Nýi tíminn - 06.10.1960, Qupperneq 6

£) 1— NÝI TÍMINN — Fimmtudagur 6. október 1960
NY! TIMINN
titstjóri og ábyrgðarmaður- Ásmundur Sigurðss
Ctgefandi: Sósíalktaflokkuibin.
Askriftargjald kr. 50 á árt.
Siiiánarsanmingar
1 október hófust viðræður íslenzkra og brezkra
■ stjórnarvalda um landhelgi' íslendinga.
Stjórnarblöðin halda því fram að ekkert sé sjálf-
sagðara en að um slíkt mál sé rætt og samið, og
segir Alþýðubl- nýlega að andstaða gegn samn-
ingum sé „álíka röksemdafærsla og að halda því
fram, að fulltrúar verkamanna hlytu að svíkja
verkamenn, af þeir féllust á viðræður við at-
vinnurekendur í launadeilu“. Hér er um hlá-
leg falsrök að ræða; atferli ríkisstjórnarinnar er
sambærilegt því ef íslenzkir verkamenn yrðu
að semja viö brezka atvinnurekendnr um kaup
sitt og kjör. Landhelgin er atíslenzkt innan-
ríkismál, og um slík mál getur engin jþjóð
samið við önnur ríki án þess að skerða sjálf
fullveldi sitt. Við tdkum þátt í alþjóðaráð-
stefnum til þess að fjalla um alþjóðalög, en
innan ramma þjóðalaga hiöfum við rétt og
skyldu til þess að ráða málum kkar ein, ef
við viljum láta telja okkur sjálfstæða þjóð. Það
er ekki meiri ástæða til að semja við Breta
um landhelgina en að gefa þeim leyfi til að
skipta sér af lagasetningu okkar um landbún-
að og iðnað, um vegagerð og menningarmál.
Jafnvel þótt ekkert gerðist, hefur ríkisstjórnin
með því einu að fallast á viðræðurnar afsalað
grundvallarréttindum og veikt stöðu Islendinga
til frambúðar.
'C’n því aðeins leggur ríkisstjórnin inn á þessa
braut að hún ætlar sér einnig að stíga
skrefið til fulls, afsala íslenzkum landsréttind-
um. Margir íslendingar drógu það að vonum
í efa lengi vel, en skrif og ræður stjórnarleið-
■f oganna að undanförnu tala sínu skýra máli. Þann-
ig hefur Morgunblaðið það eftir Bjarna Bene-
diktssyni landhelgismálaráðherra nýl. að rík-
isstjórnin ætli í viðræðunum „að afla fram-
tíðarviðuúkenningar á 12 mílna fiskveiðilögsögu
við strendur íslands“ og „viöleitni okkar í um-
ræðunum mun beinast að því, að tryggja ó-
skoruð yfirráð okkar yfir 12 mílna fiskveiði-
lögsögunni til frambúöar“. Sú landhelgi sem
við höfum haft d rúm tvö ár er þannig orðin
að framtíðarverkefni, takmarki sem beri að
stefna að! Við eigum þannig að fallast á að
skerða landhelgi dkkar nú í von um að endur-
heimta 12 mílurnar einhvern tíma síðar!
í það hefur margsinnis verið bent hér 1 blað-
inu að ríkisstjórnin Ihefur enga heimild til
að gera slíka smánarsamninga. Það er brot á
stefnu Alþingis og allra ríkisstjórna allt til
þessa dags að taka upp samningaviðræður við
erlend ríki um íslenzík innanríkismál. Fyrir því
er einróma samþykkt alþingis „að ekki komi
til mála minni fiskveiðilandhelgi en 12 mílur
frá grunnlínum umhverfis landið“. Samkvæmt
stjórnarskrá og lögum er ríkisstjórn íslands
bundin af þeirri samþykkt; gangi hún 1 ber-
högg við hana er hún að ræna valdi, hún er að
revna að sanna d verki þá kenningu Morgun-
blaðsins að fólkið í landinu sé „samsafn fifla
einna“ og að samþykktir þjóðarinnar og lög-
legra fulltrúa hennar séu ,,fáránlegar“ og að
engu hafandi. Á það reynir nú og næstu daga
hvort ríkisstjórninni verður látið haldast það
uppi að óvirða þjóð sína á þennan hátt, skerða
lífshagsmuni hennar og sjálfsákvörðunarrétt. - m.
