Unga Ísland - 01.12.1918, Qupperneq 3

UNGA ÍSLAND 91
hún væri hrædd um að þú mundir
ef til vill gleyma að koma til okkar;
og fyrst eg sá þig, þá vildi eg segja
þér hvað okkur langar mest til að
fá um jólin. Þú gleymir okkur vist
ekki eða heldurðu það?«
Ókunni maðurinn þagði fyrst
nokkur augnablik; svo lagði hann
hendina á kollinn á lilla drengnum
og sagði blíðlega.
»Hvað heitir þú, barnið milt, og
hvar áttu heima?«
»Eg á heima í Félags Hverfi, og
eg heiti Tumi«.
»Hvað heitirðu meira er Tumi?«
»Tumi Sveinsson; og eg viidi lieldur
fá nýja kápú og heila skó, heldur en
leikföng og sæigæti, og Jói viÚ það
líka«.
»IJykja þér elcki góð feælindi?« sagði
ókunni maðurinn.
»Jú} en eg get komist af an þeirra,
og mamma segir, að við verðum að
neila okkur um það sem við ekki
þurfum, þó að okkur langi lil að fá
það«.
Ókunni maðurinn leit á litla dreng-
inn með blíðu óg meðaumkun.
»Eg er ekki Sankti Iviáus, drengur
minn, en eg er einn af sendimönnum
lians«, sagði hann, »en eg skal segja
honum hvað þig langar til að fá í
jólagjöf; og illa þckki eg Sgnkti
Kláus ef hanh gievmir þér«.
Andlitið á Tuma ljómaði af gleði.
»l’akka þér innilega«, sagði hann.'
»Eg ætla að flýta mér til Jóa, og
segja honum hvað þú sagðir«.
I’egar han^n kom aftur til Jóa, þá
kaliaði liann upp. »Ó, hvað það var
golt að eg náði í hann«.
Hann sagði nú Jóa alt, sem ókunn-
ugi maðurinn hafði sagt, og svo
hlupu þeir lieim lil mömmu eins og
fætur toguðu til þess að segja lienni
fréltirnar,
II. kctfli.
Vikan er liðin. Jólanóttin er kom-
in. Mamma Jóa og Tuma situr inni
í kalda og fálæklega herberginu sinu.
Hún er döpur í bragði, af því að
hún er að hugsa um að þetta mundu
ekki verða gleðileg jól fyrir drengina
hénnar.
Alt í einu er barið að dyrum.
»Getur það verið að Sankti Ivláus
haíi munað eftir litlu vinunum mín-
um?.« sagði hún við sjálfa sig og
hló við.
Hún opnar í skyndi, en enginn
er máður sjáanlegur.
. Hún er í þann veginn að láta aft-
ur huiðina, j)á sýni'.t hcnni hún sjá
eitthvað sfórt úli á tröppunnm. Hún
fór inn og sóiii. Iiós, og þegar hún
keniur út aftur, þá sér hún livar slór
kassi slendur á trpppuuum.
»Ó, mamma! Eg vissi að blessað-
ur kaiiinn múndi eki.i gley.ma okkur«,
sagði Tumi. »Viilu nú opna Lassann
fljólt, svo að-við gclum séð hvort
hann hciir sent okkur það sem eg
bað bann um«.
»Nei«, sagði mpmma hans. »Slofan
okkar er svo köld, að eg. vil ekki
láta ykkur.sitja hérna lengur. Farið
. þið tíú að hátla, og i fyrramálið
öpnum við kassann, til að sjá hvað
er í honum.
Lillu drengirnir hreiðruðu sig og
sofnuðu. Gleðin skein af litlu andlit-
unúrn.
Ef að góði sendisveinninn hans
Sankti Ivláusar hefði séð þá, þá held
eg að hann liefði sagl: »Ó, hvað það
var goll að eg gat veitt þessum litlu
börnum gleðileg jól«.
Um morguninn í dögun fóru dreng-
irnir á fætur og fóru að reyna að
opna kassann. Loks náðist hann
Opinn, og öllum jólagjöfununt var
raðað á gólíið kringum hann, Augun