Unga Ísland - 01.06.1914, Qupperneq 5

UNGA ÍSLAND
45
Til Spitsbergen fer fjöldi manna
árlega. Sumir stunda fiskiveiðar,
aðrir dýraveiðar, svo sem: Refa,
úlfa, bjarna o. fi. Mörg stór skemti-
skip fara nú orðið þangað á hverju
sumri.
Nýlega var þar bygð loítskeyta-
stöð (Marconi).
200 árum seinna, en Hudson ferð-
aðist, fór Robert Fulton eftir Hud-
sonslljótinu á gufuskipi, og þóttu
það tiðindi mikil, og þá var heiðri
Hudsons haldið mjög á lofti.
Hugrekki.
I3ótt bann væri orðinn 14 ára,
var hann rnjög lítill vexti. Oft varð
hann að alhlæi, fyrir það og tók hann
sér það mjög nærri.
Hann fékk þó tækifæri til að sýna
hvað í lionum bjó.
Einn dag var hann i knatlleik
með fjölmörgum unglingum.
Alt í einu kemur vagn þjótandi.
í honum sitja tveir vel búnir menn.
Þeir reyna að stöðva hestanna. en
þeir eru tryltir og óviðráðanlegir.
Allir þjóta lil hliða. Það gerði Hans
lika. Þaut hann heint yfir túnið, en
hestarnir fóru langan sveig eflir veg-
inum. Tók þar við brött brekka.
Leit út fyrir að hestarnir mundu
steypa sér þar fram af og mola
vagninn. Voru mennirnir i hinni
mestu hættu. Hans komst að brekku-
hrúninni tæpri minútu á undan
hestunum. Lafmóður þreif hann upp
stein og beið með hann í hendinni.
»Davíð feldi ljónið og Golíat með
steini, vera má að eg geti stöðvað
hest með steini,« hugsaði Hans.
Þegar hestarnir voru ekki nema tíu
skref frá honum, kaslaði hann stein-
inum af öllum kröftum og var svo
heppinn að hitta annan hestinn á
milt ennið; var höggið svo mikið,
að hann féll, og stöðvaðist þá hinn
hesturinn um leið.
Mönnunum fanst þeir eiga Hans
líf sitt að launa. Annar þeirra hljóp
til hans, tók í hönd honum og sagði:
»Bestu þakkir hugprúði drengur.
Hver laun vilt þú fá fyrir afreks-
verk þitt?«
»Engin,« sagði Hans og hló, »en
það var svo gaman að eg skyldi
hitta hann rétt i ennið.«
»Þú ert ágætur drengur,« sagði
ókunni maðurinn.
»Eg ætla að taka að mér uppeldi
þitt framvegis, þú skalt fá orð frá
mér á morgun.«
Margir menn voru nú komnir
utan um vagninn, komst nú alt í
gott lag aftur. Hesturinn hafði að-
eins rotast; stóð hann nú á fætur;
og héldu nú mennirnir ferð sinni
áfram til þorpsins. Nú héldu menn
að þessi saga væri á enda, en dag-
inn eftir kom sendimaður konungs
til hreppstjórans og spurði eftir
Hans. Sagði hann að maðurinn,
sem Hans hefði talað við, væri elsti
sonur konungsins, vildi hann fá
að annast uppeldi drengsins.
Litlu siðar var Hans á leið til
höfuðstaðarins. Sex árum siðar var
hann orðinn herforingi yfir stórri
herdeild. Það átti hann að þakka
dirfsku sinni og snarræði, þegar
aðrir stóðu hræddir og ráðþrota.
Hugrakkur maður sigrar oft, þar
sem sterkur maðum bíður ósig-
ur. Sálarkraftarnir eru meira verð-
ir, en kraftar líkamans,