íslendingar komnir saman
Fyrir nokkrum dögum birt-
ist greinarkorn eftir. mig í
Þjóðviljanum sem ég nefndi
Opið bréf til Benedikts Grön-
dal, ritstjóra Alþýðublaðsins.
Vegna þess að þessarar grein-
ar hefur að nokkru verið get-
ið í Alþýðub'aðinu cg einnig
í Morgunblaðinu, þá finn ég
ástæðu til að segja enn nokk-
ur orð, ef verða mætti mál-
stað okkar hernámsandstæð-
inga til skýi’ingar og fram-
dráttar. Er gott eitt um það
að segja að ha'.dið sé vak-
andi málinu af beggja hálfu
og ekki um það að fást þó
þessum tveim blöðum hafi
þótt eitthvað harkalega barið
að dyrum. Stundum fást
menn ekki til viðtals á annan
hátt.
Eg hlýt þó strax að játa
að undirtektir Benedikts Grön
dal, sem ég vottaði þó virð-
ingu mína í upphafi bréfs
míns, ollu mér sárum von-
brigðum. Eg hafði búizt við,
vegna þeirrar greinar sem var
tilefni bréfsins, að hann vildi
ræða málið á þann hátt að
lesendur blaðsins fengju hug-
mynd um hvað hér kæmi til
greina, sem rök og gagnrök í
málinu. Það gerir hann, því
miður, ekki, heldur tínir blað-
ið út úr bréfi mínu öll hin
hörðustu orð án alls sam-
hengis, og æpir síðan af öll-
um kröftum: „Það er Alþýðu-
flokkurinn sem skáldið er að
ávarpa“; Mér er spurn: Er
Benedikt Gröndal Alþýðu-
flokkurinn?, því það var til
hans, sem ég skrifaði þetta
bréf og það var sú blaða-
mennska sem hann og aðrir
ritstjórar bera ábyrgð á, sem
ég var að áfellast. Vcnin um
árangur af viðbrögðum, slík-
um sem þessum, eru ein-
göngu byggð á þeirri ályktun
að þeir sem sjá þennan orða-
tíning, hafi ekki og muni
aldrei sjá það bréf, sem var
tilefni þessa neyðaróps í Al-
þýðublaðinu. Þetta er ekki að
bregðast við eins og sá sem
veit sig hafa nóg rök fram
að færa, máli sínu til varnar
og sóknar, þetta er eins og
þegar hræddur strákur hleyp-
ur bak við pilsið hennar
mömmu sinnar og hrópar há-
stöfum: mamma mamma, það
er vondur maður að hrekkja
mig. — Eg veit einu sinni
ekki hvort maður á að nenna
að hneykslast á því þó að í
þessu sama blaði hins við-
kvæma Benedikts, stæðu í
einni ritsmíð kurteisleg mál-
blóm um andstæðinga, eins
og: þeir eru alltaf með fing-
urinn á gikknum,---------þe!r
eru alltaf að prumpa og
prumpuðu sig dauða —, fyrir
nú utan orðið „asnaspörk",
sem þeir gátu vel hafa lært
af bréfinu mínu. JEg held við
sleppum því að hneykslast,
því „fátt er mannlegt full-
komið“, en hitt fær m'g eng-
inn til að viðurkenna að Ben.
Gröndal sé Alþýðuflokkurinn.
