndinni svo ekki er
erfitt að finna þá.
Sköpunarsaga Eskimóa
Það var fyrir löngu,
löngu síðan þegar jörðin
átt.i að verða til, að mold
og grjót og fjöll hrundu
ofan — ofan úr himnin-
um. Þannig myndaðist
jörðin.
Eftir að jörðin var orð-
in til, varð maðurinn til.
Smábörn komu úr jörð-
inni meðal trjárunna. Þar
lágu þau með lokuð aug-
un og sprikJuðu, því að
þau gátu ekki skriðið.
Fæðu sína fengu þau af
jörðinni.
Nú segir frá manni og
konu. Hvenær þau höfðu
vaxið og orðið fullorðin,
og hvenær þau höfðu
hitzt veit enginn.
Konan saumaði barna-
föt, gekk með þau út,
fann lítil böm, klæddi
þau og fór síðan heim
aftur.
Þannig fjölgaði mönn-
um.
Þegar þeir voru orðnir
margir, vildu þeir fá
hunda. Maður nokkur
gekk út með hundaaktýgi
í hendinni, stappaði
jörðina og hrópaði:
„Hokk, Hokk!“ þá hopp-
uðu hundamir fram —
úr þúfum — og hristu sig
gríðarlega, því á þeim
'var mikill sandur. Þann-
ig fékk maðurinn hunda.
Mönnunum fjölgaði og
íjölgaði. Og á þeim tíma,
fyrir löngu, löngu síðan,
þekktu menn ekki dauð-
ann. Þeir urðu mjög
gamlir, og að síðustu
urðu þeir örvasa og
blindir og lágu, þar sem
þeir voru komnir.
Þeir þekktu heldur
ekki sólina og lifðu í
myrkri. Það var sífelld
nótt. Aðeins irini í hús-
unum höfðu þeir Ijós og
brenndu vátni á lömpun-
um. Á þeim tíma gat
vatn logað.
En þeir sem ekki kunnu
að deyja urðu margir.
Það varð varla þverfót-
að fyrir þeim á jörðinni.
Þá kom mikið flóð og
fólkinu fækkað’i. Uppi í
fjöllum finnast stundum
skeljar. Þær eru menjar
þessa flóðs.
Éftir flóðið fóru tvær
gamlar konur að tala
saman: „Við skuium vera
án dags, ef við erum
líka án dauða“ sagði
önnur. Hún var víst
hrædd við dauðann.
„Nei,“ sagði hin, „við
viljum bæði fá ljós og
storir, ef þú æfir þig og
vandar muntu koma til
með að skrifa ágætlega,
■því skriftin þín lofar
góðu.
Um gullhamstiuinn. Síð-
an greinin um gullhamst-
urinn kom í blaðinu höf-
um við fengið sífelldar
fyrirspurnir um hann
og viljum nú svara þeim.
Ulrich Ricliter, Drápu-
h)íð 9, Reykjavík, hefur
gullhamstur til sölu og
3
dauða“. Og það varð svo,
sem hún hafði óskað.
Það er sagt, að þegar
fyrsta mannveraii dó,
hafi líkið verið hulið
grjóti. En hún kunni víst
ekki sem bezt að deyja,
stakk höfðinu upp úr
dysinni og ætlaði að
standa á fætur. En gam-
all maður barði það nið-
ur aftur og sagði: „Við
höfum samt nóg að
draga, og sleðarnir okk-
ar eru litlir". Þeir voru
nefnilega að fara í veiði-
ferð. Og hinn dauði varð
að hverfa aftur í stein-
dysina sína.
Þegar maðurinn hafði
íengið Ijósið, gat hann
farið í veiðiferðir og
þurfti ekki iengur að lifa
af jörðinni.
Og með dáuðanum kom
sólin, tunghð og stjörn
urnar. Því þegar einhver
deyr, hverfur hann til
himins og verður ljós-
andi.
ekki vandmeðfarinn og
étur mjög lítið af alls
konar gi-ænmeti, korn-
meti og brauð þykir
honum gott,. sem sé mjög
líkt fæði og handá kan-
ínu, bai-a minna.
RÁÐNING
gátunriar i síðasta blaði
er: Hann sagði þeim að
hafa hestaskipti.
(Barnabl. Harpan.)1
OR ÐSEND ING AR
Inga D. Þú spyrð um' kostar hvert dýr 100 00
sknftma. Hún er skýr kr. Gullhamsturinn er
og stafirnir mátulega