Foreldrablaðið - 01.01.1970, Blaðsíða 18
16
Eftir nokkra stund heyrði Marteinn undarleg
hljóð. Það var alveg eins og eitthvað væri að
brotna — brk, brst, brk, brst og svo . . . heyrðist
eitthvað, sem var eins og veikt tíst. Marteinn leit
allt í kringum sig, og viti hérar . . . hann sá, að
eggin hans fallegu voru öll mölbrotin. í þeirra stað
voru komnir þrír litlir hænuungar.
í fyrstu lá Marteini við gráti, hann sá nefnilega
svo hræðilega eftir fallegu eggjunum, sem hann
málaði. En svo fór hann að hugsa um aumingja
litlu hænuungana, sem hann hafði eiginlega rænt.
Hann vorkenndi þeim sáran að vera svona langt
frá hænumömmu og hænupabba. „Hvað get ég
gert, hvað get ég gert?“ hugsaði aumingja Mar-
teinn. ,,En það þýðir víst ekki að væla,“ sagði
hann svo, ,,ég verð að gera eitthvað til þess að
hjálpa þeim.“ Svo hljóp Marteinn af stað rétt enn
einu sinni. í þetta sinn ætlaði hann að ná í eitt-
hvað handa ungunum að borða og arekka.
Þegar Marteinn kom aftur, voru litiu hænu-
ungarnir farnir að brölta um. Marteinn fór strax
að reyna að útskýra fyrir ungunum, hvers vegna
þeir væru hjá héra en ekki hænumömmu og hænu-
pabba. Þeir skildu nú ekki alveg allt, sem hann
sagði, enda alveg nýkomnir í þennan stóra heim.
Að nokkrum dögum liðnum voru ungarnir orðnir
kátirog fjörugir. „Heyrið þið mig,“ sagði Marteinn,
,,ég verð eiginlega að skýra ykkur. Það er ómögu-
legt að kalla ykkur bara hænuunga. Allir verða að
heita eitthvað.“
,,Þú skalt heita Skúfur,“ sagði hann við þann
fyrsta, en hann var með stél, sem stóð beint upp
í loftið.
,,Þú skalt heita Stúfur," sagði hann við annan,
en hann var lang minnstur.
,,Og þú,“ sagði hann við þann þriðja, ,,skalt
A