Skólablaðið - 01.10.1951, Side 16

- 16 -
Það var orðið dinmt af nottu, þegar
langferðatifroiðin renndi í hlað á Grænu-
völlum, sem var eitthvert fjölsóttasta
sumargistihús landsins. Þetta var snomma
sumars. Farþegar voru fáir, enn var
aðalferðamannastraumurinn ekki hafinn.
ÍTokkrir hændur úr nágrenninu stigu út úr
bifreiðinni, þeir voru að koma ur kaup-
staðarferð ög háru flestir smápinkla,
töskur og poka, klóruðu sór í skeggrót-
inni og skiptust á einsatkvæðisorðum um
veðráttu, ^'rassprettu og örðugleika á að
koma frá sór afurðunum vegna saregöngu-
erfiðleika. Síðan smátíndust þeir á
hraut, ýmist á hestum eða jeppum. Þarna
var oinnig nokkuð af kaupafólki, þögult
og eftirvæntingarfullt, og hlustaði a
háværð hsndanna. Að síðustu fáeinir
sumargestir, sem ætluðu að eyða sumar-
leyfi sínu á gistihúsinu og dast að feg-
urð náttúrunnar.
Þegar mestur ysinn og erillinn var -
liðinn og ró aftur komin á, sást maður
nokkur,har vexti og eilítið renglulegur,
sem stóð afsíðis hjá pjönkum sínum með
hendur í vösum og horfði dimmum augum
inn í gistihúsöndina. Að lokum var eins
og hann áttaði sig, tók töskur sínar und-
ir höndina og gekk inn. Hann staðnæmdist
við afgreiðsluhorðið, þar sem önnum kaf-
inn gistihússtjórinn hamaðist við að
sinna hinum nýkomnu gostum.
Ókunni maðurinn heið rólegur í röðinni
og tók á meðan upp pakka af odýrum síga-
rettum og kveikti sór í oinni. í birt-^
unni sást, að andlit hans var nokkuð
stórskorið og nef hans heldur í lengra
lagi, og stakk andlitsfall'hans nokkuð í
stúf við líkamshygginguna, Maður þessi
hauð af sór góðan þokka.
Loks, er röðin var komin að honum,
slökkti hann í hálfreyktri si^arettunni
og lagði sinaherar hendurnsr á borðið og
mslti lágt: - Mig vantar herbergi í so-
sum vikutíma. RÚmgott og þægilegt.
-Það verður hægt að "redda"- því, sagði
gistihússtjórinn, hálfþreytulega, eins
og hann vildi sem fyrst losna við gest-
inn og koma sór ^ægilega fyr.ir, Her-
hergi nr. 27 er agætt, hætti hann svo •'
við ólundarlega. Her er lykillinn, og
þór hljótið að finna herhergið, það er
her á næstu hæð, og þór getið farið
þangað með töskurnar.
- Þakka yður fyrir, sagði sá ókunni
hógværlega og hálfhikandi. - Skrifið
svo nafnið þarna í hókinn, sagði gisti-
hússtjórinn og henti á þykka óvandaða
hók ncð kámugum hlöðun, sen lá á borðirr
Gesturinn þreif penna sinn og reit
með öruggri hendi í bókina, Gistihús-
stjórinn snóri hókinni kæruleysislega
við og skáekaut augunun á hið nýskrifaði
nafn, en rak síðan x rogastan2, eins og
hann hefði fengið kjaftshögg. Hann
kingdi nokkrum sinnum munnvatninu og
sagði síðan í allt öðrum róm:
- Ehe, fyrirgefið, e-ei’uð þór Vil-
hjálmur Agnars forstjóri ?
- Ég vona að eg hafi stafað nafn mitt
rótt.
Gistihússtjórinn kingdi enn einu
sinni og hrosti síðan, svo að skein x
allar tennurnar,
- Ehe, óg átti satt að segja ekki von
á þór heiðruðuð hús mitt með dvöl yðar
ehe. Ég hafði náttúrlega frótt, að þór
munduÖ verða á ferð hór í sumar ehe, en
ekki svona snemma ehc,
Gestur heið enn þá og horfði á litla
manninn innan við borðið, sem stóð enn
þa og neri saman höndunum raeð vandræða-
hragi.
- Jahá, £að var svo sannarlega mikill
hoiður að fa yður hingað, sagði hann.
Svo snórist hann á hæl og kallaði inn ut
dyr, sem stóðu í hálfa gatt að haki hon-r
um: E Stína, kondu hórna fljótt og
horðu töskurnar fyrir manninn.
Síðan snóri hann sór aftur að gosti