Unga Ísland - 01.03.1933, Síða 14

42
UNGA ÍSLAND
sílum. Því næst batt eg tvo steina við
grindina á pokanum, svo að hann sykki
til botns. Síðan fleygði eg allri dræs-
unni út í hylinn. Hornsílin ætluðu al-
veg að ærast, og reyndu öll að forða
sér burt í skyndi. En þegar eg fór að
draga pokann eftir botninum, gruggað-
ist vatnið svo upp, að litlu greyin sáu
ekkert, hvert þau álpuðust.
„Nú hlýtur þó eitthvað að vera kom-
ið í pokann", hugsaði eg, og fór að lyfta
dræsunni upp á bakkann. Fyrst sá eg
ekkert fyrir grugginu. Eg dró nú pok-
ann alveg upp úr læknum og lét vatnið
síast úr honum. Svo stakk eg nefinu of-
an í opið, heldur forvitinn. -— Jú, viti
menn! Á pokabotninum var heil hrúga
af hornsílum, sem ólmuðust og sprikl-
uðu, og hentust og sentust allavega hvert
innan um annað. Þetta var þó svei mér
bærileg veiði, svona í fyrsta sinn! —
Eg flýtti mér að skola innangrautarföt-
una og hálffyllti hana síðan með hreinu
vatni úr læknum. Að því búnu fór eg
að tína litlu angana úr pokanum og láta
þau í fötuna. Eg varð að fara fjarska
varlega, til þess að meiða þau ekki. Þau
voru svo skelfing lítil. Sum voru varla
eins löng og títuprjónn, en þau stærstu
ekki mikið lengri en eldspýta. Þau urðu
ósköp fegin að komast aftur í vatnið,
og ætluðu strax að flýta sér og fela sig.
en það var nú lítið um felustaði í föt-
unni. Nú fór eg að reyna að telja í föt-
unni, en mér var það ómögulegt. Þau
ólmuðust svo mikið og eg ruglaðist allt
af í tölunni. En eg giskaði á, að þau
væru sjálfsagt þrjátíu eða fjörutíu.
Eg hélt nú heimleiðis með veiðina.
Þegar eg kom heim, fór eg rakleitt inn
í búr. Húsmóðirin var þar að strokka.
Eg var nú heldur montinn, og tók lokið
af fötunni, um leið og eg rak hana upp
að nefinu á gömlu konunni.
„Sérðu þessi!“ sagði eg.
Hún varð alveg hissa, þegar hún sá
sílin í fötunni.
,,Hvað ætlarðu að gera við þetta,
drengur?" spurði hún. „Ekki ferðu að
drepa þessi litlu grey; það er víst ekki
mikill matur í þeim“.
„Önei, það ætla eg ekki að gera; en
eg ætla að búa til poll handa þeim og
temja þau“, sagði eg hróðugur.
Hún tautaði eitthvað um flónskuna í
mér, en eg skálmaði út að læknum. Því
næst náði eg mér í skóflu og bjó til litla
dæld ofan í mölina við lækinn. Síðan
veitti eg svolítilli kvísl úr læknum í -hol-
una og þá var kominn þarna allra snotr-
asti pollur handa sílunum.' Eg bjó til
bunu þar. sem kvíslin rann í pollinn,
svo að hornsílin skyldu ekki komast upp
í lækinn. En framan við pollinn hlóð eg
hnausum og hafði rennu á milli þeirra,
þar sem vatnið rann út um. En nú gátu
sílin farið úr pollinum gegnum renn-
una, svo að eg strengdi strigatusku fyr-
ir rennuopið, og rann vatnið í gegnum
hana. Nú var allt tilbúið. Þá tók eg föt-
una með sílunum og hvolfdi öllu saman
í pollinn. Urðu þá heldur en ekki sporða-
köst, því að hornsílin hafa víst haldið,
að þau væru nú aftur komin í hylinn í
henni Ulukeldu. En það var nú ekki því
að heilsa, því að þarna voru þau alveg
innilokuð.
Þarna voru nú sílin mín fram eftir
öllu sumri. Fyrst voru þau f.jarska stygg
og evndu alltaf að fela sig inni í holum
eða milli steina, þegar eg kom að pollin-
um þeirra. En þegar frá leið, urðu þau
gæf og spök. Þau virtust vera alveg hætt
að hræðast mig, og lofuðu mér meira
að segja að koma við sig með hendinni
og taka sig í lófa minn niðri í vatninu.
Eg hafði mikla skemmtun og ánægiu
af hornsílunum mínum. Verst þótti mér,