Unga Ísland - 01.09.1918, Blaðsíða 2

66
UNGA ISLAND
altaf að syrta meira og meira i lofti
og að einni stundu liðinni var komið
ofsaveður, blindbylur og norðanrok.
Sigga sá, að ekki mundu vinirnir
af næstu bæjum koma, en hún álti
aðra vini, sem voru henni nær, og
hugsaði hún sér að lála þá njóta
máltíðarinnar. Botna, geitin hennar
Siggu, Jörp litla, hryssan hennar, og
Kolur og Glóa, hundarnir á hænum,
voru uppáhaldsdýrin hennar Siggu.
Þeim kom bún öllum að borðinu
og sjáið þið nú hér myndina af þeim.
Dýrin eru ánægjuleg á svipinn og
Sigga litla skemli sér hið besta með
þeim.
Járnkassinn.
(Persneskt æfintýri).
(Niðurl.).
»Góði Abdul«, sagði hann, »mér
þótti það leiðinlegt að hesturinn minn,
um daginn, skyldi sletta á þig forinni,
og gera fötin þín óhrein. Eg kem nú
með nýjan fatnað handa þér, í stað-
inn fyrir þann sem skemdist; vona
eg að þú verðir ánægður með hann«.
Um leið og hann sagði þetta hneigði
hann sig fyrir hinum unga manni,
fékk honum böggulinn, og fór.
Abdul mintist þess ekki að hann
hefði nokkru sinni orðið fyrir forar-
slettum frá hesti nágranna síns, eða
hann hefði útatað eða skemt klæði
sín. Hann skyldi þetta svo, að fata-
salinn vildi gefa sér þessi föt; og
hann var honum innilega þakklátur
fyrir.
Næsta morgun eftir að Abdul hafði
farið í nýju fötin, kom maður að
heimsækja hann; það var ættingi
hans. sem kom með fjörugan hest
handa honum, þessi ættingi hans hafði
aldrei áður skift sér af Abdul.
»Ástkæri frændi«, sagði hann. »Eg
er orðinn áhyggjufullur út af útliti
þínu. Föðurmissirinn lilýtur að hafa
lagst þungt á þig, vildi eg gjarnan
reyna að gera eitthvað til þess að
hafa ofan af fyrir þér, og skemta þér.
Eg hefi komið með þenna hest handa
þér, honum er ofaukið í hesthúsinu
minu og vona eg að þú forsmáir
ekki þessa lítilfjörlegu gjöf, en notir
hana þér til afþreyingar og skemt-
unar«.
Abdul ætlaði að fara að afþakka
þessa gjöf, en frændi hans, vildi ekki
heyra slíkt, en lagði tauminn í hend-
ur honum, kvaddi hann og fór.
Abdul gat ekki staðist freistinguna,
og fór á bak hestinum. Hann reið
inn í borgina. Allir, sem urðu á vegi
hans, heilsuðu honum virðulega og
sögðu hver við aðra:
»Já, var það ekki eins og eg sagði?
Abdul Kassím varð útvaldi sonurinn;
hann hefir erft járnkassann«.
Næsta dag þegar soldáninn lét raka
sig spurði hann rakarann: Hvað er
að frétta úr borginni? Hvað er það,
sem þegnar mínir tala mest um?«
Rakarinn hneigði sig niður að gólfi
og sagði: Um hvað skyldu þegnar
þínir tala, annað en yðar hátign,
vísdóm þinn og dygðir!«
Soldáninn hleypti brúnum og sagði:
»Heldur þú að mér þyki skemtilegast
að hejrra þetta; eða heldur þú að
fólkinu þyki það ánægjulegast? Eg
vil héyra reglulegt eldhús hjal eða
réttara sagt það sem fólkið í raun
og veru talar um«.
»Ó, herra konungur konunganna,
auk þess, sem það talar um dygðir
þínar og visku, talar það um þá
miklu hamingju, sem þjóni þínum
Abdul Kassim hefir hlotnast. Það er
sagt, að hann sé sá auðugasti og
vitrasti af þegnum þínum«.