Eg þekki n\prga mæta menn
innan Alþýðuflokksins og
engum þieirra dytti i hug að
berja sér á brjóst og segja:
ég er flokkurinn. Veit ég ekki
cg læt mig engu skifta hvort
flokksmenn hans telja við-
brögð hans við bréfi mínu
sömu ættar og ég geri: ákall
um hjálp í miklum vanda,
eða þýða þau á þann veg að
hér sé aðeins um að ræða
sviplegan snert af mikil-
mennsku brjálæði. Og hvort
sem Ben. Gröndal hefur sjálf-
ur rekið upp þetta ramakvein
í Alþýðublaðinu eða einhver
annar í hans stað, þá er jafn
ósvarað fyrir því, og óhrakin
af hans hendi, þau rök sem
liggja til þess að þráseta
Bandaríkjahers á Islandi er
ógnun fullkomin við lif og
framtíð þessarar þjóðar, —
sem og harðyrtri ádeilu bréfs-
ins á þau blöð sem hafa uppi
siðlaust og þjösnalegt orð-
bragð um helztu viðskipta-
þjóðir okkar í sama mund og
á það er treyst að þær skapi
okkur lífsnauðsynlega mark-
aði fyrir helztu útflutnings-
vörur okkar.
Þá kem ég að þeirri heil-
síðugrein í Morgunblaðinu,
sem þar er rituð í tilefni
sama bréfs og Alþýðublaðið
kveinlcar sér svo mjög undan.
Því miður er einnig hún með
því marki brennd, að hún er
fyrst og fremst ætluð þeim
sem ekki hafa lesið marg-
nefnt bréf, en hún er að því
leyti merkileg að eftir að hún
er á þrykk gengin þá er
minni dul yfir vissum sjónar-
miðum en áður var. Við, sem
höfum sett okkur það að
vinna að burtför Bandaríkja-
hers af Islandi, vitum það
fullri vissu að stöðvar hans
hér eru langt frá því það lóð
á vogarskálinni að þær geti á
nokkurn hátt komið í veg fyr-
ir styrjöld á milli þeirra stór-
velda sem nú deila harðast,
heldur þjóna þeim tilgangi
einurn, sem er andstæður öll-
um friði, og sitja hér í skjóli
þeirra póker- og bingóspilara
sem taka hermang fram yfir
þjóðarheill, setjandi okkur öll
í geigvænlegri hættu en áður
hefur ógnað okkur nokkru
sinni, því „varnir í nútíma-
hemaði eru engar til“, (og þó
greinarhöfundur láti í það
skina að það séu aðeins mín
orð, þá voru þau, og þcis við
getið um leið og þau voru
skr'fuð, höfð eftir færustu
hernaðarsérfræðingum Banda-
ríkjanna á ýmsum stað og
tíma á undanförnum árum).
Þetta eru höfuðrök fyrir því
að við hernámsandrtæðingar
viljum losa land okkar úr
klóm stcrveldis sem býr sig
til styrjaldar, og aldrei síðan
ljá neinu stórveldi né nokkr-
um öðium þar fangastað á.
Hér skal því viljandi sleppt
að telja fram margt það ann-
GuSmundur B
að sem hnígur til hins sama
skauts. þ.e. öll sú þjóð-
skemmd sem hersetan vinnur
á okkur, því það hefur verið
talið og aldrei oftalið af
mönnum sem eru mér færari,
og hefur enginn hersetuvinur
komið þar með gagnrök sem
hald væri í.
En nú segir í Morgunblaðs-
greininni 21. sept. sl.; „það
er barnaskapur að halda að
kjarnorkuárás yrði bundin
v'ð íslar.d eitt‘:. (Eg tek það
fram að ég skil ekki kjarn-
ann í þessari speki. Hver hef
ur nokkru sinni haldið því
fram að kjarnorkuárás yrði
bundin við Island eitt?) Síð-
an segir í beinu framhaldi
þessara orða: „En þó svo ís-
land slyppi eftir slíkan hild-
arleik, hver vildi þá lifa í