Unga Ísland - 01.12.1918, Page 5

t
UNGA ÍSLAND 93
Pegar messan var úti og hópurinn
gekk út um sáluhliðið, þá sáu menn
hvar lítið barn sat á steini og svaf.
Það var i hvitnm línklæðum og ber-
fætt, þrátt fyrir kuldann. Ekki var
það þó betlari, því að fötin voru
hrein og heil. Hjá því lá öxi, horn-
mælir, hringmælir og önnur trésmiða-
áhöld. Stjörnuskin var, og ljómaði
himnesk bliða á litla andlitinu með
lokuðu augun. Lokkarnir voru gyltir
og mynduðu geislabaug um höfuðið,
en sorglegt var að sjá litlu rauðu
fæturna bera í desember næðingnum.
Skóladrengirnir í hlýju fötunum
þrömmuðu kæruleysislega fram hjá
ókunna barninu. Höfðingjasonur einn
úr borginni leit á umrenninginn, og
var svipurinn þrunginn af fyrirlitn-
ingu, — fyrirlitningu auðsins fyrir fá-
tæktinni, óhófsins fyrir hungrinu.
Úlfar litli kom seinastur allra út
úr kirkjunni. Hann nam staðar fullur
meðaumkvunar frammi fyrir litla
yndislega barninu, þar sem það svaf.
»Ó«, sagði hann, »vesalingurinn
litli berfættur í þessu veðri! Verst af
öllu er þó að auminginn hefir engan
skó til að leggja til hliðar í kvöld,
þegar hann fer að hátta. Ef hann
hefði hrept, þótt ekki væri nema tré-
skó, þá hefði Krist-barnið gefið hon-
um eitthvað í hann til að gleðja hann
á jólunum.
Hrifinn af meðaumkvun tók Úlfar
skóinn af hægri fætinum á sér, og
lagði hann framan við litla barnið,
og hökti svo sem hraðast hann gat
á bólgnu fótunum, og dró togsokk-
inn i snjónum heim til föðursystur
sinnar.
»Ó, Htið á úrþvættið«, sagði sú
gamla, fokvond af því að sjá hann
koma heim skólausan á öðrum fæti.
»Hvað hefir þú gert af skónum þín-
um, ómaginn þinn?«
Úlfar kunni ekki að skrökva, og
þó að angistarhrollur færi um hann
af að sjá hárin rísa á nefinu á kerl-
ingunni, þá reyndi hann að stama
út úr sér afdrifum tréskósins.
Gamla konan rak upp voðalegan
hlátur.
»Og höfðinginn, tekur hann ekki
skóna af fótunum á sér og gefur þá
betlara, og höktir svo heim á sokkn-
um. Þetta er það versta sem eg hefi
heyrt lengi. Gott og vel, fyrst svona
er lagað, þá ætla eg nú að setja tré-
skóinn sem eftir er inn í reykháfinn,
og i fyrramálið skal eg hýða þig
með því sem Krist-bariiið gefur þér
í nótl; og ekki skalt þú fá annað að
borða á morgun en vatn og brauð.
Eg ætla að sjá hvort þú gefur flæk-
ingum skóna af þér næsta dag«.
Þessari ræðu fylgdu nokkrir snopp-
ungar, eftir það klifraði Úlfar upp í
þak-klefann sinn og háttaði; þar sofn-
aði hann úrvinda af harmi á tár-
votum koddanum.
Um morguninn vakti frostnæðing-
urinn og hóstinn gömlu konuna. Hún
fór á fætur og brölti ofan stigann
til að lífga við eldinn. Þá bar fyrir
hana heldur en ekki undrasjón. í
reykháfnum voru hrúgur af allskonar
leikföngum og stórir pokar fullir af
indælustu sætindum, og fráman við
þetta alt saman stóð tréskórinn sem
Úlfar hafði gefið sofandi barninu,
einmitt þar sem kerla hafði ætlað að
láta vöndinn.
Úlfar kom þjótandi ofan stigann
og starði sem þrumu lostinn af undr-
un á alla þessa auðlegð.
Rétt þegar hann ætlaði að fara að
spyrja fóstru sína hvernig á öllu
þessu stæði, heyrðist hávaði úti á
götunni, köll, hlátrar og ólæti.
Gamla konan fór út til að komasl
eftir hvað um væri að vera. Allir ná-
grannarnir stóðu í þyrpingu við
brunninn. Það leyndi sér ekki að