Unga Ísland - 01.12.1918, Síða 13

UNGA ÍSLAND
101
og búið var að búa um það, og þau
búin að fá sér sælgæti, fóru þau út
úr búðinni, og þá kom ætíð það sama
fyrir í hvert sinn sem maður opnaði
dyrnar til þess að fara. »Komdu fljótt
aftur, vinur minn! komdu fljótt aftur!«
sagði páfagaukurinn.
Ásgerður lauk aldrei upp búðar-
gluggunum, en ferskt loft félck hún í
gegnum op á einni rúðunni, er hún
bafði draglok fyrir. Um þetta op
skaust páfagaukurinn dag einn út í
garðinn. fað var um haust. Kalt var
í veðri og vafasamt hvað hefir kom-
honum til að fara út. Þar voru
engir frumskógar með fögrum trjám,
eins og hann áttí að venjast í heim-
kynni sinu, að eins voru ofurlitlir
runnar hér og þar og smá-kjarr, og
fult af köttum, er læddust innan um
kjarrið og sátu um bráð síná.
Páfagaukurinn settist á eitt tréð og
talaði við sjálfan sig, en þegar minst
varði sá hann hvar költur kom og
beddist að trénu og litlu síðar annar,
°g svo fleiri og fleiri. Allir litu þeir
ú páfagaukinn með grimdaraugum.
^áfagauknum leist nú ekki á blikuna
°g flaug út á götuna. En einmitt þarna
voru drengirnir úr nágrenninu að leika
sér. Peir komu auga á páfagaukinn
®g kölluðu: »Páfagaukurinn hennar
Asgerðar er úti á götu«. Köll drengj-
anna bergmáluðu um grendina og
pafagaukurinn varð hræddur og flaug
ut á engi, þangað sem engir kettir
v°ru, langt i burtu frá frú Ásgerði.
páfagaukinn langaði heim. í
Ijósaskiftunum ílaug hann svo heim á
aftur og færði sig nær húsunum.
°nlaus og utan við sig settist hann
a bekk í kyrlátri götu. Svo kynlega
v’idi til, að einmitt í þessu settist
ugregluþjónn bæjarins á bekkinn.
ett í því ag hann settist heyrði
ann sagt með skrækum rómi: »0,
Jæja, vlnur minn! Mér líður nú hálf-
illa!« — Aldrei hafði verið ráðist að
baki lögregluþjónsins í þessum bæ. Að
eins slöku sinnum sendi einstaka óróa-
seggur honum snjóbolta. Honum varð
því mikið um það, er hann var ávarp-
aður svona hvatvíslega. Lögreglu-
þjónninn rauk á fætur og tók páfa-
gaukinn og Iabbaði með hann á lög-
reglustöðina. En þegar lögregluþjónn-
inn kom inn í ljósið varð páfagauk-
urinn hræddur.
»Hvaða snáði er þétta?« spurði
lögreglustjóri.
»Eg tók hann hér á götu. Hann
er einn af þessum ílökkukindum«,
sagði lögregluþjónninn brosandi.
»Veistu ekki hver á hann?«
»Nei, herra«, mælti lögregluþjónn-
inn. y
»Þá verðum við að yfirlieyra hann«,
sagði lögreglustjóri. Og eins og hann-
var vanur, þegar hann yfirheyrði af-
brotamenn og umrenninga, gekk hann
alveg að »umrenningnum«, horfði í
augu honum og hrópaði þrumandi
röddu: »Segðu undir eins hvaðan þú
erl!« — Páfagaukurinn varð alveg
utan við sig af hræðslu, baðaði vængj-
unum og skrækli: »Frú Ásgerður,
frú Ásgerður!«
»Alt þetta tók fljótt enda«, mælti
lögreglustjóri; »það segja ekki allir
svona fljólt til sin. En hver er frú
Ásgerður?«
»Ó, það er eg,. hr. lögreglustjóri«,
sagði frú Ásgerður, sem rétt í þessu
kom í dyrnar. Hún hafði hlaupið
hús úr húsi til þess að spyrja um
páfagaukinn, og loks verið ráðlagt
að fara á lögreglustöðina og spyrj-
ast fyrir um hann þar. Hún varð
ákaflega glöð er hún fann páfagauk-
inn sinn. Hún þakkaði lögregluþjón-
inum innilega fyrir fundinn og greiddi
honum jafnvel fundarlaun.
Páfagaukurinn tók þarna slrax gleði
sína, og þegar lögreglustjórinn fór,