Unga Ísland - 01.12.1918, Síða 12

100
UNGA ÍSLAND
Þegar ungmennin höfðu fengið að
vita vilja hins framliðna, mintust þeir
hver við annan og lögðu af stað út
i víða veröld.
Að þrem árum liðnum komu þeir
aftur á fund kalífans.
»Hvar geymir þú hringinn þinn?«
spurði kalífinn þann fyrsta sem kom
fram fyrir hann. — Ungmennið rétti
fram hægri hönd sína og á henni
bar hann hringinn. »Þessij hringur
hefir fært mér hamingju. Eg á nú
stóra verslun og mér gengur alt að
óskum«, mælti ungmennið. — Kalíf-
inn spurði þann er næst kom til hans
sömu spurningar. »Hérna geymi eg
hringinn minn«,
mælti hann, og
benti á hann á
festi er hann
liafði um háls-
inn. »Eg geymi
liann j_til minn-
ingar um föður
minn. Hringurinn hefir fært mér ham-
ingju. Eg á nú slóran búgarð og margt
búpenings og gnægð peninga«. — Loks
sneri kalífinn sér að þriðja ungmenninu
og lagði fyrir hann sömu spurning-
una og hina. En ungmennið þagði
og leit með kinnroða niður fyrir sig.
Loks leit hann á kalifann undur
sakleysislega ogmælti: »Réttláti hérra,
reiðist mér ekki, eg hefi veðsett hring-
inn minn«.
Þá rétti kalífinn fjársjóðinn ung-
menninu og mælli:
»Eg er ekki í neinum efa lengur.
Þú ert vissulega sonur. þess föðurs
er þú kennir þig við. Tak nú við þessu
fé, en notaðu það með skynsemd«.
Þannig hljóðuðu orð kalífans.
Frú Ásgerður.
í lillum bæ, með lillum húsum og
blómgörðum og þröngum götum, átti
frú Ásgerður heima. Heimkynni henn-
ar var einmitt þar, sem þrengslin voru
mest. Hún verslaði með band, sjrkur-
vörur, smákökur og ýmislegt smávegis.
Ásgerður var ekkja. Maðurinn henn-
ar hafði stundað sjó og drukknaði við
strendur Afríku. Ásgerður átti páfa-
gauk. Öll börn bæjarins þektu páfa-
gaukinn. Hann var uppáhald þeirra
og átti mestan þáttinn i þvi, hve versl-
un Ásgerðar gekk vel. Börnin gáfu
ætið nákvæmar gætur að því, hvenær
bandið hjá mömmu var á þrotum,
og þá buðust þau ætíð til að sækja
band til Ásgerðar. Játti mamma því
að þau færu, voru þau óðara þotin í
litlu búðina — til páfagauksins. í hvert
sinn sem komið var í búðina fór ætíð
á sömu leið.
»Góðan daginn, frú Ásgerður;
hvernig líður þér?«
»Ó, jæja, vinur minn! Mér líður nú
hálf-illa«, sagði frú Ásgerður; hún
var venjulega svo veik af gigt, að hún
gat varJa lireyft sig.
»Mér líður nú liálf-illa«, mælti páfa-
gaukurinn. Hann hafði ágætt tækifæri
til þess að nema þessi orð, og þelta
var eitt af þvi fáa er hann kunni.
Þegar börnin höfðu keypt bandið