Unga Ísland - 01.09.1918, Blaðsíða 3

UNGA ISLAND
67
»Abdul Kassim? Eg hefi aldrei
heyrt það nafn fyr«, sagði soldáninn.
»Hann er kaupmannsson«, sagði
rakarinn. »Föður hans veittist sú
hamingja, að frelsa líf nágranna sol-
dánsins og fékk að launum fyrir það
töfrakassa, sem sonurinn hefir nú
erft«.
Þegar soldáninn heyrði þetta, lét
hann rakarann segja sér alt, sem
hann vissi. Hann sagði honum frá
töfrasteinunum í kassanum, Kalíf og
lifnaðarháttum haus, og að yngsti
sonur hans hefði erft kassann, með
steinunum í, þvi að tveir menn hefðu
komið heim til hans og séð kassann
hjá honum.
Soldáninn hiustaði á með athygli,
og þegar rakarinn var farinn lét hann
kalla fyrir sig æðsta ráðgjafa sinn.
»Hefir þú hugsað um það, ráðgjafi«,
sagði hann, »hver hætta mér stafar
af því að hafa þenna Abdul Kassim
innan ríkis. Afl það, sem hann ræð-
ur yfir, er nægilegt til þess að reka
mig frá ríkjum. Eg hefi hugsað mér
að heppilegast mundi vera að gera
hann að vini sinum. Eg vil gefa hon-
um höll, og Fatmi dóttur mina þar
að auki. Hvað segir þú um þetta?«
Ráðgjafinn hneigði sig til jarðar
og sagði: »Hvert orð, sem þú, herra
soldán, mælir af munni fram, er
vísdómur og speki«.
Ráðgjafinn fór því næst til Abduls
og sagði, að soldáninn væri honum
hollur og vinveittur, og að hann hefði
gefið honum dýrmæta höll til íbúðar.
Óskaði hann eftir að Abdul heim-
sækti soldáninn sem fyrst.
Sama kvöldið tók Abdul saman
allar sinar fáu eigur og lagði þær á
hestinn sinn, tók járnkassann undir
hendina og lagði svo af stað til sins
nýja bústaðar.
Alstaðar, þar sem hann fór um,
heilsaði fólkið honum með fagnandi
húrrahrópum. Gátu nú allir séð, að
yngsti sonurinn hafði erft járnkistil-
inn, þar sem sjá mátti að hann bar
hann undir hendinni.
Við hallarinnganginn biðu hans
fjölda margir þjónar. Sumir tóku
hestinn, en aðrir leiddu Abdul inn í
skrautlegan sal í höllinni. Þar voru
bornar á borð allskonar kræsingar.
Honum hafði aldrei liðið eins vel á
æfi sinni, og gleymdi heldur ekki að
þakka Allah fyrir gæsku bans og náð.
Morguninn eftir fór Abdul í nýju
fötin sín. Sverðið, sem hann hafði
fundið i salnum, spenti hann við
belti sitt og fór af stað til að heim-
sækja soldáninn; fylgdu honum marg-
ir þjónar.
Soldáninn sat í hásæti sínu, þegar
Abdul kom. Hann ællaði að fleygja
sér flötum niður fyrir framan há-
sætið, en soldáninn stóð upp, rétti
honum hönd sína og spurði:
»Ert þú Abdul Kassim, sonur kaup-
mannsins, sem verslaði við götuna
bjá gyltu brúnni?«
»t*að heiti eg«, svaraði Abdul, »eg
er sonur þess manns. Leyfðu mér að
þakka þá gjöf, sem þú hefir veitt
þínum vesala þjóni«.
Soldáninn benti þjónunum að fara
og sagði svo við Abdul:
»Eg hefi heyrt margt um þig talað,
og að þú hafir undir höndum tvo
merkilega töfrasteina, sein eg vil biðja
þig að sýna mér«.
»Hvaða töfrasteina?« spurði Abdul
alveg forviða. »Þessa töfrasteina«,
stamaði Abdul og var sem á nálum,
»á eg —«.
— »Þá sem þú erfðir eftir föður
þinn. Eg veit það, það eru þeir, sem
eg vil sjá«, greip soldáninn fram í.
»Soldáninn heldur þá að eg sé
eigandi að steinunuin«, hugsaði Ab-
dul. Honum var það ekki ljóst fyr.
Hann hraðaði sér nú að segja hon-