Unga Ísland - 01.09.1918, Blaðsíða 4

68
UNGA ISLAND
um, aö bræður sínir hefðu fengið þá,
því að þeir hefðu endilega viljað ná
i þá, og nú vissi hann ekkert um
bræður sína, þvi hann hefði ekki
séð þá síðan.
»En Gyðingurinn Jassel fullyrðir,
að hann hafi séð járnkassann i húsi
þínu«, sagði soldáninn efablandinn.
»Kassann liefir hann séð«, sagði
Abdul, »því neita eg ekki. Eg bað
bræður mína um hann til endur-
minningar um minn kæra föður«.
Soldáninn lagði ekki meira en svo
trúnað á orð Abduls. Hann sendi
þjón út í höll Abduls eftir kassanum.
Þjónninn kom með kassann og af-
henti soldáninum hann og fór svo í
brott.
Soldáninn opnaði hann og sá að
hann var tómur. Þá varð honum
litið á letrið á lokinu:
»Það er vilji Allahs, að sá, sem
er stöðugur í kærleikanum, skuli ekki
glatast, heldur komast til tignar og
metorða. Austurlöndin munu lúta
honum, svo vítt sem döðlupálmarnir
kasta skuggum sínum«.
Meðan soldáninn las, rann upp
fyrir honum ný hugsun. Hann lét
nú sem hann skildi alt út í æsar og
sagði:
»Abdul Kassim, þú átt í lijarta
þinu gimsteina, sem eru dýrmætari
en allir þeir, sem finnast i skauti
jarðarinnar. Af ást til bræðra þinna,
— sem þú nú veist ekki hvar eru
niðurkomnir og munu varla endur-
gjalda þér hana að verðleikum —
hefir þú geíið í burtu afskapleg auð-
æfi, og af ást til föður þins hefir þú
varðveitt þenna verðlausa járnkassa.
En órannsakaðir eru vegir Allah.
Hann heiir blessað áform þitt og
starf og leitt þig á braut auðs, vegs
og virðingar. Eg skil, við hvern hann
á með þessu letri, og breyti því ekki
þeim ásetningi, sem eg hefi tekið.
Eg vil halda orð min við þig. Og
eins og eg hefi einsett mér að gefa
þér þá bestu gjöf, sem nokkur maður
getur gefið — mína elskulegu dóttur
Fatmi«.
Soldáninn kallaði á umsjónarmann
kvennabúrsins og skipaði honum að
leiða Fatmi inn í höllina.
Dóttir soldánsins hafði grátið alla
nóttina yfir þvi, að faðir hennar hafði
i hyggju að gefa hana útlendum
konungssyni. Hana hrylti við því.
Hún var einkabarn föður sins og
uppáhald hans, og vildi því ekki
gera honum neitt á móti skapi.
Abdul Kassim, sem hingað til hafði
staðið þögull, kallaði upp yfir sig af
undrun, þegar hann sá Fatmi, því
að hún virtist honum hundrað sinn-
um yndislegri, en liann hafði heyrt
talað um og liann hafði gert sér
hugmynd um.
Við það að heyra rödd Abduls,
rak hún upp slór augu og starði á
hann forvitnislega. Virtist hann, í
mesta máta, falla henni vel í geð.
Öll þverúð var horfin af svip hennar.
Hún sagði við föður sinn:
»Gerðu af mér hvað sem þér sýn-
ist, faðir minn. Það er ekki af ófyrir-
synju að þjóðin kallar þig vitrari en
þá vitru«.
Fatmi giftist nú Abdul; en hvorki
hún né nokkur annar vissi að járn-
kassinn, sem Abdul þótti svo vænt
um, var tómur. Soldáninn hafði skip-
að honum að leyna því, að honum
hefði ekki hlotnast steinarnir.
Fimm árum síðar lét soldáninn af
ríkisstjórn sakir elli og þreytu. Hann
dró sig algerlega i hlé og lét þjóðina
kjósa Abdul til soldáns í sinn stað.
Þannig kom það fram, sem ritað
var á kassalokið.
Austurlöndin lutu hinum unga
soldáni svo vítt sem döðlupálmarnir
uxu.