Litli Bergþór - 11.12.1984, Blaðsíða 19

18
Þegar húgsaö er til þessara fyrstu ára heimavistarskólanna
eins og mór er það í minni, þá er það svo að skólastjórinn^
kennarinn, kemur fyrst í hugann. En hann var að sjálfsögðu
ekki einn um að stjóma og sjá um daglegan rekstur skólans.
Þar á ég við húsmóöurina, eða ráðskonima eins og hún var ævinlega
nefnd. Eg held að sú mikla áhyrgð sem hvíldi á hennar herðum
aö st.iórna hví stóra heimili sem heimavistarskóli var og er enn^
þó hann sé víðast aflagður,að það hafi ekki allir gert sér
fulla grein fyrir því hvað þetta hlýtur aö hafa verið mikið
starf. Þá var ekki hægt að hringja í búöina og panta vörur
daglega. Það varð næstum að skipuleggja vetur fyrirfram með
matarforða. Eg hugsa aö í fæstum tilvikum hafi verið um að
ræða annað en að ein kona annaðist þetta á hverjum stað.
Því nefni ég þetta að ég get ekki látið hjá liða að minnast
á þá ráðskonu sem var í skólanum í Reykholti þann tíma sem
ég var í hamaskóla.
Sama ár og Stefán Sigurðsson skólastjóri kemur að skólanum,
kom sem ráðskona, Sigríður Brynjólfsdóttir, einnig úr
A-Skaftafellssýslu, frá Starmýri í Álftafirði. Ekki er
ólíklegt að þau hafi verið eitthvað kunnug áður þó ég viti
það ekki. Sigríður var systir Jörundar Brynjólfssonar hónda
og alþingismanns í Skálholti. Sigríður var,held ég,einstök
manneskja í þessu starfi^ekki síður en skólastjórinn í sínu.
ÞaÖ skal fúslega játað að okkur krökkunum fannst hún oft
ströng um of en ég er sannfærður um þaö>að þegar maður
vitkaðist og fór að hugsa þessa hluti eftir á,þá hafi allir,
undantekningarlaust, horið óblandna virðingu og traust til
hennar.,Maður undrast hverju hún hlýtur að hafa orðið að
afkasta. Auðvitað vorum við krakkamir látnir hjálpa til
eins og hægt var en það hefur stundum tekið á þolinmæðina að
hafa þennan ólíka krakkahóp í kringum sig. Hún virtist líta
á okkur krakkana sern sín eigin börn og aldrei held ég að hún
hafi tekið eitt fram yfir annað og enginn hafi látið sér detta
í hug að óhlýönast henni.
Það er- svo ótal margt sem kemur í hugann þegar staldrað er
við og hugsað til þess tíma þegar maður var „lítill" í barna-
skóla.
Úr leikfiminni man ég fátt sem fest hefur í minni,því
léikfimismaður var ég aldrei þó maður dinglaöi með. Mér gekk
hetur í sundinu og man frekar eftir því.
Eg ætla svona til gamans að segja frá einu smá atviki í
samhandi við sundið til þess að sýna hvað þetta var nýtt og
óþekkt fyrirbæri.
Flestir af krökkunum höfðu aldrei komið ofan í vatn, nema
þá í hað í þvottabala á eldhúsgólfinu. Með mér voru í skólanum,
systkini frá Haukadal, systurhörn Sigurðar Greipssonar hins
þekkta íþróttafrömuðar og skólastjóra um langt árahil.
Foreldrar þessara systkina bjuggu þá í Haukadal. Þá var
skólinn þar tekinn til starfa, steypt sundlaug var þá^nýbyggð.
Þessi systkini voru flugsynd þegar þau komu í harnaskólann,
að mig minnir þau einu af krökkunum sem það kunnu. Nú var
það í fyrsta sinn sem stelpurnar fóru í sund að þá stakk hún
sér af sundlaugarbarminum þessi synda frá Haukadal og önnur
sem stóð við hliðina á henni gerði eins, taldi það sjálfsagt
aö hún gæti þaö líka en hún hafði aldrei í vatn komið áður.