Unga Ísland - 01.02.1918, Qupperneq 4

12
UNGA ÍSLAND
Þessar rayndir eru af ljóni og tígris-
dýri. Má sjá á dýrunum, að þau
lcunna vel við sig lijá þeim sem eru
með þau, og er svo að sjá, sem þáu
séu vel vanin.
Siðprýði.
Að svo mæltu dvínaði hinn
bláleiti bjarmi og hvervetna varð
myrkur eins og verið háfði.
Konungurinn, sem var svo
harðneskjufullur og dramblátur,
varð nú. dapur og liryggur yfir
þessari spásögn. t*að var eins og
hann hefði verið lagður sverði í
hjartastað. Honum kom ekki dúr
á auga og lá nú Svona og braut
heilánn um hvernig hann fengi
tálmað því að orð dísarinnar rætt-
ust.
Um morguninn, þegar konan sem
átti að gæta barnsins var komin og
sat með það í kjöltu sinni, gekk
kóngur í stofuna.
(Frh.).
Um myndirnar.
»Margra hunda og manna trygð
niá sér aftur veita,
en þegar eg tapa þinni trygð
tjáir ei neitt að leita«. P. E.
Það er talið eill höfuð einkenni
lundernis dýra af kattarkyninu, hve
tr-ygg þau eru. Það þykir ekki auð-
sótt vinátta jieirra, en sé hún fengin
er hún ósvikul og innileg. En bregð-
ist maður trausti þessara dýra, er
erfilt að vinna sér traust þeirra aflur.
»()kenndum þér, þó aumur sé,
aldrei til legg þú háð né spé,
þú veist ci hvern þú hittir þar,
heldur en þessir Gyðingar«.
Siðprúður niaður og mikilsvirtur
segir svo frá: »Eg gleymi aldre einu
atviki, sem kom fyrir mig þegar eg
var unglings drengur.
Eg var ásamt nokkrum félögutn
mínum að leika mer. Líiið lék við
okkur og við vorum kátir. Pá
bar þar að sem við vorum rosk-
inn mann. Hann var allur saman
hnýttur í herðum og afar kið-
fættur, svo að hann átti einkar
erfilt með að lireyfa sig. Mér
þótti útfit inannsins rnjög kátlegt,
og í mér var liinn mesti gáski,
svo eg kallaði: ,Nei sjáið þið
kiðfætta karlinn!1 Félagar mínir
tóku undir og við skellihlógum.
Okunni maðurinn leit við og festi
sjónar á mér, undur raunalega sýndist
mér, en sagði ekkert. Pabbi kom að